Zussen uitje

Ik weet niet wat het is, maar elke keer als er bezoek voor mij komt eten we minstens drie keer op een dag taart. En dat verdienden we ook elke keer. Ik haalde Tanne op van het vliegveld. Na een gigantische vergissing om een normale bus naar terminal 1 te nemen in plaats van een shuttlebus, kwam nog geen drie kwartier eerder aan dan Tanne, die bijna twee uur vertraging had met het vliegtuig. We hadden überhaupt niet heel veel geluk die dag met de logistiek. Bij onze Airbnb was het onduidelijk welke etage we moesten hebben, wat een lieve oude vrouw maar in het Spaans bleef herhalen (vooral tegen Tanne) dat we misschien wel op de vijfde verdieping moesten zijn omdat daar jongeren woonden. Eenmaal daar aangebeld wist een van de bewoners niks van onze komst af en belde ze met de vrouw die het kamertje verhuurden, die er duidelijk allang niet meer woonde. De eerste prioriteiten werden gezet. We moesten eerst het strand zien en eten. Het werden de typische patatas bravas en kleine ham kroketjes bij een tentje vlakbij het strand. Daarna hebben we een strandwandeling gemaakt met zonsondergang en onderweg zagen we wel drie heerlijke vis tentjes langs het strand. Het enige probleem was dat het nog veel te vroeg was; 19.00 uur. Dat kon echt niet, we moesten wel in de Spaanse sferen blijven dus zaten we om 21.45 uur aan een tafeltje in een tent waar we naar binnen werden gesleept. Het waren super schattige buiten opgezette verwarmde tenten aan de haven, allemaal restaurantjes naast elkaar. De volgende dag dachten we als eerst naar de Sagrada Familia te gaan, wat heel dichtbij ons appartementje lag. Dat viel toch wat tegen. Op een zaterdag op de bonnefooi naar de meest toeristische attractie was niet heel slim van ons bedacht. We konden wel alvast een kaartje kopen voor 12.30 uur en gingen meteen door naar Park Güel,l zodat er geen tijd verloren ging. Het betaalde gedeelte van het park hebben we in de gratis uurtjes gepakt, toen iedereen ging rennen voor de beste plek voor op de foto. Wij nuchtere Nederlanders deden gewoon weer normaal (wat een schoolvoorbeeld Nederlanders voor onze premier) en gingen in de schemer opzoek naar de salamander. Die, toen we die ontdekt hadden, niet meer te zien was door alle fotogenieke mensen. Bij de Sagrada Familia viel het nog wel mee met de hoeveelheid mensen, kwam natuurlijk ook door de vaste tijden, maar man man man wat een bedragen. Naar boven kostte ons iets te veel budget dus hebben we het bij de basicticket gehouden. Meteen erachteraan zijn we naar de volgende attractie gegaan: La Rambla. Mama had met het versturen van de doos naar Sevilla een puzzel meegestuurd waar een plaatje van de La Rambla opstond. Die heb ik op de laatste dag

in Sevilla weer teruggestuurd en Tanne had hem thuis ook gemaakt en alles op het plaatje klopte gewoon! Zelfs de kleine struikjes langs de weg klopte. Voor de gein hebben we eens een keer gek gedaan. Er stond een man in papier te knippen die je van de zijkant bestudeerde en er een heel portret van maakte. Dat was ons nog net niet te gek en eigenlijk gewoon heel leuk. 's Avonds hebben we mijn gekregen wijn gedronken in ons appartement en gekookt op één gaspitje, want de andere drie deden het niet (net als de wifi trouwens) wel met uitzicht op de Sagrada Familia, het kon niet beter. Zondag stonden we voor Casa Batlló te dubben of we er nou wel in moesten. De entree was nog duurder dan de Sagrada Familia en eigenlijk wilde we ook nog Casa Milà zien. We hebben voor het laatste gekozen en geen spijt gehad. Wat kon die man (Gaudi) veel bedenken. Met audioguide volgde we onze weg naar het beroemde dak, een ingericht appartement in de stijl toen het gebouwd was en nog wat details over zijn verdere werk. Oh ja, maar het was ook belangrijk om de finale van Wie is de Mol terug te zien, en omdat de wifi in ons appartement het niet deed, gingen we ontbijten in een koffiezaakje met mijn laptop aan. Ons plan was om 's avonds weer uit eten te gaan. Mijn plannetje was om dit te doen in een klein cafeetje met Spaanse sferen en dat is gelukt. Alle soorten kroketjes kon je per stuk bestellen, patatas bravas en wat worstjes hebben we gegeten in de cafetaria waar weinig keus was.

Op een gegeven moment zaten we ineens met drie glazen verschillende alcohol, we kregen van de barman een glas wit om te proeven, zelf hadden we al rood besteld en van een oudere man aan de bar kregen? we cava. Daardoor zaten we daar heel lang, alleen met de barman en de oude man aan de Martini. Eigenlijk wilde in zaterdagavond naar een Jazzcafé gaan maar toen waren we zo uitgeput dat we het niet meer konden opbrengen. Zondag kregen we eentweede kans. Met de metro gingen we naar eentje die we via Google vonden. Eenmaal daar was ie dicht. We hadden nog een optie staan, maar de portier van het hotel meldde ons vriendelijk dat de Jazzavond alleen op donderdagen worden georganiseerd, dus dan maar weer taart eten. Maandag hadden we maar een korte dag en maar één missie: mijn haar moest eraf. Dat sluike scheve haar kon ik niet meer uitstaan. We stapte een kapperszaak binnen die er niet al te duur uitzag. Met Japanse valse covers en haar boekjes met zoete snuitjes ging ik zitten bij een Spaanssprekende Japanner. Voor het eerst ben ik door een man geknipt en hij deed zijn uiterste best. Ik heb er wel 45 minuten gezeten voor die, ik denk, 20 centimeter die eraf ging. Elk puntje werd zorgvuldig geknipt en gemeten. Alweer een hele ervaring. Nu zit ik met extreem kort haar. Het lijkt alsof ik 15

jaar terug in de tijd ben gegaan met mijn kapsel. Maar ik vind het wel leuk, het is goed gelukt.
Voor Tanne werd het weer tijd om te gaan. Voor mij ook maar dan de andere kant op, naar Girona. Daar zat ik in een hostel die er super mooi oud uitzag en de wifi dat denk ik ook was. De eerste avond werd ik meteen overvallen door een Amerikaanse basketballer en fanatiek vlogger. Ik sta nu uitgebreid met mijn hoofd op Youtube waarschijnlijk want tijdens onze burger avond werd de camera regelmatig erbij gepakt. Hij hield maar niet op met praten en na 1,5 uur werd ik moe van al het luisteren en glimlachen. De volgende dag moest ik mijn Spaans weer op peil krijgen met twee Argentijnse meisjes op mijn kamer. Mijn hersenen waren te moe van de dag in Figueres, waar ik in het overvolle Teatro-Museo Dalí heb rondgelopen tussen de groepen Franse scholieren die er eigenlijk geen zin in hadden. Voor het eerst in lange tijd heb ik die avond 10 uur geslapen met mijn beste vrienden in (mijn oordoppen).

Nu zit ik weer in spanning te wachten totdat Sofie in het hostel arriveert. Ook al super veel zin in!