Sunday fun-day

Waar zal ik dit keer beginnen. Het internet in mijn souterrain is niet te doen, terwijl er twee wifi’s beschikbaar zijn. Soms een beetje om te huilen dus. Laat ik maar gewoon bij het begin beginnen. Vorig weekend was het weer gewoon 28 graden. Wat me een beetje verdrietig maakte aangezien het weekend daarvoor toen mama kwam wel heel erg slecht was. Om een beetje ervan te genieten, heb ik in mijn favoriete mega-park Maria Luisa mijn boek gelezen en een beetje Spaanse grammatica geleerd. Ook op zondag ging ik maar weer het park in, want op mijn brakke dag had mijn hoofd geen andere ideeën voor mij in petto. Terwijl ik mijn boek lag te lezen vielen mijn hogen vanzelf dicht. Ik schrok letterlijk wakker na een tijdje, gelukkig was er niemand die verder om mij heen was, want dat zag er vast heel raar uit. Ook heb ik vorige week een kaartje proberen te versturen naar de jarige mam. De meeste mensen om me heen en op internet vertelde mij dat de kaart ongeveer na vier dagen in Nederland zou aan komen. Ik had dus het volle vertrouwen in het postsysteem van Spanje. Ik ben speciaal naar het postkantoor gegaan in de stad om de kaart op de bus te doen. Maar na meer dan vier dagen verloor ik mijn hoop. Toen bekeek ik de postzegels eens een keer goed. Een QR-code erop. Oké, wat vreemd maar wie weet is dat iets van de toekomst. Wel een leuk plaatje van Alcazar dus dat leek me weer wel een internationale postzegel. Totdat ik de volgende kaart wilde verzenden en de vrouw bij het postkantoor vroeg of dit wel een postzegel was, omdat ik toch wel graag antwoord wilde hebben op al die vragen hierboven. Ze moest nog net niet lachen (wat bij haar überhaupt die dag onmogelijk leek) en zei stellig dat ik bij haar wel een échte postzegel kon kopen. Nu zit ik nog met 3 valse postzegels die toch echt meer dan €0,50 per stuk kostten. De domme toerist wist weer is van niks. Want ik had de postzegels bij een van de vele souvenirwinkels gekocht waar ze je heel attent nog herinneren dat je bij het kopen van een kaart, ook nog postzegels nodig hebt. Ook mijn Spaanse ouders moesten een beetje lachen om mijn ‘domme’ actie.

Hup naar mijn volgende beleving. Maandag was het Halloween. Een feestdag die niet religieus is, maar die dag erna wel en dus hadden we vrij van school. Konden wij lekker verkleed naar de club op een maandagavond. We hadden afgesproken in het appartement waar Tom en Merel verblijven. Ik dacht dat ik na het eten wel zou kunnen komen, want we zouden toch pas later gaan. Om 22.00 uur stond het weinige beetje avondeten op tafel. Oma en Clara runden voor 4 dagen het huis omdat vader en moeder een mini vakantie hadden en

wisten toch niet goed hoe ze dat voor elkaar moesten krijgen. Voor het ontbijt was er op een gegeven moment geen brood meer (die ik altijd in de tosti ijzer doe zodat het geroosterde casinobrood nog wat smaak krijgt) en geen beleg. Als je dit zo leest kan je wel begrijpen dat dit een verdrietige gebeurtenis was. Andrea en ik waren dan ook heel blij dat ze dinsdag terug kwamen en Eugenia na 10 minuten na terugkomst begon te stofzuigen.
Het werd dus ongeveer pas 23.00 uur voordat ik daar gestrest aankwam omdat ik dacht dat iedereen op mij aan het wachten was. Ik had net zo goed een uur later kunnen komen als ik dat had gewild. Make-up op, nee dat is weer te veel, make-up af. Nepbloed, nepwimpers, outfits, accessoires.. Leuk om te zien, maar mijn duiveloortjes en zwarte make-up vond ik genoeg. Zoals het resultaat laat zien op de foto. Maar desalniettemin, sin embargo zoals in het Spaans, (jeej eindelijk weet ik wanneer ik die woorden kan gebruiken!) ben ik die dag erna naar een dorpje naast Sevilla gefietst waar je een mooi uitzicht hebt over de stad. Een van de jongens van mijn taalschool wist welk heuveltje ik moest hebben om het beste uitzicht te krijgen. Het was een warme dag, zo’n 25 graden, en let op dit was op 1 november (!). Toen ik op die berg stond en het uitzicht zag, was ik echt aan het genieten. Er was helemaal niemand en er stonden bankjes waar ik rustig mijn gesmeerde semi bruine broodjes heb gegeten waar ik nog net geen melk bij had meegenomen. Natuurlijk ging ik weer op mijn rode stadsfietsje, die niet ideaal was voor een tocht de heuvels op. Ook fijn wat ongegeneerde foto’s gemaakt op de timer.

Deze week heb ik nog meer actieve dingen gedaan. Het is bijna ongeloofwaardig. Niemand had het ooit verwacht, en ik zelf ook niet, totdat ik daadwerkelijk in mijn hemdje, korte sport broekje en buideltje met de app Evy in mijn oren buiten stond en begon te rennen. Ik sloeg een hoek om en meteen bedacht ik dat ik beter de andere kant op had kunnen gaan, maar ja, een onbekende weg was ook niet verkeerd. Met mijn richtingsgevoel ging ik op pad, nadat ik na 5 minuten die stomme Evy app uitgezet had en mijn Beyoncé album op mijn telefoon ging luisteren. Verbazingwekkend genoeg ging het redelijk soepel. Totdat ik tot op de dag van vandaag nog steeds pijn heb in mijn lies, wat inmiddels niet meer aanvoelt als spierpijn. Lekker handig voor de Color Run die ik vandaag letterlijk gelopen heb. Niet alleen vanwege mijn pijnlijke lies maar vooral omdat de motivatie laag is, net als de jonge kinderen in Nederland, die geen motivatie hebben om te rennen, waardoor wij er toch niet langs zouden konden. Die 5 km hebben we makkelijk binnen een uurtje gelopen. The Color Walk, zoals Andera dat mooi noemde, was een leuk en een beetje chaotisch evenement. Als je spontaan mee wilde rennen zonder inschrijving, had je makkelijk vanaf de zijkant mee kunnen lopen. Het poeder was niet voor mijn huid bestemd, of juist wel, want niets bleef op mijn huid of kleding zitten.
We hebben geen fantastische prestatie neergezet, behalve dat we drie keer de bus voor onze neus hebben gemist, wat wel een behoorlijke prestatie was.

Gisteren was het ook al zo’n actieve dag. Last minut hadden we donderdag besloten om naar Córdoba te gaan. Het plan was eerst om Granada te bezoeken, maar dat is wel veel geld om daar voor een dagje rond te lopen. Córdoba was een busrit van twee uur en de helft goedkoper. We stapten uit de bus en de paraplu kon meteen op. Helaas waren we zo dom om met de stortbui, zoals twee weken geleden in Sevilla, met alleen onze paraplu en jas over straat te lopen en over een rivier van regen over te steken. Schoenen, sokken en mijn hele broek was compleet doorweekt. Dat was pas het begin van ons dagje uit. ‘Ons’ betekent in de reis naar Córdoba: Tom, Sasja (een nieuw Nederlands meisje), Johanna en Katherina (twee Duitse meisjes die ik eigenlijk niet goed kende). We hebben

uiteindelijk toch maar de bus gepakt om in het centrum te komen. De beroemde Mezquita was gelukkig niet echt druk. Het is vooral bekend om constructie van het gebouw. In de 8e eeuw was het gebouwd als moskee door de Moren, later werd er midden in een kerk gebouwd waardoor er nu twee religies in een gebouw zijn verbonden. Een mooie gedachte in deze tijd. Ook al willen de moslims hun moskee terug en is er nu een strijd gaande. Toch zag ik een deel waar oude Marokkaanse tegeltjes een altaar vormde met daarboven een christelijk schilderij, wat bij mij toch wel samenhorigheid opriep. Een mooi plaatje waar ik natuurlijk een foto van gemaakt heb.

Alleen wil ik het nooit meer zo koud hebben als gisteren en vandaag, dat kan ik na al die heerlijke temperaturen van hier echt niet meer aan! Ik weet dat dit een lang verhaal wordt, als er een pauze nodig is begrijp ik dat goed. Neem je tijd! Als je maar genoeg aandacht over hebt voor het volgende bijzondere verhaal.
Want dit was niet zomaar iets. Ik was voor vrijdag door Andrea uitgenodigd om met haar en “the Lady” te gaan lunchen. Ze heeft tijdens haar tijd hier een zwerfster ontmoet waar ze elke dag langs komt wanneer ze naar school gaat. Ik wist dat ze haar een keer zakken vol overlevingsmiddelen van de supermarkt heeft gebracht en nu had ze haar uitgenodigd om uit te gaan lunchen. Ik dacht, nou dat moet vast een lieve

vrouw zijn. En dat was het op zich wel, behalve toen ik haar voor het eerst ontmoette noemde ze me niet alleen guapa en preciosa (vertaling: knap en prachtig) maar vertelde ze op weg naar het eetcafé ook meteen haar hele levensverhaal. Een Roemeense vrouw die alles verloor toen zij aan haar rug geopereerd moest worden. Ze heeft drie jaar voor een vrouw in Madrid als huishoudster gewerkt totdat zij dood ging en haar dochtertje woont nu bij haar zus in Roemenië. Haar man is bij een auto ongeluk om het leven gekomen en het enige waarvoor ze nog leeft is haar dochter. Welkom in de eerste vijf minuten van mijn kennismaking. Andrea had al gewaarschuwd dat ze veel kon gaan huilen en dat heeft ze ook wel gedaan. Het was een triest gezicht. En ik kon me wel inbeelden dat haar leven een hoopje ellende was. Want zonder onderdak en werk op straat leven in een ‘vreemd’ land, is het laatste wat je wilt. Het verliep prima, ze sprak veel en vond het fijn om met iemand te kunnen praten. Ze waardeerde dat we er voor haar waren op dat moment. Alleen het einde was wat vreemd. Zoals we konden verwachten was het afscheid niet houdoe en tot ziens maar een bedeling om meer. Ze wilde weten waar we precies heen moesten, wat Andrea altijd als iets vaags heeft gehouden, en beschuldigde Andrea dat ze haar zou helpen. “Ze wilde geen luxe lunch, ze wilde gewoon niet meer op straat hoeven slapen”. Ja duh, maar hoe moet een meisje uit Amerika van 19 dit voor een zwerfster hier gaan oplossen? ‘Nou met een croudfunding, vraag iedereen op straat en in je familie dat er een

vrouw is die graag €100 wil voor onderdak’. Andrea’s hart is groot, maar eerlijk gezegd is het onmogelijk om dat voor elkaar te krijgen. Op een gegeven moment was ze aan het jammeren en waren we er allebei klaar mee. Maar wel een goede daad verricht.
Op de terugweg van Córdoba naar Sevilla heb ik een goedkoop boek gekocht! Pride and Prejudice in het Spaans én Engels op dezelfde bladzijde met opdrachten aan het einde van het boek, haha! Voor €5 heb ik mezelf helemaal blij gemaakt. Alleen moet ik nog beginnen met lezen, en doorzetten…