Het laatste hoofdstuk

Het is gek om een laatste hoofdstuk te schrijven. Uren hebben mij dit gekost en wat ben ik ontzettend blij dat ik dit gedaan heb. Een blog maakt het levendiger, je kan altijd weer terug naar de momenten waar ik nu steeds vaker even aan terug denk. Kan ik bladeren in dit boekje en nog steeds niet beseffen dat ik, Eline het verlegen meisje met mama's handje vast, dit gedaan heb. Ik val weer een beetje terug in mijn oude ritme. Vaak betrap ik mezelf erop dat ik me afvraag wat andere mensen van mij vinden en dat ik luiaard ben. Het wordt tijd om het huis uit te gaan, mijn hersenen weer te gaan gebruiken, mezelf uit te dagen en voor het blok te zetten. Wat ik allemaal in mijn reis constant gedaan heb. Ik ben geen ander mens geworden, wel zelfverzekerder. En zeker wanneer terug denk aan al die obstakels die ik overwonnen heb gedurende die zeven maanden in Spanje.
Op het aller laatste moment, in het vliegtuig naar huis, zag ik deze quote in het tijdschrift van Transavia. Het maakt mijn verhaal af.

Ik wil mijn papa en mama bedanken voor alles wat ze voor mij hebben gedaan. Twee keer mij op komen zoeken, de financiële bijdragen en op het eind van mijn reis elke dag eventjes bellen. Mijn vriendinnen en familie leden die met belangstelling elke week trouw mijn blog hebben gelezen en af en toe een berichtje naar me stuurde hoe het met mij ging. De nieuwe vrienden die ik heb gemaakt in Sevilla (waar ik er nog een paar van spreek) en mijn lieve zusje, die door mijn avontuurlijkheid nu zelf haar minor in Vietnam gaat doen komend jaar. Alle lieve woorden in de moeilijke tijden die ik tijdens mijn reis en verblijf in Sevilla had hebben mij veel goed gedaan. Freddy spreek ik ook nog steeds dagelijks. Deze zomervakantie gaan we een echte uitdaging aan door te kamperen in Frankrijk. Dat wordt me wat. En alsof het een echt boek is bedank ik ook Traveldiaries die (hopelijk) er een mooi bundeltje van maakt.