Ongelooflijk ongelovig

Ik ben bijna op de helft van mijn 10 weekse reis door Spanje en eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ik zo lang de tijd nodig zou moeten hebben om het hele land te doorkruisen. Ik ben zorgvuldig de dagen aan het plannen voordat Tanne over twee weken naar Barcelona komt. De plaatsen waar ik na papa ben geweest waren niet heel spectaculair. In Toledo kon ik me nog goed vermaken, met het Italiaanse meisje en mijn kleine tochtjes langs de rivier om een poging te wagen wat natuur te kunnen zien. Al die steden achter elkaar met oude Romeinse of Moorse stenen wordt ik inmiddels ook een beetje zat. Maar ik geloof dat dit nou eenmaal Spanje is: Jezus staat nog steeds op de eerste plaats. Blijkbaar nog steeds want die pelgrims hier zijn ontelbaar. Voor de lol kan je zo een hele dag op het plein zitten waar de kathedraal staat waar het allemaal om draait voor die pelgrims en ze op de grond ziet ploffen van opluchting dat ze het god zij dank gehaald hebben. Tot mijn verbazing zitten er ook groepen Aziaten bij, maar die komen niet voor de heilige die hier begraven ligt; die doen het denk ik omdat iedereen het ,zoals wel vaker. Maar zij doen het in ieder geval, dat kan ik niet zeggen met mijn treinreis hiernaartoe van 4½ uur, wat ook behoorlijk afzien was. Ik zou niet moeten denken om met mijn rugzak van 15 kilo en die andere zware tas van zuid naar noord te moeten lopen. Maar goed, morgen wordt mijn uitdaging. Ik neem een bus naar Pontevedra om een bus te nemen naar Cordobes om daar ergens een wandeltocht in de bush bush te maken. En weer helemaal terug of course. Hopelijk horen jullie nog van mij na dit avontuur.

Even evalueren van de afgelopen dagen. Ik ga het proberen om me te concentreren in de gezamenlijke ruimte met een slurpende Franse pelgrim-downie (hoe dat in hemelsnaam mogelijk is?) die ook gezellig onder mij slaapt en een Aziatisch meisje die ik de hele dag al zie Skypen en kindergeluidjes aan het maken is. Maar het is wel weer fijn om wat mensen om me heen te hebben na de afgelopen dagen.
In Segovia, mijn stop na Toledo, had ik een guur pension geboekt via booking.com met een douche, wasbak en bed in dezelfde kamer van 8m². Prima verder, maar 20 minuten lopen om naar de bekende aquaduct te komen vond ik wat te ver om een paar keer op een dag te doen. Ik had er maar een halve dag en dat was ook meer dan genoeg. Tegenover het pension lag een treinstation en ik moest nou net de volgende dag naar Burgos met de trein! ik dacht chill, maar nee aan dat station had ik niks. Er was nog een station, super handig 5 kilometer buiten de stad! En daar moest ik natuurlijk heen. Met de bus naar de trein, overstappen en ik was er. In een stad waar niks en niemand was. Het was op een zondag, daar lag het ook aan. Ik kwam aan in het hostel wat een oud kantoorpand was geweest. Ik installeerde mijn bed en ging even aan de andere kant van het hele

hostel naar de gezamenlijke ruimte om mijn rust te pakken. Vanaf toen tot aan het ontbijt heb ik niemand gezien of gehoord, behalve de receptioniste. Ik was letterlijk he-le-maal alleen. 's Avonds ging ik tegenover het hostel avondeten in een bar. Toen ik binnen liep keken de lokale mensen, die op hun gemak naar F.C. Barcelona zaten te kijken, mijn kant op. De barvrouw vroeg: "Dime bonita" om mijn bestelling op te nemen. Gewoon wat kiezen wat in de vitrine lag wat daarna voor me opgewarmd werd. Toen ik weer ging afrekenen was ze heel erg geïnteresseerd in wat ik eigenlijk in Burgos deed en waar ik vandaan kwam. Een hele lieve kromme vrouw die duidelijk ook de eigenaresse was. Wat een opluchting was het om tegen iemand te kunnen praten. De volgende dag moest ik me nog helemaal vermaken tot aan het eind van de middag, wat lastig was omdat ik alles al gedaan had wat ik wilde doen. De bus naar León duurde gelukkig niet al te lang. Maar jeetje wat een gedoe was het om dat

stomme hostel te vinden. Eerst hadden ze het aangegeven als 'pension', wat het echt niet was, toen heb ik op een of ander knopje gedrukt om de voordeur te kunnen openen waarna ik voor nog een dichte deur stond om een briefje te vinden: 'vul je code in die je hebt gekregen om de deur te openen'. Hallo die had ik niet?! Dus maar bellen. Geen receptioniste en die zou ik niet meer komen tot 10.00 uur de volgende dag. Wat een werkdag heb je dan.. Van 10.00 tot 16.00 uur. In mijn kamer was weer geen persoon te bekennen, de deur van de badkamer en wc kon voor geen mogelijkheid dicht en de keuken had weinig attributen. De eerste persoon die ik hier zag was een lange vrouw, die niet al te vrolijk keek, en koffie aan het zetten was de volgende ochtend in haar roze fluwelen pyjama.
In León is het enige wat interessant is de kathedraal (ja alweer eentje) en ik heb er weer vrolijk voor betaald. Dit keer was hij echt mooi! Met veel glas en lood ramen. Mijn trein ging rond 17.30 uur. Ik was zoals gewoonlijk een half uur te vroeg op het station maar op wonderbaarlijke wijze had ik hem op een minuut na wel bijna gemist...

En nu dus tussen de heiligen in. Wat ik nu trouwens sinds vanochtend ook ben geworden. Een lief Italiaans kamergenootje van

32 was klaar met alles in Italië en deed de Camino de Santniago. Haar verhaal in het kort. In Engels, Spaans en soms praatte ze Italiaans tegen me, hebben we een klein gesprekje gevoerd over mijn tocht en die van haar. Toen ik na mijn broodje jam weer terug in de kamer kwam werd er op mijn schouder getikt waarna ik een klein pakketje in mijn handen kreeg. Een armbandje voor mij met een klein rondje met Maria erop en een kruisje, om me te beschermen tijdens mijn tocht. Waarschijnlijk kwam ze dat ding tegen toen ze aan het inpakken was en wilde ze van dat ding af, maar toch is het heel lief! Wat heb ik met Italianen?