Vamos a la playa

Na drie dagen en vier nachten niet best geslapen te hebben in Valencia, ben ik op weg naar Cuenca in een rammelende trein. Valencia heeft een beetje mijn hart gestolen. Vanaf het moment dat ik er aan kwam voelde ik me thuis. Met kleine straatjes, een kilometers lang park dwars door de stad en moderne gebouwen in Cuidad de las Sciencias. Toen ik de eerste dag vergeefs stond te wachten in het hostel op de Free Walkingtour leider, besloot ik om bij het hostel een fiets te huren en daarmee naar het strand te gaan fietsen 12 kilometer verderop. Met mijn hele hebben en houden ben ik het eind gaan fietsen over fietspaden en uiteindelijk ook rotondes en halve snelwegen. Ik maakte een sprongetje op de fiets toen ik het pad naar het strand en de duinen op reed. Eindelijk was ik er, ik kreeg toch wel zadelpijn van die vouwfiets. Net toen ik mijn fiets wilde neerzetten kwamen de wolken tevoorschijn. Ik was niet zó optimistisch dat ik mijn bikini had aangetrokken, maar toch, ik had het lekker gevonden om met volle zon op het strand te kunnen liggen. Ik heb er wel een uur geslapen maar schrok wakker toen er helemaal niemand meer in mijn zicht op het strand was, het koud werd en de

gedachten dat ik zonder netwerkbereik daar lag te tukken. Met rillingen stond ik op om nog een klein stukje verder te fietsen maar om naar het natuurgebied een paar kilometer verder te fietsen zag ik niet meer zitten. Zeker toen ik nog dacht aan de 12 kilometer terug naar huis. Het was heerlijk om weer te kunnen fietsen trouwens, ik kan bijna niet meer wachten totdat ik mijn omafietsje thuis weer kan omarmen. In de avond ging ik met Myrte eten; een meisje die ik in Sevilla heb leren kennen en die haar Spaans cursus nu in Valencia doorzet. We gingen voor de verandering bij de Italiaan eten omdat we allebei wel op de Spaanse keuken zijn uitgekeken inmiddels. Het was heel gezellig en ik had een goddelijk toetje!

In mijn Lonley Planet stond dat er een dierentuin in Valencia was. Een Bioparc; “een van de beste dierentuinen”. Nou, kom maar op dan. Ik heb geen spijt dat ik ben gegaan. Het was heerlijk weer. De dierentuin had alleen maar dieren uit Afrika en ze hadden zoveel mogelijk hun natuurlijke leefomgeving nagebootst. Met stenen en mega grote bomen. Sommige dieren liepen bij elkaar in het hok, wat wel grappig was om te zien. De giraffen met struisvogels en wat hertjes. Ik schrok me dood van de nijlpaard die bij de bak met vissen ineens in het water stond (waar ik een heel leuk filmpje van heb).

Toen ik binnenkwam moest ik zoals bij alle dierentuinen op de foto met een plastic Gorilla. “Ben u alleen?” kreeg ik als verbaasde vraag. Voor mij was dit waarschijnlijk ook de eerste en laatste keer dat ik in mijn eentje naar de dierentuin ga, maar eigenlijk is het wel heerlijk, je kan zo lang naar de aapjes kijken als je wilt. Met alles eigenlijk wat je in je eentje doet kan je het allemaal zelf weten. Dat merkte ik ook toen Sofie er was, ook al is zij heel flexibel en ik niet zo’n doordrammer. We gingen meteen naar het strand want daar was Sofie zo lyrisch over. Met een jongen die eerst heel aardig was gingen we erheen maar onze mening veranderde toen we het water in doken en hij op Sofie’s handdoek lag te relaxen. No go. Hoe langer we met hem waren, hoe vervelender hij werd. We hebben hem weten af te schudden terug in het hostel en gingen meteen door met een wandelingetje in Tarragona. Bier en mojito’s volgenden en uiteindelijk gingen we ook toch maar eten. Tegen iedereen in het hostel hebben we enthousiast verteld dat we een heel luxe appartement van wel 85m2 hadden in Salou en spa erbij zat. Met die gedachten gingen we met de bus naar Salou. Sofie draaide de sleutel in het slot, opende de deur en zei: ‘oh…’. Ik begreep het meteen, het was niet waarop we gehoopt hadden. Met twee

terrassen voor en achter het appartement hadden we wel de hele dag zon; waar mijn was in kon drogen. Om toch het luxueuze idee te houden, zijn we met cava en aardbeien in een schuimend bad gesprongen. Nou ja niet echt gesprongen want zo groot was het bad dus niet. Jammer genoeg. We hebben risotto gekookt en afgewassen zonder afwasmiddel of sponsje. En we gingen uit, want dat is de hele bedoeling van Salou. We werden binnengetrokken bij een bar die die dag net open was gegaan voor het seizoen. Door een Ierse jongen die je niet aan keek werden we naar Tropical gestuurd met zijn vrienden. Soof en ik hebben de hele avond heerlijk gedanst. Voordat ik terug ga naar Nederland, heb ik mijn bachata pasjes nog even kunnen oefenen. De volgende dag konden we ons niet meer bewegen. We hebben de hoofdprijs betaald om nog een nachtje te kunnen slapen in ons appartement, maar we hadden het er voor over. Als echte Salou-enaren zijn we de hele dag in de zon gaan liggen en ’s avonds spareribs en calemares gaan eten. Ondertussen toen we zaten te eten brak er een gevecht tussen twee mannen achter ons uit. Zo gaat dat in Salou. We hebben romantisch de zonsondergang gezien aan het strand om toch niet helemaal de asociale toerist te zijn. De volgende dag verlieten we ons appartement wel om alvast naar Reus te gaan, waarvandaan Sofie weer terug zou vliegen. Het kleine stadje is gek genoeg geen toeristen gewend. Een bakje ijs voor €1,80 heb ik nog nooit in Spanje gezien. En omdat het zo goedkoop was, hebben we maar meteen ieder twee bolletjes genomen die ter grote waren van vier bolletjes. De lunch zat er voorlopig niet in. Toch zijn we op het zonnige terras gaan zitten waar de meest chagrijnige bediening werkte die je je maar kan wensen. Met kaas, bier en kaarten hebben we onze super leuke vakantie afgesloten. Ik sliep nog een nachtje in Tarragona voordat ik de reis naar Valencia maakte.
Eindelijk lig ik vanavond in een kamer zonder absurd harde snurkers. Ik was na twee nachten in het paradijselijke hostel verhuisd naar een net zo goedkoop hostel ergens anders in Valencia. Meestal vind ik het leuk om andere hostels te zien na een aantal nachten in dezelfde te hebben geslapen. Maar dit keer kreeg ik zo veel spijt. Met nog geen meter tussen de stapelbedden vandaan sliep ik op een kamer met acht bedden en die nacht werd er met een geluid van een olifant (waar ik ondertussen kennis van had door de dierentuin) door mijn schuimoordopjes heen getetterd. Ik kon wel huilen dat ik niet in het hostel sliep waar je verschillende soorten kussens bij de receptie kon vragen en een kluisje onder je bed met aangeleverd slot, bedlampje en speciaal matras. Ik ben zo’n beetje de volgende dag gevlucht naar het vorige hostel waar Ivan de receptiemedewerker mij begroette met: “Hello again”. Blij met een volle maag van de Indiase curry die ik onderweg bij een Nederlands sprekende Indiase man had gegeten die de groenten in mijn kip met groenten curry was vergeten en daarom €0,50 terug kreeg en als sorry een klein zoet toetje gaf, op mijn bed geploft en er niet meer vanaf gekomen.