Rondhangen met bejaarden

Alweer meer dan een week geleden zat ik te chillen in Cuenca. In een pension waar de bejaarden rondliepen alsof het een verzorgingshuis was. Ik was heel erg toe aan een eigen bed na toch wel gebroken nachten van het gesnurk en de dronken thuis-komers. Het was behoorlijk koud in Cuenca, het stadje wat bekent staat om zijn 'vallende huizen'; huizen die eeuwen oud zijn die op de rots zijn gebouwd en het lijkt alsof ze er elk moment vanaf kunnen vallen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het overdag 7 graden was. Gelukkig kon ik dus nog een keer mijn truien uit mijn rugzak halen. In die kou heb ik het kleine stadje bezocht toen de zon nog tenminste scheen. De volgende dag was er namelijk regen voorspeld en ik wilde een coole wandeling langs de bergen maken. En eigenlijk was het perfect weer om te wandelen. Met de trapjes op en af had ik geen zon nodig om te zweten. Met een heel mooi uitzicht en niemand om me heen. Heel rustgevend. Net als nu, ik zit in het leukste hostel tot nu toe, en dat zegt wat, met een van de vrijwilligers die gitaar speelt en ik half liggend de blog lig te schrijven. Heerlijk. Maar we gaan eerst verder met mijn reisverhalen voordat ik nog verder afdwaal.
Ik ben toen twee keer in mijn eentje in een 'restaurant' gaan zitten, want tja, in een pension kan je zelf niks maken. Ook al heb ik mijn plastic zakjes en zakmes er weer bij gepakt voor het ontbijt te smeren. The next stop was Albacete, niet ver van Cuenca vandaan. Met een luxueuze trein een half uurtje onderweg en ik was in het saaiste plaatsje ooit. In totaal heb ik daar twee foto's gemaakt van dingen die eigenlijk ook oninteressant waren maar ik vond toch dat ik enige herinneringen moest hebben aan het stadje. Op de kaart stond een route die ik ook gelopen heb, die ook al niet veel aan was. Misschien lag het eraan dat het zondag was, dan is er sowieso niet veel te beleven in Spanje. Daarbij had ik een hotelkamer geboekt, want voor minder kon het niet. Dan maar cheap naar een Domino's Pizza om ergens geld op te besparen. De dag erna ben ik naar Murcia gegaan. Een schattig, toch wel groot stadje, dat verder ook niet heel veel te doen had. Ze hadden wel een mooi gebouw wat 'Casino' werd genoemd maar dat verre van was. Ik kreeg een koptelefoontje met uitleg. Even voelde het als klein Versailles, met een kamertje dat net zo ingericht was als de spiegelkamer daar. Wat

pasjes van de Wals kon ik niet laten in zo'n mooie kamer. Zo kon ik me toch een beetje voelen als de films en tv series waar ik zo van hou. Toen ik bijna alle kamers had gehad, keek ik stiekem even naar binnen bij de biljart kamer. Een oude man wenkte me binnen en hij begon tegen me te praten in het Spaans natuurlijk. Ik probeerde een manier te vinden hoe ik beleefd weer kon gaan maar precies op dat moment vroeg hij of ik met hem een biertje wilde gaan drinken. Ik dacht alleen maar "uhm, dat ik best wel vreemd, op date met een oude man". Want hij was echt oud oud, 70 of zo. Het bleek dat hij Engels lessen met zijn vrouw nam en hij de perfecte gelegenheid zag om met mij Engels te kunnen spreken. Toen veranderde mijn gedachten en werd ik ineens heel spontaan en avontuurlijk. We kletsten wat, voor al hij, toch nog in het Spaans en zodra ik een Engelse vraag probeerde te stellen kon hij het eigenlijk niet volgen dus moest ik weer op Spaans overgaan. Op het einde namen we

een foto die ik later naar hem zou opsturen via e-mail. Wat nu nooit meer gaat gebeuren sinds ik mijn telefoon verloren heb... daarover later.
Ik liet Murcia achter me en wilde mijn reis naar Alicante zo ver mogelijk voor me uitschuiven zodat ik daar niet twee weken van mijn tijd moest gaan uitzitten. De tussenstop werd Torrevieja. Ook al een dode stad maar dan vol met Britten die met de golven vanuit Engeland waren mee getrokken en hier waren aangespoeld. Een appartement dit keer, waar ik dacht €23 per nacht voor te betalen maar nee de aardige man die het verhuurde liet zien dat er ook nog €40 schoonmaakkosten bij kwamen. Godverdomme. Voor €43 per nacht heb ik wel heerlijk geslapen, tv gekeken met wijn en chips op de bank, de was gedaan en de muziek lekker hard gezet zodat ik niet al te eenzaam was. Wat mijn ergste mental breakdown werd. Ja, ik heb even gehuild op de bank toen de man me weer alleen liet. Een ding is zeker, als ik bejaard ben wil ik nooit in mijn eentje overblijven. Alleen zijn is echt wel fijn, maar in overvloed voelt echt niet goed. Ik heb mezelf bij elkaar geraapt en ben de was gaan doen, de stad gaan verkennen, boodschappen gedaan en dus gechilld. In het appartement was geen wifi, wat ik van te voren wist dus had ik ook nog kleurpotloden en een klein boekje met mandala's gekocht. Wat moet je tegenwoordig zonder internet. Een goede test voor mij nu, nu ik mijn telefoon (waarschijnlijk) voor goed kwijt ben. Oké, we gaan over naar Alicante. Een super leuke stad waar het

beste hostel ooit heb gekozen met fijne sfeer en echt gezellige vrienden heb gevonden. We gingen vrijdag, de dag dat ik aankwam, drinken, kaarten en uit. En zo dom als ik was heb ik mijn telefoon in mijn achterzak gestopt en kwam ik om 05:00 uur erachter, midden in de club, dat ie weg was. Regelrecht in paniek heb ik even gezocht en kreeg ik nog een kleine Spaanse ruzie bij de wc's ook nog. Gister ben ik naar de politie gegaan waar ik een uur in de wachtkamer heb moeten wachten. Het werkt voor de rest niet dat weet ik, maar om helemaal niks te ondernemen is ook zo wat. Wel lekker rustig zo, ik heb nog geen last van afkickverschijnselen. Maar dat komt ook wel doordat ik vandaag en gisteren de hele dag met mijn nieuwe vrienden heb opgetrokken. Ik heb nog steeds zand in mijn haar, want op het strand hier is de windkracht 8. Nee, geen idee maar zo voelde het wel. Ik hou het hier nog wel even vol. Dat moet ook wel, tot en met vrijdag, want daarna ben ik gewoon thuis. Hoe raar is dat?