Week #14 Jakarta, Yogyakarta, Mt. Bromo & Ijen

Aan het eind van de woensdagmiddag kreeg ik het cryptische mailtje of ik de volgende dag om 11 uur naar de ambassade van Mozambique wilde komen. De vrouw aan de balie had gezegd dat ik niet in Jakarta het visum aan kon vragen, omdat ik geen Indonesische verblijfs-vergunning had, maar ze zou wat informatie opzoeken waar dat wel zou kunnen. 's Avonds gingen we even lekker eten bij Lara Djonggrang, een prachtig ingerichte restaurant (bijna een tempel) met een keizerlijke Indonesische keuken!

De volgende ochtend gingen we op tijd naar het internetcafé om voor de zekerheid toch de papieren voor Mozambique uit te printen, mocht het visum aanvragen mogelijk zijn. Daarnaast moesten we voor Daans Hong Kong visum nog dingen printen en een brief opstellen, dus dat deden we gelijk ook maar. Nog even een pasfoto in een ander formaat schieten en we konden naar de ambassade. Bij de ambassade kregen we goed nieuws: ik mocht op gesprek bij de consul en hij besloot een uitzondering te maken om mij een visum te geven. Hij wilde mij alleen persoonlijk zien omdat hij geen informatie over mij kan opvragen. Super blij verlieten we de ambassade en gingen we naar het nationaal museum. Er was een uitgebreide tentoonstelling, die ook druk bezocht werd door schoolklasjes. Daarna gingen we terug naar het hostel om aan de papierwinkel voor Hong Kong te werken. Na wat voorbereidingen op onze laptop gingen we weer terug naar het internetcafé om te printen en scannen. Dik twee uur later hadden we de hele papierwinkel opgestuurd en gingen we lekker sushi eten in de grote mall! En omdat het toch kon en wel prettig vermaak was, gingen we nog een keer naar de bios. Dit keer naar een veel te enge thriller waarvan ik blij was dat het over was!

De volgende ochtend hadden we alweer een mail terug uit Hong Kong dat de brief gewijzigd moest worden en dus gingen we hiermee weer aan de slag in het internetcafé. Daarna was het dan eindelijk zo ver: op naar de Thaise ambassade om hopelijk het visum op te halen. Een beetje gespannen door de stennis die we hadden geschopt, kwamen we na een lange taxirit aan. Gelukkig was het in orde!! We gingen even brunchen en daarna naar de ambassade van Mozambique waar ook alles op zijn pootjes terecht kwam. Terug naar het hostel, want er was reactie op de brief dus deze kon ook weer definitief opgestuurd worden naar Hong Kong! Hoppa, zo was alles de deur uit! Om dat te vieren gingen we 's avonds weer eten bij Lara Djonggrang.

De volgende ochtend ging de wekker om 6 uur om naar het treinstation te gaan. Jakarta, een stad waar een taxirit van 7 kilometer een uur kan duren omdat er altijd file staat en een stad die voor ons in het teken stond van visa applicaties. We vonden het dus niet erg om deze stad eindelijk te verlaten. Na een comfortabele reis kwamen we rond 4 uur aan in Yogyakarta waar we gelijk onze invulling voor de komende dagen regelden. Na een verfrissende douche liepen we de stad in om wat sfeer op te snuiven. Na ons avondmaal probeerden we vroeg te slapen, want de wekker ging alweer om half 4.

De Borobudur en Prambanan, een boeddhistische en een hindoeïstische tempel uit de 9e eeuw, wachtten op ons. We gingen eerst naar een uitzichtpunt om de Borobudur bij zonsopkomst te zien, maar helaas was het te bewolkt. Na een uur wachten, gingen we verder naar de tempel zelf, waar we twee uur rond wandelden. Na een snel en simpel ontbijt on the go en een stukje rijden kwamen we aan bij de Prambanan. Minder indrukwekkend en zwaarder getroffen door de aardbeving van 2006 dan de Borobudur, maar nog steeds een imposant bouwwerk! Begin middag waren we weer terug in Yogya waar we onze middag en avond rustig besteedden.

Op maandag begonnen we aan onze rit richting de Bromo vulkaan in een busje met acht andere mensen. Dit werd uiteindelijk een 14 uur durende tocht en we kwamen om tien uur 's avonds aan bij het hostel. Alles was al dicht, maar gelukkig konden we nog warm water krijgen voor onze instant noedels. Door de hoogte was de temperatuur een stuk lager, waardoor we voor het eerst weer onder een dekbed sliepen, heerlijk! Het was dan ook niet makkelijk toen we om half 4 uit ons warme nestje moesten. Een gedeelte van de groep ging met jeeps, maar wij niet en dus waren we op ons zelf aangewezen. In het pikkedonker en door dikke mist liepen we het nationaal park in. Zodra de weg niet meer verhard was, waren we blijkbaar de verkeerde kant op gelopen. Na lang twijfelen of we niet in de maling werden genomen, stapten we achterop bij twee scooters die ons naar de voet van de Bromo brachten. Omdat iedereen nog op een uitzichtpunt stond, hadden we de vulkaan helemaal voor onszelf! Hier keken we de zonsopgang en hadden we prachtig uitzicht. Toen wij na een uur naar beneden gingen, kwamen alle andere toeristen

pas omhoog. We vonden onze weg een stuk makkelijker terug nu het licht was en waren rond 7 uur weer terug in het hostel. Douchen, spullen pakken en op naar een ontbijt. Hmm nasi goreng in de ochtend, wij konden er wel aan wennen.

Iets na half 10 haalden de bus ons op en mochten we weer een tijd in de bus zitten. Om vijf uur kwamen we aan in een dorp vlakbij de Ijen vulkaan. We begaven ons in een veel groenere omgeving en ook hier was het fris. We liepen nog wat rond en gingen snel avondeten. Na het avondeten rommelden we nog wat aan en lagen we vroeg in bed, want de wekker ging alweer om 1 uur 's nachts. Om half 2 zaten we in de bus naar de voet van de vulkaan, waar we onze tocht naar boven begonnen om 2 uur. Anderhalf uur en een behoorlijke klim later kwamen we aan bij de krater. Hier huurden we een

gasmasker tegen de giftige stoffen en gingen naar beneden. We konden het blauwe vuur zien, een verschijnsel wat alleen hier en in IJsland voorkomt. Bij het licht worden verdween dit en liepen we naar het meer. Ondertussen waren er allemaal mannen bezig sulfiet te winnen. Ze lopen twee keer per dag omhoog en naar beneden met 90 kilo op hun rug, waarvoor ze 14 USD krijgen. Het was echt ongelooflijk om dit te zien en hoe zwaar het werk is. Op zo'n moment ben je heel dankbaar voor het leven wat wij hebben. We maakten de tocht van twee uur weer terug waar we om 7 uur met de bus richting de haven gingen. Hier kwamen we anderhalf uur later aan en we konden zo de ferry naar Bali op. Met de lokale bus reden we in een uur naar Pemuteran, aan de noord kant van Bali. We waren gesloopt door de "nachtelijke avonturen" van de afgelopen dagen en deden niet zo veel de rest van de middag.