Aangekomen in Pemuteran, checkten we in bij ons guesthouse, een heerlijke plek om te verblijven en die we konden betalen doordat je flink kunt afdingen in het laagseizoen. We namen een douche en gingen lekker lunchen. Na de lunch boekten we bij de duikschool van een man die we ontmoet hadden in de bus. We waren nog vrij moe van de nachtelijke Java tour en gingen na een kort wandelingetje weer terug naar ons guesthouse. Daan moest aan de slag voor zijn Hong Kong visum en ik viel tijdens het overzetten van mijn foto's in slaap. Vlak voor het avondeten waren we klaar en aten we in een mooie tuin.

De volgende ochtend huurden we een scooter en na een bananenpannenkoek en wat vers fruit reden we naar Lovina. Op de weg er naar toe stopten we nog voor het bekende Bali varken, maar dit was ons te vet. In Lovina doken we eerst het internetcafé in om nog wat documenten voor Daan te ondertekenen en te scannen. Daarna doken we lekker het strand op waar we de rest van de middag doorbrachten. Voor het donker reden we weer terug.

Op vrijdagochtend was het zo ver: de duik bij Menjangan eiland. Samen met zes snorkelaars zaten we op een visserboot die ons naar de duikspots bracht. Er was prachtig koraal te zien, namelijk grote waaiers en heel veel verschillende kleuren. Gelukkig gingen we na de lunch nog een keer, op een net iets andere plek! Doordat het eiland onder water steil afloopt, zwom je langs een prachtige koraalwand. Verder waren er veel kleine kleurrijke visjes te zien. Voldaan kwamen we halverwege de middag weer aan in Permuteran. Aan het begin van de avond zaten we nog even op het strand om de zon onder te zien gaan.

Zaterdag hadden we nog lekker een relaxt dagje en hingen de hele dag op het strand. We konden snorkelspullen lenen van de duikschool en hier maken we dan ook zeker gebruik van. Voor de kust waren ze het koraal door elektropulsen aan het stimuleren om weer aan te groeien, maar er was al best wat vis en kleiner koraal te zien.

Op zondag reisden we richting het zuiden, omdat we op maandag naar de immigratie moesten. We gingen eerst met een klein busje terug naar Gilimanuk en toen door naar Denpasar. Toen we er bijna waren, begon een Indonesische vrouw een paar woorden Nederlands tegen ons te praten. Ze zei dat we eruit moesten en met geen idee waar we waren, geloofden we haar. We werden praktisch gekidnapt, want ze was zo enthousiast en stond er op dat we koffie bij haar kwamen drinken. Toen we bij haar grote huis aankwamen, bleek ze een Nederlandse echtgenoot te hebben. Ze ratelde aan één stuk door en Daan en ik waren nog een beetje aftastend en verbaasd wat ons zojuist was overkomen. Ze bestelde lunch en voordat we het wisten dronken we limonade en koffie met stroopwafels. Anderhalf uur later liepen we in shock haar huis uit, het busje in naar Kuta en we moesten minstens een half uur bijkomen van de rare gastvrijheid en het continue gekakel. In Kuta werden we afgezet op een grote winkelstraat vlakbij het strand. Het bleek een toeristenoord vol met winkels, Westerse eettentjes en uitgaansgelegenheden te zijn. Na wat rondlopen voor een slaapplaats, vonden we uiteindelijk een goede plek. Als snel hadden we door dat het strand prachtig was, maar dat daar ook alles mee gezegd was. Het stikte er van de (dikke) toeristen. Al snel besloten we die avond met ze te levellen en gingen op stap om Kuta onveilig te maken. Het levellen lukte niet echt, maar we hadden wel een leuke avond door voornamelijk mensen te kijken.

De wekker ging om half 7, wat niet erg plezierig was na de nodige drankjes en de late bedtijd. We haalden onze scooter op en gingen naar het immigratiekantoor. Iets voor 8 uur kwamen we aan, maar het was al druk. Om 8 uur mochten we onze documenten in een map stoppen. Er ontbrak een kopie van ons huidige visum, maar gelukkig konden we dit bij de buren kopiëren. We vulden het aanvraagformulier in en we mochten een nummertje trekken. Op naar de volgende balie... Toen ons nummertje op het scherm verscheen, mochten we naar de balie komen waar we onze mooie rode map inleverden. We mochten weer gaan zitten. Een tijdje later werd iets wat op onze naam leek, omgeroepen. Een bonnetje rijker en vrijdag terug komen voor een foto en de betaling, was de mededeling. Daar hadden we niet op gerekend, we dachten dat we de volgende dag al terug zouden mogen komen. Zo stonden we om half 10 buiten en moesten we vier werkdagen wachten, voordat we de volgende stap konden zetten. Niets aan te doen en dus gingen we terug naar het hotel en pakten onze strandspullen. We ontbeten en reden naar Jimbaran in het zuiden. We kwamen aan bij een prachtig strand waar het bijna helemaal leeg was, een bizarre tegenstelling tot de mierenhoop in Kuta. We huurden twee bedjes en een parasol en luierden zo de hele dag een beetje. Tussen de middag aten we heerlijke red snapper! Voor het donker reden we terug naar Kuta. Deze avond geen drankjes voor ons en we wandelden nog wat langs de vele winkels.

Om 11 uur vertrok ons toeristenbusje naar Sanur. We waren de eersten en haalden nog zes andere mensen op. Zo zagen we ook Seminyak, voordat we doorreden naar Sanur. Na een bezoek aan twee duikscholen, bleek al snel dat de duikspot, Manta Point bij Lembongan island, waar wij naartoe wilden gaan er niet in zat. Er werd niet altijd op gedoken en de prijzen waren idioot hoog. Ook de optie om naar het eiland zelf te gaan en vanuit daar de duiken te regelen, viel af vanwege de prijs. Na wikken en wegen besloten we ons plan om te gooien. Het strand van Jimbaran leek ons een aantrekkelijker idee dan terug gaan naar Kuta. We zochten een accommodatie en we kwamen een resort tegen, dat flink was afgeprijsd.