Week #17 Labuan Bajo, Komodo National Park & Wae Rebo

Na een voorspoedige vroege vlucht kwamen we op woensdagochtend aan in Labuan Bajo op Flores. Vanuit het vliegtuig zagen we prachtige stranden en de blauwe zee, dus dat beloofde veel goeds! Na een kort ritje naar de stad (meer een dorp), bleek dit een smerig havenstadje te zijn. We gingen naar de duikschool die we op het oog hadden en daar konden we ook slapen. We stemden het duiken en snorkelen af met de Italiaanse eigenaresse en gingen daarna op pad om wat te eten. Het was nog begin van de middag, dus we wilden nog wel wat ondernemen, maar behalve het water is er in Labuan Bajo niets te doen. Dus huurden we twee scooters en gingen op pad, maar als snel begon het keihard te regenen. We schuilden even in een plaatselijke apotheek en gingen weer verder toen de regen minder werd. Dit was maar van korte duur en al snel zetten we de scooters aan de kant om ergens doorweekt een colaatje te drinken. De rest van de middag klaarden het niet echt op, dus besloten we weer terug te gaan. We informeerden in het dorp naar (vervoers)mogelijkheden om de rest van onze dagen invulling te geven. 's Avonds bleek het avondeten een waar hoogtepunt te zijn... er zitten heel veel Italiaanse restaurants, maar van de eigenaresse van de duikschool kregen we de tip om naar Made in Italy te gaan, want daar stond een echte Italiaanse chef in de keuken en hadden ze ook echte Italiaanse producten. Dat was echt smullen na bijna vier maanden Azië!
Op donderdag meldden we ons om 07.10 uur in de duikshop en liepen we naar de haven. In de ochtend maakten Daan en ik twee duiken en ging mama er op uit om te snorkelen vanaf de boot. Het is zo'n 1,5 tot 2 uur varen naar de duikplekken dus op de heen en terug weg konden we genieten van het prachtige uitzicht op de vele eilanden en het helderblauwe water. Na de lunch deden we een hike over het eiland Rinca om de Komodo varanen te spotten (naast Komodo is dit de enige plek waar ze nog leven). Het was heel gaaf om deze enge mormels in het echt te spotten, maar ongelooflijk warm in het dorre landschap! Verslingerd aan de prachtige onderwaterwereld besloten we na lang wikken en wegen om op zaterdag en zondag nog twee dagen de boot op te gaan en daar ook te slapen.

Vrijdag was een tussendag (tussen het duiken) en startten we 's ochtends rustig op. Aan het eind van de ochtend huurden we snorkelspullen en gingen we naar de haven om een bootje te regelen naar Kanawa. Het duurde even voordat we een werkende boot en een schipper hadden die bereid was om ons mee te nemen, maar uiteindelijk voeren we uit. Na een uur varen kwamen we aan bij het eiland.... Een super bounty gevoel, echt een klein paradijsje met één restaurant en wat strandhutjes. De middag brachten we al snorkelend en chillend op de veranda van zo'n verlaten hutje door.

Zaterdag was het zo ver, de tweedaagse safari! Spulletjes gepakt en om half 8 voeren we de haven uit. Die dag maakten Daan en ik drie duiken overdag en ging mama er op uit om te snorkelen. Er was veel stroming, maar waanzinnig veel te zien! De avond maakten we nog een nachtduik (onze eerste keer) en dan is de onderwaterwereld ineens heel anders! Tussendoor konden we een beetje relaxen op de boot en er was er ruimte genoeg doordat er nog maar één andere duiker mee was. De nacht brachten we door op matrasjes boven op het zonnedek afgeschermd door zeilen.

Op zondag maakten we nog drie prachtige duiken en aan het eind van de middag waren we weer terug in de haven. We waren versleten, maar ongelooflijk blij met al het prachtige onderwaterleven dat we gezien hadden: haaien, schildpadden, zeekatten, stomphoofd papegaaivissen, grote scholen en andere gigantische vissen, prachtig koraal, hele kleine diertjes (garnalen, nudibranches, kreeftjes, etc.) en..... manta roggen!!! Mama heeft ze zelfs vanaf de boot gespot, omdat het water zo helder was en Daan en ik hebben onder water een paar keer op een paar meter afstand aan een steen gehangen om te observeren hoe ze werden schoongemaakt door andere visjes om vervolgens hun "vleugels" weer uit te slaan om verder te gaan. Een hele mooie ervaring en we hadden een geweldig weekend. Doordat je op de boot verblijft en niet terug hoeft naar de haven heb je meer 'relaxtijd' en het is prachtig om de avond en nacht door te brengen op het water met ondergaande zon en sterrenhemel.

Met pijn in ons hart verlieten we maandagochtend dan ook de prachtige onderwaterwereld om wat meer van het binnenland van Flores te zien. Om 7 uur zaten we in de auto voor de zes uur durende rit naar Denge, het beginpunt van de hike naar Wae Rebo. Wae Rebo is een 'traditioneel dorp' met eigen gebruiken en tradities. De hike van negen kilometer kostten ons ruim drie uur en het was snikheet. Wederom prachtige uitzichten, maar dan groen dit keer. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Wae Rebo en sloeg de gids op een houten instrument waardoor hij aankondigden dat er toeristen aankwamen. Allereerst moesten we naar de grote 'hut' voor de ceremonie met het dorpshoofd. Een oude man die ons in de lokale taal welkom heette en vroeg om dezelfde bescherming voor ons als voor de dorpsbewoners. Daarna werden we naar één van de andere zeven hutten gebracht en ontvangen met thee en koffie. De koffie kwam van hun eigen plantages en smaakten heerlijk! Eén jongen uit het dorp, die had gestudeerd en daarna was terug gekomen om te werken op het land in zijn dorp, sprak goed Engels. Hij vertelden ons de rest van de avond verhalen over het leven in het dorp en wij bestookten hem met vragen. Toen we aankwamen zagen we al heel veel kindjes spelen en hij vertelden ons dan ook dat een gemiddeld gezin uit zo'n 10-20 kinderen bestaat... Zwangere vrouwen dragen daarom altijd een mes bij zich: mochten ze in de rimboe bevallen als ze uit het dorp zijn, dan kunnen ze in ieder geval de navelstreng doorsnijden. Daarna lopen ze gewoon met het kersverse kindje terug naar het dorp. Zo vertelde hij

ons ook over kruiden, specerijen en andere planten en de verschillende geneeskundige werkingen die ze hebben en waar ze die voor gebruiken. We proefden een avocado die veel langer aan de boom had gehangen dan die wij kennen uit de supermarkt en dat smaakte super lekker en sappig! Hij vertelde ons ook over de dieren die ze eten (alles wat een ander dier in het dorp aanvalt, dus ook als de hond of kat een kip aanvalt of apen die de plantages leeg eten) en de rituelen rondom het huwelijk. Als je wil trouwen, betaal je de vader van je aanstaande vrouw 110 miljoen rupiah (zo'n 7.500 euro), 100 kippen, vijf varkens en een rund. Ze hebben een systeem binnen de lokale stam om dit te kunnen bekostigen door het geld te verzamelen bij de vrouwen van je familie. Dus je vraagt je zussen om 10.000 rupiah en de zussen van de echtgenoten van je zussen etc. Zo doe je er ongeveer drie jaar over om dit bij elkaar te sprokkelen.

Na een lokale maaltijd en een nacht op een pandan matje met een dikke deken, waren we rond 6 uur al weer wakker. Het was 's nachts kouder (heerlijk!) en af en toe werd je wakker van kukelende hanen of blaffende honden. Na het ontbijt nam die lokale jongen ons nog mee de rimboe in om ons de verschillende specerijen en andere planten te

tonen (kruidnagel, een vanilleboom maar die was niet in het seizoen, gember, etc.). Daarna liepen we weer 2,5 uur terug naar Denge waar onze auto op ons wachtten. Na de hobbelige rit waren we weer in Labuan Bajo voor onze laatste avond op Flores, die we uiteraard doorbrachten bij de Italiaan voor de laatste blauwe kaas, prosciutto crudo en mascarpone!

Woensdagochtend vlogen we terug naar Bali. Onze vlucht was iets vertraagd en toen we aankwamen bij de enige gate, zagen we ook geen vliegtuig staan. Zodra ons vliegtuig het kleine vliegveld binnen kwam gerold en uitgeladen was, konden wij erin. De rest van de middag brachten we door in het welbekende resort. We moesten nog wat praktische en administratieve dingetjes regelen, voordat we de volgende dag alle drie een andere kant op vliegen.