Lous, waarom moet je nu perse de op één na hoogste berg van Indonesië van 3726 meter beklimmen zonder enige ervaring? Simpel antwoord: uitdaging. Het leven is voor mij te saai als je altijd in vertrouwde patronen blijft hangen. Ik wilde eens flink tegen mijn grenzen aan schoppen. Nou, dat heb ik geweten.

De meester ervaring, de driedaagse hike naar de top van de vulkaan Rinjani, begon zaterdagochtend om vijf uur. Met alleen een dagrugzak van ongeveer vijf kilo, een camera en twee flessen water begon ik vol goede moed samen met vijf anderen reizigers, een gids en drie porters bij het startpunt. Porters zijn jonge gasten die alle spullen voor de groep naar boven tillen: mini tentjes, matjes net zo dun als karton, eskimo slaapzakken, eten voor drie dagen, twee pit kookstelletje en flessen water. Respect voor deze mannen die op slippers de berg op gaan. Als ik dat had moeten doen, stond ik er nu nog.

Eerste dag
Na de eerste paar meters was ik al aan het hijgen en puffen. Konden we onszelf niet in die top photoshoppen? Bij de eerste stop op 100 meter hoogte stond het huilen mij nader toe dan het lachen. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik was volledig buiten adem, het zweet droop er van alle kanten af en mijn hoofd was te vergelijken met een stoplicht op rood. En ik moest nog drie dagen. Team Sunrise was bij de lunch in shock, dit was echt heftig! Gelukkig konden we op een tentzeil een powernap houden terwijl de apen boven ons hoofd slingerden. Ik had hier ook heel veel binnenpretjes. Binnen drie uur tijd was mijn waardigheid en trots weg. Ik zat onder het stof, modder en zweet. Alleen mijn gelakte nagels en sieraden waren de enige onderdelen waar ik mijzelf nog in herkenden. Na een bordje krachtvoer zat er niks anders op, knop om en gaan. Dit gaat behalve een fysieke uitdaging, ook een mentale uitdaging worden.

Boven de wolken
De tocht naar de eerste basecamp duurde tien uur. Het pad bestond uit los zand, boomwortels en stenen. Non stop klimmen en klauteren dus voor dit kleine meisje. Na ongeveer 1,5 km hoogte te zijn gestegen veranderende de natuur. Jungle maakte plaats voor open vlaktes. Het laatste uur klimmen was een hel, omdat het zo steil was. Met een geïmproviseerde wandelstok begon ik aan de laatste meters. Aangekomen bij het tentenkamp vergeet je de mega challenge onmiddellijk. Het uitzicht was geweldig, je kijkt boven de wolken heen en de zonsondergang was waanzinnig mooi.

Vulkaan kamperen
Ons knusse avondmaal vond plaats in de tent die ongeveer twee bij twee was. De opgehangen zaklantaarn zorgde ervoor dat we nog iets zagen. Kamperen op een vulkaan. I love it. Op een matras die ongeveer even dun is als een servet en in een eskimo slaapzak heb ik een prima nacht gehad. Ik had genoeg lagen kleding aan, waardoor de kou voor mij gelukkig geen probleem was.

Tweede dag
Fris en fruitig begonnen we de volgende ochtend aan tocht numero twee. De eerste uren leek het wel alsof bij elke stap die ik zette, de pijn van de dag ervoor er nog extra bij kwam. Ik merkte dat ik gefrustreerd raakte en daardoor mijn focus verloor op de toch wel gevaarlijke weg naar het kratermeer. Ik gleed uit, ging door mijn enkels en had alweer een sissy moment in mijzelf. Bij de lunch konden we de modder en alle viezigheid van de afgelopen dagen van ons afwassen in een hot spring in de bergen. Na lekker de spiertjes te hebben ontspannen, haartjes te hebben gewassen en een extra suikershot te hebben genomen, kon ik er weer tegen aan. De tocht naar basecamp twee ging mij daarna een stuk gemakkelijker af. Als een aapje bereikte ik rond vijf uur in de middag mijn geliefde oranje tent.

Duizendsterren
Team Sunrise genoot deze avond met zijn zevenen in een tent van de samenhang, teamwork en onze smerigste handen en modderige kleding ooit. Een kampvuur met zonsondergang zorgde erna voor nog meer mooie beelden die voor altijd op mijn netvlies blijven staan. De sterrenhemel was prachtig. Ik sliep deze nacht in een duizendsterren hotel, wat een bofkont ben ik. Voor teveel gezelligheid was geen tijd. De komende nacht staat het moment suprême op het programma.

Top in zicht
Een berg beklimmen doe je om de top te halen. Niks anders telt. Met deze gedachte begon ik maandag om 02.00 uur aan de laatste klim naar de top. Het eerste gedeelte bestond uit kiezeltjes, die het onmogelijk maakten goed grip te krijgen. Het was frusterend hoe langzaam ik omhoog ging en hoeveel moeite ik had met klimmen. Ik weet niet hoe ik het heb gedaan, ik was al heel ver over mijn fysieke kunnen heen, bereikte ik de hoogte van 3400 meter. De laatste klim naar de top duurde een eeuwigheid. Je deed een stap omhoog en je ging er vier naar beneden. Ik wist dat ik op doorzettingsvermogen de top kon bereiken en dat bleek ook zo te zijn. Om 06.30 uur had ik mijn doel bereikt. Ik stond op de top met het mooiste uitzicht wat ik ooit heb gezien. Hier had ik het allemaal voor gedaan. Het was het dubbel en dwars waard.

Slakkentempo
Wie naar boven gaat, moet natuurlijk ook weer naar beneden. Dit ging helaas bij mij niet zo makkelijk. Het leek wel alsof mijn benen op slot zaten. Deze slak kon alleen nog maar kleine stapjes zetten. Na de laatste stop was ik volledig gebroken. Mijn benen konden niet meer. Ik voelde mij een overleden berggeit. In tranen heb ik de laatste meters gelopen. Zoveel emoties gingen door mij heen. Ik was kapot, maar zo enorm voldaan en trots dat ik het gewoon had geflikt.

Ik ben een ervaring voor het leven rijker.