Engels studeren in Boston. Een master aan de EUR. Jaar werken in Utrecht. Aupair in Noorwegen. Allemaal mogelijkheden die dit jaar de revue zijn gepasseerd. Wat is het geworden? Totaal iets anders wat niemand ooit had kunnen bedenken. Een wereldwijs van vijftien maanden. En die start vandaag.

Begin dit jaar had ik niet gedacht dat dit jaar ook in het teken zou staan van een oneerlijke ziekte bij mijn moeder. Gelukkig is het goed afgelopen. Gedurende het ziekteproces ging ik anders naar mijn toekomst kijken. Was ik niet teveel prestatiegericht? Ging het niet allemaal te snel? Moest ik niet eens iets minder ver vooruit kijken? Allemaal vragen waarbij de antwoorden ervoor zorgde dat ik besloot om er tussenuit te gaan. En snel.

Laatste week
Je ontkomt er niet aan, afscheid nemen hoort erbij. Afgelopen anderhalve week bestond alleen maar uit afscheid nemen van mijn lieve familie en dierbare vrienden. Dat was zwaarder dan gedacht. Een plotselinge traanbui op een terras kan ik ook weer van mijn lijstje afstrepen. Ik ben dan ook blij als ik straks in het vliegtuig kan uitrusten en alles over mij heen kan laten komen van een korte, stressvolle voorbereidingstijd.

Bedankt
Eerste stop, heerlijk uitrusten in het land van Poetin. Als dat maar goed gaat. Iedereen bedankt voor de tranentrekkende woorden, mooie kaarten, wereldse gelukspoppetjes, lieve peptalks en andere cadeaus. Ik zal goed op mijzelf passen.

Vaarwel
Nu is het tijd om naar Schiphol te gaan. Het moeilijkste afscheid van mijn geweldige ouders, lieve broertje en sterke zusje moet nog komen. Ik zie als een berg tegen het hello goodbye moment op, maar ik kan niet wachten om na alle voorbereidingen mijn wereldwijs eindelijk te beginnen.

Ik hoop jullie door mijn blog op de hoogte te houden van mijn wereldse avonturen, onverwachte tegenslagen, jaloerse kiekjes, leerzame momenten, bereikte doelen en van alles moois wat de wereld te bieden heeft.

Tot over vijftien maanden.