Ik rol mijn matje op een plateau boven de beroemde zee uit. Na met gesloten ogen op mijn rug te hebben gelegen, kom ik overeind. Brandende zon, surfers in de baai, een schaars geklede zandstrook en daarachter laid-back koffiehuizen. Bondi Beach, de beroemde oostelijke kustlijn van Sydney, bruist van leven. Mijn ogen volgen een jonge reiziger. In een opper vrolijke stemming draagt hij iets te vroeg zijn warme kerstmuts. Zucht, het is deze tijd van het jaar.

Pak december 2011, gewoon een willekeurig jaar. Het begint zoals altijd met de eeuwige discussie, wel of niet, traditiegetrouw het drielandenpunt onveilig maken. Argumenten gaan aan tafel over en weer. Niet weer, zo saai, lekker pyjamadagen, laat ontbijten, films kijken met zijn allen. Oke, we gaan toch.

Kerstbal
Half december moeten de kerstdozen van zolder worden gehaald. Ja, ik zeg moeten. Orders van moeders naar vaders. Hij doet braaf mee, haalt elk december weer dapper de dozen met lampjes naar beneden. Gruwelijk in de war die dingen, dat moeders toch elk jaar weer besluit nieuwe lampjes te kopen. Fijn, boom staat, cadeaustress begint. Waagde het niet om op jouw winkellijstje te kijken. Niemand kwam op de bewuste uitpakavond iets te kort. Toch niet goed, ruilen kan, heb de bon nog, was jouw standaard zin na afloop. In januari wordt alles weer opgeborgen. Met als resultaat een zolder die tot de nok toe gevuld is met een krankzinnige hoeveelheid dozen.

Kerstdal
Vijf jaar later is er geen kerstboom. De blonde is wanhopig opzoek naar een kerstkaart zonder merry christmas erop. Vader probeert uit liefde het nog een beetje leuk te maken, maar zijn decembergedicht naar mij is lang niet zo sterk als de jaren ervoor. Het thuisfront besluit het vette gourmetstelsel in te ruilen voor Mexicaanse taco’s en tortillas. Hun goed recht. In dertig graden verdwijnt het decembergevoel als sneeuw voor de zon. En hoofd kerst, zij is er niet meer.

Kerstster
Dat is hard, dat is onwerkelijk, dat is verscheurend. Dat gevoel gaat niet weg. Hoe realistisch als ik vaak probeer te denken, zie ik toch een verbintenis ontstaan. Van Mexico naar Australië, omhoog naar de allermooiste kerstster, en terug. De gouden driehoek bezorgt mijn knipperende ogen. Hoe ver wij ook van elkaar af zitten, wij zijn altijd verbonden.

Met deze gedachte in mijn achterhoofd kom ik de feestdagen wel door, en ik glimlach terug naar de jonge reiziger met de kerstmuts.

Zonnige kerstgroeten vanuit het zuidelijk halfrond.