12 september 2015. Lieve Marlous. Waar je ook gaat, ga met je hele hart. Dit is de voornaamste boodschap die ik je wil mee geven op deze o zo bijzondere reis. Je hebt er zo naar uitgekeken en in eens is het zover … Een (tijdelijk) afscheid is een nieuw begin. I love you. Mama.

2 mei 2017. Lieve mama. Ik kan niet anders dan jouw kaart beantwoorden als mijn laatste bladzijde. Om je maar gelijk gerust te stellen, ik ben al twee weken met tien vingers en tien tenen thuis. Thuis bij onze drie toppers. Zonder hun veerkracht, onvoorwaardelijke steun en geduldige vertrouwen had ik niet zo lang kunnen sjouwen met een rugzak rond de wereld.

Optelsom
Twintig maanden verder. Voor elke vlucht één schietgebedje, veertig in totaal. Ontelbare vriendschappen rijker met medereizigers. Drie aardbevingen afgestreept. Over de honderd bedden geslapen. Twee antibioticakuren gehad. Eén beroving meegemaakt. Twaalf verschillende valuta’s in mijn handen gehad. Gelijk balans opmakend, had het goedkoper gekund? Zeker weten. Was het dan ook zo leuk geweest? Waarschijnlijk niet. Ik zie de lol er niet van in elke peso, dollar of rupee om te keren.

Hoofdvraag
Wat is het mooiste wat je hebt gezien? Appels met peren vergelijken. Ik heb iconische bouwwerken bewonderd, fotogenieke dorpjes bezocht, tot in tranen toe vulkanen beklommen en flinke adrenalinestoten doorstaan. Waar had je langer willen blijven? Dat is makkelijker te beantwoorden. Japan, Filipijnen en Australië. Japan om haar schoonheid. Filipijnen om het idyllische strandleven. Australië om alles.

Leermomenten
Allerliefst had ik met jou in onze foute badjassen aan de keukentafel willen zitten en blijven vertellen. Van belangrijke levenslessen tot kleine handigheden. Dat ik soms diep moest gaan, maar er binnen no time maskers wegvielen. Dat er zoveel inspirerende mensen rondlopen en tegen je praten alsof ze jou al jaren kennen. Dat ik eindelijk een aardappel rond kan schillen in plaats van vierkant. Dat wie geeft en lacht, zoveel meer terug krijgt.

Dat ik heel blij ben dat mijn wiegje bij jou en papa in Nederland stond. Dat door even snel op het laatste moment achterom kijken ik het meest genoot van uitzichten. Dat mijn passie in de medische wereld is blijven liggen. Dat alleen zijn en reizen iets anders is dan alleen voelen. Dat jij en papa nooit een pasvorm hebben gegeven, maar een bijtel om mijn leven en reis tot een eigen kunstwerk te maken. Dat ik lousopwereldwijs honderd procent heb volbracht. Het heeft mij onbeschrijfelijk veel gegeven.

En nu
Er is niemand die mij geeft, wat jij mij gaf. Dus zoek ik je in mezelf. Mompel ik ‘bij twijfel niet doen’ als ik een keuze moet maken, draag ik zo nu en dan eens met trots jouw, niet mijn, kleur roze en kijk ik uit naar de komende jaren. Een leven waarin ik nog meer ga genieten van koetjes en kalfjes. Juist, omdat jij de wereld liet zien dat dit zo boeiend is. Een ongeschreven blad ligt klaar om ingekleurd te worden. Binnen, maar vooral buiten de lijntjes. Want daar krijg ik energie van.

Genoten en dankbaar voor alle lieve reacties op mijn blog. De momenten waarop ik mij het meest besefte hoe bijzonder dit avontuur was. Het is behoorlijk wennen, maar Nederland is nu mijn thuis. De wereld mijn achtertuin. Ik weet niet met welke woorden ik lousopwereldwijs (tijdelijk) kan afsluiten. Maar op de dag dat ik je tussen de wolken zie, kom ik je persoonlijk zeggen. Bedankt voor het allermooiste levenscadeau om mij af te zetten op het vliegveld met een enkeltje wijde wereld

punt

Geschreven aan een fantastische vrouw, attente dochter, betrouwbare zus, hardlachende vriendin en de allerbeste moeder. Mijn moeder.