Ik huil niet, omdat het voorbij is. Ik huil, omdat het is gebeurd. Geen tranen met tuiten, maar gewoon hier en daar een drupke. Mijn tijd in kangoeroeland is tot een einde gekomen. En dat was mij een tijd.

Ontkennen doe ik niet. Een tijdelijke, grenzeloze verliefdheid resulteerde dat ik de op de wereldkaart tien tijdzones verder keek. Alleen bij de eerste aankomst was het al redelijk op de achtergrond verdwenen. Ik krapte mijzelf achter de oren. Wat kwam ik hier doen? Ik besloot het once in a life time Australian werkvisum uit te zitten. Dan maar mijn belabberde Engels als hoofdreden te zien. Niet wetende wat voor een emotionele rollercoaster mij nog te wachten stond in dit land.

Deel 1
Ik zat aan het vliegtuigraam december 2015. Plots kreeg ik tijdens de landing de beroemde vuurwerkbrug en het iconische operagebouw in het vizier. Een onvergetelijk fotomoment. Ik voelde enkel een golf van herkenning en blijdschap door mij heen gaan. Ik ben er echt, en zo ver van huis. Het werkleven begon duizend kilometer verderop in Melbourne. Culinaire wereldstad, maar niet mijn stad. Het duurde weken voordat ik mij thuis voelde, maar na flink moed inspreken, was het gelukt. Ik kreeg de drive terug. Echter één nacht, één telefoontje in Melbourne veranderde mijn leven, splitte mijn reis in twee delen.

Deel 2
Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik twee maanden later ben teruggegaan om het werkvisum af te maken. Dit maal blanco naar Sydney. Rouwen om mama in een gedeelde minikamer met twee krakkemikkige stapelbedden inclusief drie temperamentvolle kamergenoten en kakkerlakken als huisdieren is niet voor te stellen, maar ik heb het doorstaan. Ik ben er sterker uitgekomen en oprecht trots op het bijzondere leven wat ik hier zelfstandig heb opgebouwd. Internationale vrienden voor het leven gemaakt, meer dan een handvol baantjes uitgeprobeerd, reisgeld bij elkaar gesprokkeld en een onvergetelijke tijd aan de westkust beleefd. Kortom, elke dag verheugd uit bed gestapt in één van ’s werelds beste steden.

Toch verliefd
De Australische vlam is niet blijven hangen, wel verknochtheid voor de levensstijl. Aussies leven gewoon en ze doen wat ze leuk vinden. Leren surfen, leren makkelijk met elkaar omgaan, leren wat goede koffie is, leren dat je prima op je blote voeten boodschappen kunt doen, maar bovenal leren ontspannen. Je bent gewoon wie je bent. Allemaal dankbare reminders die ik meeneem in mijn toekomst.

Terug in mijn rol
Raar om geen vastigheid meer te hebben, weer te leven uit een rugzak. Het voelt meer als een vakantie, waarbij ik over een week terug kom naar Sydney, maar niks is minder waar. Er is voldaan afscheid genomen van alles en iedereen die ik lief heb hier. Ik ben al terug in mijn rol als rugzaktoerist door dit bericht te schrijven bij een gratis internet spot op het vliegveld. Lang leve de Starbucks voor de komende weken.

Ik huil niet meer. Ik lach, omdat het is gebeurd en ik eindelijk kan zeggen. Ik spreek Nederlands, en Engels.

Massive thanks and goodbye Australia. I am out.