Het geeft altijd een bijzonder gevoel. Het moment dat de bus in een doodnormale straat afdaalt naar beneden en links de hoek omgaat. Het beroemdste strand van Australië komt tevoorschijn. Het stadse leven maakt plaats voor een ongekend, fantastisch oceaanleven. Laat ik daar nu net al twee maanden een inwoner van zijn.

Met een lengte van nog geen kilometer oogt het als een simpele zandbak, maar de drukte bewijst de aantrekkingskracht. Het is een wereld waarin alles mag, maar niks moet. De twee maanden die volgde tot aan de dag van vandaag zijn mooi. Gewoon mooi in alles.

Werkuitzichten
Mijn werk bevindt zich prominent in het midden aan de boulevard. Rechts kijkend slaan de golven tegen de muren van het unieke buitenbad Bondi Icebergs. Blik naar links geeft uitzicht op het gouden zand gevuld met mensen uit alle lagen van de bevolking. Recht voor mijn neus waken de professionele strandwachters van de televisieserie over de bezoekers. Geen straf om hun elke dag te voorzien van een goede bak koffie met smeuïg bananenbrood.

Orde van de dag
Slurpend aan een cocktail na werk laat ik het het dagelijkse oceaanleven aan mij voorbij gaan. Surfgods die hun board veel te sexy als handtas dragen, motorrijders die hun bikes op een nonchalante manieren parkeren, zonaanbidders met gekochte voorgevels, skaters die hun beste kunstjes voor jan en alleman opvoeren. Enkele personages die mijn ogen op plezierige wijze veraangenamen.

Recht zo die gaat
Lopend naar huis gaat de zon onder. Elke avond is anders, maar kleurrijk is het altijd. Afstand woon-werkverkeer bedraagt maximaal vijf minuten wandelen door de hoofdstraat. Een straat vol met trendy boetiekjes en bars. Regelmatig wordt hier een tussenstop gehouden. De volgende ochtend, na een frisse duik in zee, ben ik klaar voor een nieuwe dag. Maar eerst koffie.

Dagelijks contact
Menig Australiër vindt de ketens van het snelle voedsel en de goedkope prullaria vervelend. Alleen deze reden kan ik bedenken waarom de koffiebarren hier zo succesvol zijn. Het is de manier waarop de eigenaren je welkom heten. De manier waarop ze je je koffie voorschotelen. De manier waarop ze oprecht, of niet, maar zo lijkt het, lachen als ik een grap in het Engels maak. Dit dagelijkse contact in mijn werkleven met de lange dagen en korte weekenden is het de dagelijkse vier dollar extra waard die ik neer moet tellen voor een plekje op een stoel, een met een aangename glimlach geserveerde bak pleur en rust in het koppie.

Kalm
Ja, rust. Al even terug uit Japan, maar haar kalme cultuur heeft haar sporen in mij achtergelaten. Ik besef dat ik veel meer hebt ontdekt dan ooit verwacht van mijzelf. Met deze conclusie kwam rust en houdt mijn camera regelmatig een zomerslaap. En dat voelt heel fijn. Ik weet niet hoe je een inwoner in Bondi noemt, maar ik roep de Bondiaan tot leven.

Deze blije Bondiaan gaat genieten, voor twee, van haar laatste dertig koffiekoppen in dit land en het einde van haar allerbeste zomer ooit.