Ik word wakker van een luid geroep. Maaahaam. Verschrikt en klaar wakker zit ik rechtop in mijn tent. Binnen enkele seconden verwacht ik dat mijn tent opgeslokt wordt door metershoge golven. Niets is minder waar. Een local die vraagt of ik een nog een slok rum wil, of twee, of drie. Vooruit. Let’s get rumble in de Filipijnen.

Er is geen plan. De expeditieleider is heel duidelijk. Wat er gebeurt in de komende vijf dagen hangt af van het weer, de zee en van jullie. Een team, een taak. Zorgen dat we op het basiskamp aankomen voor het donker wordt. Oke, baas.

Kamperen voor dummies
Gewapend met een zouterig masker en mondstuk, liters zonnebrand en sexy Filipijnse Crocs als waterschoenen zijn we er allemaal klaar voor. Zeven robinsoners in totaal staan te popelen om vijf dagen op een drijvend woonhuis van eiland naar eiland te hoppen. Als doorgewinterde kampeerder is dit kamperen voor dummies. De onstabiele slaaptent, het verse avondeten en de koppen aanmaakkoffie worden verzorgd. Inclusief de vochtige zwemvesten als slaapkussen.

Paradijselijke dagen
Dagen worden doorgebracht met vissen kijken, kajakken naar verlaten stranden en vitamine D bijwerken. Wanneer het gouden licht langzaam ondergaat, varen we aan bij winnaarseilanden. Ouderwets vinden er kampvuurspelletjes plaats. Bij een zachte zeebries worden de heupen gewiegd onder een heldere sterrenhemel. De meest relaxte trip die ik ooit heb gemaakt.

Gastvrijheid ten top
Na vijf dagen is het gedaan met de rust. Na de laatste visvangst te hebben geproefd, maken we kennis met de eerste boot vol dagjesmensen. Een wake-up call. Tijd om de pannetjes water in te ruilen voor een fatsoenlijke douche. Hartelijk worden wij aan land ontvangen door de altijd lachende Filipino’s. Gastvrij, nieuwsgierig, maar nooit opdringerig. De oorkonde voor fijnste locals is dan ook met vlag en wimpel voor jullie.

Terug uit paradijs
Manilla is de laatste kennismaking met de Filipijnen. Een hectische hoofdstad met extreme contrasten. Bouwvallige huisjes naast flonkerende wolkenkrabbers. Een drukte van vervoersmiddelen die zich toeterend door de vieze straten wurmen. Buurten met de meest luxe shoppingmalls. Sloppenwijken met meer dan vijftigduizend mensen levend op een rokende vuilnisberg.

Lach
Een gids laat ons op een indrukwekkende wijze kennis maken met deze hartbrekende berg. Kinderen rennen rond met hun vieze gezichten, meer gaten in de kleding dan stof op hun terre huidje. Maar hun blije gezichten zijn puur. Wij leven samen, samen maken wij het beste ervan. Deze uitstraling door jong en oud voel je tot op het bot. En dat is onvergetelijk. Misschien nog wel veel meer dan de paradijselijke droomdagen.

Met een dankbaar hart sluit ik expeditie Filipijnen af. Je hebt een plek veroverd in mijn top drie landen. En met nog twee weken voor de boeg, zou je zomaar kunnen blijven staan. Op naar de grand finale. Op naar India.