Probeer een reis door Japan maar eens samen te vatten. Niet te doen. Voor mijn gevoel kan ik dagen schrijven over het land van de rijzende zon. Belevingen, avonturen en confrontaties kwamen als een boomerang binnen. En bukken was lastig.

Het land waar een toiletbezoek nooit saai is met voorverwarmde toiletpotten en duizenden functies. Het land van schone straten, maar zonder afvalbakken. Het land van rijen voor de trein, kassa, toilet en waar eigenlijk niet. Het land van de prachtige, onbegrijpelijke Japanse taal. Het land waar iedereen naar elkaar buigt. Het land met het beste backpackersvoedsel, sushi. Het land waar aardbevingen van te voren keurig worden aangekondigd via een mobiele applicatie. Het land van winkels met houten luikjes aan de voorkant, maar waar achter flink wordt gekampaid (geproost). Ik viel van de ene verbazing in de andere.

Duizend tempels
Het avontuur begon in de vrij, kleine stad Kyoto. Deze stad is de ultieme samenvatting van wat traditioneel Japan betekent. Een levendige stad met 1001 tempels, lees houten bouwwerken, omgeven door geisha’s, fietsen en bergen. Eén probleem, er is zoveel te zien dat kiezen een onmogelijke opgave is. Teveel houten musea en sprookjesbosachtige tuinen, de ene nog ouder en indrukwekkender dan de andere, maar allen even bezoekwaardig.

Verblijf in stijl
In Japan kan je bijzonder overnachten. In een traditionele ryokan slaap je in een strak ingerichte kamer op een dik matras met fluffy dekbed tussen muurtjes van rijstpapier. Na een dag tempelen kwam ik helemaal bij in een heetwaterbad. Ook al sliep ik hier maar één nacht, ik word vriendelijk uitgezwaaid tot ik de straat uit ben. Of slapen in een capsule hotel. Een muur met gaten van ongeveer anderhalf meter breed en hoog en twee meter diep. Luxueus is het allerminst, maar wel een intens Japanse ervaring. Je duikt letterlijk de Japanse cultuur in.

Geluid
En dan de invloeden. Liever gezegd, de aanvallen op mijn gehoor. Overal is geluid. Niet alleen het lawaai van de grote stad. Het gaat om klanken, zoals piepjes voor het oversteken, pratende roltrappen, vloeren die zingen, orkest voor een treinaankomst. Ga zo maar door. Stilte speelt hierdoor verstoppertje in Japan. Ik heb haar een paar keer gevonden. Verscholen in de binnentuin van een paleis, een tempel in het bos of op de vijftigste verdieping van een mega toren in de grootste stad ter wereld.

Grootste metropool
Mijn reis door Japan was niet compleet zonder een uitvoerig bezoek aan Tokyo. Met de beroemde kogeltrein verplaats ik mij binnen no time naar Tokyo. In deze immense stad ben je aangewezen op het openbaar vervoer. De eerste aanschouwing van het metrostelsel lijkt een absurd doolhof. Toch voelde het nooit chaotisch. Je hoeft maar even verdwaast om je heen te kijken en hup, er staat een spleetoog klaar om je de weg te wijzen. Al dan niet in gebroken Engels.

Unieke inwoners
De honderddertig miljoen spleetogen die het land telt, zijn in mijn ogen uniek. Japanners zijn bijzonder vriendelijk, schattig verlegen en overdreven beleefd. Het mooiste van alles, ze heten je altijd in domino effect welkom in winkels en restaurants. Irasshaimaseeeee. Wanneer je vertrekt, weergalmt dezelfde Japanse kreet weer door de zaak. Ik voelde mij de koningin te rijk.

Gelukkig
Na Kyoto zat ik behoorlijk aan mijn tempeltaks. Gelukkig heeft de omgeving van Tokyo natuurrijke plekken waar ik mij als extreem blije berggeit helemaal kan uitleven. Een treinrit bracht mij door groene berglandschappen, bekende rijstvelden en aan de voet van de hoogste berg in Japan. Voor een mooier uitzicht van de berg besloot ik een stevige wandeling te maken door het Japanse platteland. Het uitzichtpunt gaf een fenomenaal mooi gezichtsveld. Op deze dag heb ik wel honderd keer gedacht hoe ’n ongelooflijke lucky bastard ik ben om al dit moois te zien.

In de ban van
Een andere ontsnapping was naar natuurgebied Nikko. Dat half Japan in de ban was van de herfstkleuren, daar had ik even geen rekening mee gehouden. Het was massahysterie in hoofdletters. Negen uur in totaal onderweg geweest om één foto te nemen. Dan zie je wel wat, ontelbare bladeren die veranderen van sappig groen via felgeel, knaloranje, zuurstokroze in vuurrood. Het is Japan op z’n mooist. De voorjaarse tegenhanger van het herfstige blad is de prachtige kersenbloesem, de vergankelijkheid van schoonheid en het leven. Dat leven is kort en mooi. Precies zo zat het met mijn reis door Japan. Het was kort, maar mooi.

Ik ben de confrontatie met Japan aangegaan. En ik heb er geen spijt van. Ook mijn bankrekening niet. Je was het meer dan waard.