Het was even radiostilte. Excuus, maar het was dan ook een bewogen eerste maand. Er moest opeens weer gewerkt worden na een halfjaar alle vrijheid te hebben, een ouder die in de lappenmand is en een vreemd land waarin ik moest thuis komen. Een maand verder kan ik zeggen: ik voel mij thuis en een echte Aussie.

Waar is Robert ten Brink als je hem nodig hebt? Ik heb meerdere keren gedacht deze maand: kan onze Hollandse liefdeskoning niet een Paaseditie maken? Als je geliefde ouder in het ziekenhuis ligt, merk je pas hoe groot de afstand daadwerkelijk is. Je staat niet à la minute op de stoep. Dit zijn de momenten waarop ik even moet slikken en vloeken. Maar toch ga ik door, het thuisfront staat achter mij en ik blijf genieten. Vooral dat laatste. Want hé, het is wel een Australië waar ik ben.

Roeien in de keuken
In de bovenstaande alinea werd het al genoemd, er moeten weer goudstukken verdiend worden. Het begin was moeilijk. Je doet immers anders werk dan dat je in Nederland bent gewend, en voor bent opgeleid. Vooral dat laatste knaagde. Daar waar ik dacht wel even een tof baantje bij een kantoor binnen te slepen, is dat allemaal nog niet zo makkelijk. Zodra bedrijven zien dat je een working holiday visum hebt, word je al op de stapel ‘weer een verdwaalde backpacker’ gelegd. No hard feelings. Je moet immers roeien met de riemen die je hebt, en ik heb een gezond lijf met twee armen en twee benen als riemen. Dus ben ik gaan roeien als een junior chef bij een Frans restaurant onder leiding van een Gorden Ramsey. Hell yeh.

Koffie verkeerd
Een tweede baan scoorde ik er ook nog bij als cafe all rounder bij een biologisch koffietentje, waar de bloemen op tafel kroppen sla zijn. Dat zegt genoeg. In Nederland kan ik prima een bakkie pleur zetten met een beetje melkschuim er op. Hier kijken ze je aan en noemen ze het een bakkie verdriet. Wat een koffiecultuur hangt er in Australie zeg. Laten we zeggen dat ik tot nu toe de koffie verkeerd zet en ik nog geen echte barista ben.

Wat een leven
Ik shine bij al mijn jobs en het lijkt er dus gewoon op dat ik hier in Australie zelfs ‘op vakantie’ kan. Ondertussen blijven chillen met de vrienden die ik hier heb gemaakt, roadtrips plannen, de strandjes van Melbourne ontdekken, mijn ogen open houden als er een surfcompetitie is, veel coffees drinken, genieten van het Australische landschap en ga zo maar door.

Maar ook keihard werken. Werken om weer wat geld op de bank te krijgen, nadat ik per ongeluk expres iets te veel in Bali heb achtergelaten. Ik ga ervoor, met of zonder diploma, met of zonder baan waar je je hersens voor moet gebruiken, het is een ervaring voor het leven. Mijn lieve familie hou je taai, op afstand doe ik mijn deel.

Ik groet en ik lach naar jullie. I am back in business.