Beyond expectation!

Waar ik gisteravond nog dacht met Tai Chi mee te doen, slik ik om 03.00 mijn eerste migrainepil en om 05.00 uur de tweede. Het enige positieve hieraan was dat bij het zoeken naar de Sumatriptan, arme Ingo had het ergens in zijn tas zitten en ik kon echt niet bukken, we wel een prachtig uitzicht hadden!
De wekker stond op 07.30 uur en gelukkig was de hoofdpijn gezakt. We genieten van een heerlijk ontbijt, warme mini croissants, pain au chocolat, vers fruit en yoghurt. Het uitzicht blijft adembenemend, waar je ook kijkt. Ik heb ondertussen op Google opgezocht dat Halong Bay wel 1500 km2 groot is! Er er zijn zo’n 1969 eilandjes. We gaan terug naar de kamer om onze spullen te pakken want we stappen tijdelijk over op een ‘day boat’. Nu maak ik een domme fout door mijn laatste antibiotica pil te slikken. We gaan namelijk naar Ti Top eiland waar een strand is en je naar boven kunt klimmen en het uitzicht kunt bewonderen. Wij besluiten het laatste te gaan doen want zo’n uitzicht krijg je nooit meer. Bedenk hierbij dat het 30 graden is, de zon vol schijnt en die trappen steil omhoog gaan. Ik heb nog nooit zoveel gezweten, hijg me kapot en ben kotsmisselijk. Halverwege sta ik echt te trillen van ellende. Nu heeft iedereen die omhoog komt het onwijs zwaar dus het is niet zo raar. Deze berg is 100 meter hoog en er zijn 400 treden. Je gaat dus redelijk steil naar boven! Gelukkig neemt Ingo alle tijd maar ik had precies nu die pil niet moeten nemen want ik was de hele week al een beetje misselijk. Oké dit daargelaten het uitzicht is prachtig en ik had ook halverwege naar beneden kunnen gaan. Iemand vroeg boven of we een foto wilden. Nou laat maar, we zagen eruit of we met kleren en al onder

de douche waren gegaan! Het ontbijt hebben we er weer afgetraind dacht ik toen.
Weer terug op de boot, lekker in de airco, omgekleed omdat we zo gaan kayakken. Op deze boot zijn toiletten met douchen en is ook alles weer prima geregeld. We zijn in een prachtige baai en er zijn op ons groepje na, nauwelijks anderen. Dit keer, tegen het advies in, neem ik toch mijn telefoon mee want ik wil zo graag foto’s maken. Alleen krijg ik het toch niet zo in beeld als je het zelf ziet. Want vanaf de kayak rijzen enorme rotsformaties omhoog, zo indrukwekkend. En het is er stil, je hoort het water van je peddels en als je dicht in de buurt van de rotsen komt het oorverdovende lawaai van sprinkhanen of cicaden. We peddelen naar een strandje, ook omdat het zo ontzettend warm is, kunnen we daar even te water. We wilden geen zwemvesten aan maar dat mocht niet, dus proberen we ze ergens op die kleine kayak te laten anders zweet je je helemaal rot. Maar wat is het hier prachtig, ik denk dit gemiddeld 6 keer per uur. We zien vissen zwemmen en we zien een kwal. Er vaart een bootje dat vuil uit de baai opvist. Wat goed! Je raakt niet uitgekeken! Wat jammer dat de tijd er weer op zit. De telefoon is niet in het water beland en we komen weer aan bij het vlot. Oké met een filmpje van mij die zich uit een kayak hijst, hadden we denk ik een prijs gewonnen. Maar goed, ik ben eruit. Ingo doet het een stuk soepeler.
Lunch! Omdat wij beiden geen vis eten, wat heel jammer is omdat het hier vers uit zee wordt gehaald, krijgen we een aangepast menu. Lynn verontschuldigt zich na afloop voor het beperkte menu. Nou hoeft ze niet te doen want wat we kregen was heerlijk! En veel te veel dus we hebben lang niet alles opgegeten.
Toen wij hiernaartoe reden, zaten er twee Spaanse mensen in de bus. Vooral de vrouw viel mij op omdat ze zo enthousiast was en wat me tevens opviel is dat ze veel aandacht voor elkaar hadden. Ik had natuurlijk meteen bedacht dat dit ook vast een setje was wat elkaar nog niet zolang kent. Na de busreis, gingen zij op een andere boot

en vandaag deden we samen de excursie. Ik had wat foto’s van hen gemaakt tijdens het kayakken. Er is nauwelijks wifi maar met AirDrop kun je makkelijk foto’s uitwisselen dus liep naar haar toe. Uiteindelijk zijn we bij Estefania en Eduardo aan tafel gaan zitten en hebben leuke gesprekken gehad over Spanje, kinderen etc. Zij was heel open dat ze graag kinderen hadden gewild maar ze dit helaas niet gegund was. Wat een leuk stel! We moeten zeker bellen als we naar Madrid gaan, wat maar 1,5 uur per trein van Barcelona af ligt! Dan geven zij ons een toer. Hoe leuk is dit. Als laatste bezoeken we een floating village, een paar huisjes die drijven in de baai, zonder elektriciteit, stromend water en wifi. Er is wel een basisschool maar dat is het dan. Mooi om te zien.
Om drie uur stappen we weer op de grote boot en boeken we een massage ;). Kunnen we wel gebruiken na vandaag. Inmiddels zijn er weer nieuwe mensen aan boord. Gisteren zaten we met een gezelschap uit Mexico, Spanje, Nieuw Zeeland, Australie en Engeland, vandaag is er een gezin uit Israël bijgekomen. We zien ze voor het eerst bij de kookdemonstratie. Een leuk stel, beetje verreisd omdat ze in een stuk door zijn gevlogen en hier aan boord zijn gestapt. We raken aan de praat en wat ik niet wist is dat jongens en meisjes verplicht 2,5 jaar in militaire dienst moeten. Wel leuk om zo allerlei mensen van verschillende nationaliteiten te spreken en reiservaringen te delen.
Het regent, niet dat wij er echt wat van gemerkt hebben maar dit houdt in dat we niet boven op dek kunnen eten. We kunnen wel aan de zijkant van het schip eten. Er is een mooie tafel gedekt en hier kun je alle lichtjes van de boten op zee zien. Om ook deze groep een beetje mee te krijgen, hebben we met z’n allen besloten om de tradionele kleding aan te doen. Niet lang want als wij als enige buiten zitten, merken we dat het nog steeds 30 graden is! We besluiten het toetje toch maar binnen te eten en zijn het er over eens dat Halong Bay samen met de Seychellen het mooist is wat we ooit gezien hebben! Wat een fantastische trip en wat zijn wij blij dat we dit hebben mogen ervaren. Proost!