Alles wat rond loopt gaat de pan in

Vanochtend naar de ontbijtzaal. Wat een teleurstelling. Er was bijna niks of het was op. Ze konden nog wel een omelet bakken. Ging dus helemaal nergens over. Nou ja, niets aan te doen.
Bij de receptie gevraagd of we ergens een scooter konden huren. We krijgen een telefoonnummer. In mijn beste Vietnamees bel ik op. Meneer N. komt er zo aan en ik betwijfel of we een automatische scooter/motor krijgen. Dan komt er een vrolijke Amerikaan aan met

een Vietnamees. Hij legt uit dat deze motor heel makkelijk is. Je hoeft alleen maar te schakelen. Als Ingo het ziet zitten, spring ik wel achterop. Ik zie dat de voorband zacht is en dat wordt meteen geregeld. We hoeven geen rijbewijs of borg te betalen, is allemaal geen probleem. Ik ga met een vrolijke ‘Hello Kitty’ helm achterop. We rijden het dorp uit, het is hier net La Gi. Van alles langs de kant van de weg maar niet te lezen of te begrijpen. Ik heb op de heenweg een COOP gezien dus met Google Maps rijden we die kant op. Alleen ontbreekt er een stukje weg dus gaan we over een of ander prutpad. Mevrouw Maps roept al drie keer dat de bestemming bereikt is maar geen COOP te ontdekken. Dan zie ik een koffietentje. Hevig verrast door ons bezoek en al giechelend wordt er een kaart neer gelegd. Dat maakt het leven een stuk makkelijker. Althans als er iets in het Engels had gestaan. Dus maar weer Google translate erbij en ze lijkt het te snappen. De grap is dat ze bij alles ja knikken en yes zeggen. Kom je niet veel verder mee. Het is prima koffie en we zijn getuige

van iets wat lijkt op een verjaardagsfeestje. Of we er iets bij willen, vraagt ze via Google translate. Waarom niet, ontbijt was toch niks. Dus wijzen we een chocoladetaartje aan van de kaart en leggen uit dat we er 1 willen. Krijgen we twee gele stukken cake met mais. Waar ging dit fout? Haha, dan dit maar.
Dan zien we dat de COOP kennelijk aan de overkant zit. Ik weet een beetje hoe het werkt dus weet dat we de tas moeten afleveren en in een kluisje wordt gelegd. En dat je je telefoon mee moet nemen. We kopen crackers, yoghurt en cornflakes. Dan rijden we terug naar het hotel. Het is bloedheet.
We springen het zwembad in, heerlijk water en uitzicht op zee. Na de lunch duiken we de zee weer in. Ondertussen zien we dat alles in gereedheid wordt gebracht voor ’s avonds als de locals weer komen eten en chillen op het strand. De zon schijnt zowaar en het is een prachtige middag. Tegen 5 uur stappen we weer op de motor om langs het strand te rijden. Het strand houdt niet op. Je ziet wel dat er steeds meer vuil ligt. Dan keren we om en rijden we via een andere straat terug. Ik had al gelezen dat ze van alles aan ‘art' doen in dit dorp en snap nu wat. Hele huizen zijn prachtig beschilderd. Van dieren, tot voetballers en het konijntje van Beatrix Potter, Peter Rabbit. En wat een prachtige luchten. Morgen gaan we hier verder kijken. Nu gaan we op zoek naar onze Amerikaan die zei dat hij 500 meter bij ons vandaan zit. En dat hij hier nu 10 maanden is met zijn vriendin die Vietnamees spreekt. Hij geeft Engelse les. Hoe leuk is dat! Het is even zoeken maar dan vinden we de plek. Ook weer een prachtig uitzicht en we doen een biertje en chillen wat.
We willen niet bij ons hotel eten want alles wat geen vis is, hebben we al een keer besteld. Dus steken we de straat over. We krijgen een tafeltje. Hoera, grote stoelen. Maar als we gaan zitten merken we dat we met onze benen niet onder de tafel kunnen…. Dan volgt de kaart. 10 bladzijden lang en vertaald in het Engels. Ik krijg een beroerte van wat er allemaal op staat (ook omdat overal plaatjes bij staan); wild zwijn, honderd soorten vissen, duif, geit, eekhoorn, wezel, eend, struisvogel etc. Ik heb het idee dat alles wat hier rondhuppelt ook op de kaart terechtkomt. Godzijdank stond er geen hond op. Eten ze hier ook maar meer naar het noorden. Wij bestellen twee gerechten, de eerste komt redelijk snel en delen we. Ondertussen kijken we rond. Er zit een grote groep Vietnamezen. Alles wat overbodig is wordt op de grond gegooid. De lokale zwerfhond zit er klaar voor. Alle borden worden verzameld in een grote teil en elke keer zie ik die hond daar weer lekker van eten. In grote aquariums zwemmen vissen, krabben en kreeften. Worden waarschijnlijk vanuit zee daarin gedaan. Het tweede gerecht is er na drie kwartier nog niet en ik krijg uitvalverschijnselen in mijn benen

van die rottige stoeltjes dus we rekenen af. Wilden ze net de kip op de barbecue gooien. Nou we hebben nog crackers en yoghurt dus we geloven het wel. Het was een mooie dag en ook Ingo heeft ervaren hoe het is als iedereen ‘hello’ roept en je toch een beetje als vreemde eend in de bijt hier rond loopt. Die Amerikaan zei ook dat hier nauwelijks toeristen komen.
Op de minibar staat een spannend flesje met 39% alcohol. We proberen te googlen wat het is maar komen geen steek verder. Dus er zit maar een ding op…. Proost!