Twee keer genaaid

Vanochtend met de trein naar Tam Ky. Wat een belevenis. Allereerst snapten we geen bal van in welk treindeel we nu moesten zijn. En de grap was dat een Japanner ons aansprak om te vragen hoe alles werkte. 'No idea' zeiden we maar we denken dat.....
Dan komt de trein eraan. Ik dacht nog dit is 'm niet omdat ie niet aan de kant van het perron kwam. Maar zo sjouwen we de tassen over de rails en is het een behoorlijke klim om überhaupt de trein in te komen. Ik zit meteen met mijn rugzak vast tussen de deur. We hebben 2e klas stoelen en daar hebben we mazzel mee. We rijden door de rijstvelden en stukken met lotusbloemen. Een foto maken

heeft geen zin want de ramen zijn zo vies. En dan komen de karretjes door het gangpad. Iedereen zit hier de hele tijd te eten. Als je je niet stoort aan vislucht en smakkende mensen, is er niets loos. Een karretje met soep, vlees, tofu, ei, rijst en weet ik veel. De vrouw voor ons die net nog gedroogde vis in een soort jelly at (brrr) bestelt twee van die borden. Naast ons begint de buurvrouw haar zakje soep in een kom te gooien. Dan komt de kar met gekookte (mini) eieren en drank. Nee dank u! En na een kleine twee uur gehobbel komen we aan in Tam Ky.
We moeten best een stuk met de taxi en worden dan afgezet bij het hotel. Het ligt aan het strand. Een mooie kamer met uitzicht op zee. Maar er is niemand! In het hotel niet en op het strand ook niet. Hoe is

het mogelijk!
We gaan eerst wat eten. Noodles met groenten, heerlijk. Ik heb zo'n last van mijn rug en daardoor weer niet geslapen dat ik eerst een uurtje ga liggen. Daarna gaan we naar het strand. Twee lieve vrouwtjes wijzen ons naar twee stoeltjes. Wij gaan zitten. Wat een breed strand, heerlijk water, geen stenen of wat dan ook. Op het strand liggen vissersboten, niet die kleine rondje bootjes. Ik maak wat foto's. Tegen de avond stroomt het vol met locals. Of andere Aziaten want echt uit elkaar halen doen we ze niet. En ze doen niets anders dan eten! In de trein maar ook hier op het strand. Dan moeten we afrekenen. Ze vraagt 400.000,- dong voor de stoeltjes. Is rond de €7,- maar veel te duur. We proberen af te dingen maar omdat we elkaar niet verstaan, betalen we maar. Ik voel me genaaid. Morgen dus niet meer daar zitten, dan liever bij de comfortabele bedjes langs het zwembad. Ik voel me dubbel genaaid als ik zie wat hier afgegeten wordt! En die mensen zijn allemaal zo slank! Hoe

dan?
We lopen wat door het dorp. Het is net als in LaGi. Geen buitenlanders, iedereen roept 'hello'! We zoeken ons rot naar een tentje waar we koffie kunnen drinken en vinden dit. Een en al gegiechel en yes. Nu maar hopen dat we koffie krijgen. En ja hoor, nog lekker ook.
We proberen een plek te vinden waar je een scooter kunt huren maar dat blijkt niet zo makkelijk. We kunnen ook geen bord lezen dus vragen we met google translate. Dan wordt de dochter van achteren gehaald. Ze doet enorm haar best, vraagt en regelt. Dan blijkt het geen scooter maar een motor te zijn en dat lijkt ons niet handig. Wel lief geprobeerd!
We lopen langs wat tentjes maar kunnen geen wijs worden uit de menukaart. Zien vooral veel plaatjes van vis. Dus gaan we voor veilig en eten bij het hotel. Heerlijk en met een Vietnamees rood wijntje voor €7,- en uitzicht op zee, genieten we enorm.