Mijn twee weken hier zitten erop. Het is mooi geweest. Letterlijk en figuurlijk.

Een terugblik op de afgelopen twee weken, wat vond ik positief?

De mensen:
Wat een vriendelijke, lieve, behulpzame mensen zijn de Vietnamezen. Altijd een glimlach, er wordt gezwaaid of ik krijg wat aangeboden. Ze zijn heel geïnteresseerd in mij en in Nederland.

Mijn fiets:
Ik had me geen raad geweten zonder. Ook al was het frame veel te klein, deden de remmen het in het begin niet, ik heb genoten van mijn dagelijkse tochtjes. En het feit dat ik hier twee weken zonder slot mijn fiets over en nergens heb neer kunnen zetten, zegt iets over de mensen en het land.

Het lesgeven:
Wat een leuke leerlingen (of zijn kinderen gewoon altijd leuk), ze zijn snel enthousiast! Ik heb veel blije koppies gezien, werd onderweg soms door leerlingen herkent en ze kwamen me vaak aan het eind van de les nog bedanken. En te schattig om die kleintjes Engels te horen praten! De docenten waren meer dan behulpzaam, geïnteresseerd en gezellig. Ik heb me echt als teamlid gevoeld.

Het alleen zijn:
Is me mee gevallen. Zeker de tweede week waar ik niet meer 'entertaint' werd en dus de hele dag me in mijn eentje moest vermaken. Het duurde even voor ik door had dat ik best 'niets' mag doen. Gewoon doen wat in je opkomt. Dit was echt een eyeopener omdat ik altijd alles op de klok doe en eerst iets af moet hebben, voor ik wat 'leuks' mag doen. Ik ben gewoon gaan fietsen met als doel ergens een kop koffie te vinden. Ik heb gelezen, een leuke serie op Netflix gekeken, geschreven en alles in alle rust.

Elke dag was weer een verrassing:
Als je je laat en kunt verwonderen is elke dag opnieuw een verrassing. Ik geniet van kleine dingen die ik onderweg zie of tegenkom. Kleine ontmoetingen, mooie momenten of prachtige uitzichten. Ik blijf mijn ogen uitkijken!

De begeleiding:
Mr. Lang en collega's hebben hun uiterste best gedaan om het voor mij zo aangenaam mogelijk te maken. Zeker toen ik me echt beroerd voelde, was dit fijn.

Mijn blog:
Ik vind het leuk om te schrijven en er later een boekje van te maken. Maar ik heb zoveel leuke en enthousiaste reacties gehad van jullie! Dat was ook een leuk moment op de dag. Zo vanaf een uur of twee kwamen de berichtjes vanuit Nederland, kon ik meteen terug appen.

Wat is me tegengevallen in de afgelopen twee weken>

Ongedierte:
De eerste dag meteen een kakkerlak. Ik heb daar zoveel stress van (gehad) dat ik daardoor ook slecht sliep, bij elk geluidje was ik wakker en kom nog steeds elke dag als een detective mijn kamer ingeslopen. Eerst de deur open om te kijken wat er zit. En ratten etc. Ik loop 's avond niet op teenslippers....

Hoofdpijn:
Dat verprutst hier en in Nederland te veel!

Het bed:
Wat een kutbed. En nee, er is geen andere nettere beschrijving voor. Een matras is om comfortabel op te liggen. Ik heb nog nooit zo'n hard matras meegemaakt waardoor ik serieus geen nacht normaal heb geslapen en elke ochtend stijf en beroerd wakker word.

LaGi:
Het is een klein plaatsje met alleen wat lange wegen met daaraan wat foodstalletjes, winkeltjes (niet zoals wij die hebben), kapsalons, motorreparatie shops etc. Niet een plek waar je 's avonds nog even over straat kunt om nog wat te drinken of zo.

Het lesgeven:
Waarom lieten ze me niet een lesje zien? Gewoon om te kijken hoe zij lesgeven. En 6 woorden aanleren in een uur? Ik heb er zoveel bij gemaakt, verzonnen. Had volgens mij veel efficiënter gekund. Ik had willen weten hoe ik goed bij hen kan aansluiten. En sommige teksten stonden vol met fouten... En de wifi die stopt, stroom die uitvalt, veel te kleine ruimten, geen schrijfpapier of soms geen tafels maakte dat ik me (te) beperkt voelde in mijn mogelijkheden.

Conclusie:
Ik had me van te voren vooral druk gemaakt over ongedierte etc. en ik blijk echt geen held. Het alleen reizen vind ik geen probleem en ging me prima af. Ik was alleen maar niet eenzaam!
Wat van mij een aanname was, is dat ik dacht les te zullen geven aan Vietnamese leerlingen die nauwelijks Engels krijgen, in een dorpje aan de kust. Nu klopt dat laatste wel maar zitten ze op een private school. Dat vond ik jammer.
Zou ik zoiets weer doen? Ja! Maar ik zou dan liever lesgeven of helpen bij hen die het nodig hebben. En ik zou voor mezelf toch eerder gaan voor een grotere stad zodat ik niet zoveel opgesloten hoef te zitten op een hotelkamer.