Oma zonder tanden, Bri zonder bra

Zo, ik vrees dat degene in de kamer naast me ook geen oog dicht heeft gedaan. Ik blaf de gemiddelde zeehond in Pieterburen eruit. Als ik 's ochtends mijn telefoon pak en mr. Lang me vraagt hoe ik me voel kan ik niets anders zeggen dan beroerd en kortademig. En barstende hoofdpijn maar dat is logisch als je alleen maar hoest.
Hij stuurt een docent om me naar de dokter te brengen. Wellicht wat overdreven maar aan de andere kant denk ik doe maar want ik heb

net 7 weken van hoest achter de rug in Nederland en ik stik hier van de pillen waarvan ik niet weet of ik ze nu wel of niet mag.
Dus in de taxi en naar de dokter. Ms. Luong doet de vertaling en ik mag naar binnen. Er staat drie verpleegsters en er zit een arts, of althans dat denk ik. Ik voel me een grote witte reus die dit kamertje binnen treedt. Allemaal gegiechel. Dan wordt er een andere arts bij gehaald. Hij spreekt Engels en luistert naar mijn longen. En steekt zo'n houten stokje in mijn keel. Is niet goed. Ondertussen wordt oma zonder tanden binnen gereden. Ik denk, het kan altijd erger! Dus in een kamertje van 5m2 zitten we daar met z'n allen. De arts is duidelijk: ik moet bloed prikken en een röntgenfoto laten maken. Dus word ik in een een lift gestopt en naar een andere gang gebracht om bloed te prikken. Leek mij allemaal wat overdreven maar goed. Een jonge knul gaat het proberen. Ik leg meteen maar uit dat niemand ooit mijn aderen kan vinden en ook hij blijft maar wat kloppen en besluit vervolgens om van de ader aan de bovenkant van mijn hand wat af te tappen. Zijn collega maakt een foto. Of omdat het de eerste keer is dat hij bloed prikt, of omdat er iemand van 2 x zijn gewicht en 1,5 zijn lengte tegenover hem zit. Wie zal het zeggen. Ik dacht wel even ik check of de naalden steriel zijn. Niet dat ik daar iets van snap maar de spuit kwam uit een gesloten zakje dus zal wel goed zitten.
Dan weer verder met de lift, de röntgenfoto. Ik moet mijn bovenkleding uit tot grote schaamte van ms. Luong die het wat ongemakkelijk vindt als ze mij een witte jas moet aangeven. Daar sta ik dan bij een röntgenapparaat die volgens mij bij ons als old skool instrument geld zou opleveren. Maar dit gezegd hebbende, gaat alles in hier in snel tempo. Weinig wachttijd en daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Na mij komt steeds oma zonder tanden en zo wisselen we elkaar af.
Ik word bij de dokter geroepen, ondertussen ligt er een mevrouw op de behandeltafel en lopen de verpleegsters in en uit. Haha, wat nou privacy! Hij vraagt of ik ergens allergisch voor ben en of ik andere medicijnen gebruik. Eindelijk iemand die daar naar vraagt. Wat ik nu precies heb of niet heb is me niet helemaal duidelijk (volgens mij in ieder geval keelontsteking) maar ik mag geen airco of fan aan, geen koud water drinken en moet zorgen dat ik warm blijf. Nou denk ik zelf dat die ouwe vieze airco de boosdoener is en een grote bacteriën bron. Maar goed geen airco en drankjes met ijs, mijn hemel ik heb het al zo warm!
In de gang lopen mensen af en aan met zakjes waarin hun röntgenfoto zit. Is hier kennelijk gebruikelijk. Ik was even bang dat ze alles uit de kast zouden halen voor en vette rekening. En zoals later blijkt wil mr. Lang dit allemaal betalen. Ga ik het nog wel over hebben. De arts en zijn vrouw blijken leerlingen op Di La school te hebben en ik word in de watten gelegd. Ik krijg flesjes water mee en keelpastilles. En weer een zakje pillen. Dit keer kan ik het terugvinden op internet. Antibiotica voor ontstekingen aan de luchtwegen, keel, neus, oor en tegen de ziekte van Lyme.

Mr. Lang belt met ms. Luong over de lessen van vanavond. Ik wil wel gewoon lesgeven maar hij vindt het niet verstandig. Dus dit wordt een chill (positief woord voor saai ;) dagje.
Ik denk dat ik straks de zeewier maar op mijn hoofd smeer! Maar eerst zo lunch bij ms. N! En zo is de ochtend voorbij gevlogen!
Ik word om half vier wakker en heb het snikheet, logisch als de airco uitstaat. Ik besluit mezelf een schop onder mijn kont te geven. Twee paracetamol, een douche en een kwartier later zit ik op de fiets. Ik ga op zoek naar koffie. Ik schrik van de drukte. Normaal zit ik rond dit tijdstip mijn lessen voor te bereiden. Ik had voor de zekerheid mijn Teva's, van die seksloze sandalen, aangedaan voor het geval ik moet remmen. Ik heb werkelijk geen idee wat de regel is van tegemoetkomend verkeer. Hiermee bedoel ik dat er tegen het verkeer in wordt gereden aan de kant van de stoep. Fiets ik, die in de goede richting gaat juist langs de stoep of moet ik om de tegenligger heen? Als er een busje tegen het verkeer in aankomt, schrik in. Ik besluit om toch maar naar de fietsenboer te gaan en iets aan mijn remmen te doen voordat het hele avontuur hier eindigt onder een tuctuc. De jongen van de fietsenboer spreekt Engels en gaat aan de gang. Ik mag op een minikrukje wachten. Hij wil weten waar ik vandaan kom etc. Ik leg uit dat ik nu lesgeef bij DiLa. Dat kent hij want hij heeft er les gehad. En als ik wil betalen mag dat niet want deze service is gratis voor klanten en toeristen. Nou ja! Ik ben instant vrolijk ondanks het

zweet alweer over mijn rug gutst. Ik zwaai en gooi me in het getoeter. Dan neem ik een weg links, ik rij in het spoor van een auto die allemaal vis op de grond heeft laten vallen dus het stinkt een uur in de wind. Het is hier een stuk rustiger en zie links en rechts rijstvelden en koeien. Ik besluit om wat dichter bij de koeien te komen om ze op de foto te zetten. Ik moet nu wel langs twee honden en verder is het er redelijk verlaten. De hondenfluisteraar in mij zegt dat het wel goed komt en ze doen inderdaad niets. Wat een rust hier!
Ik fiets tegen de zon in wat maakt dat ik het niet zo goed zie. Ik zie langs de weg allemaal zand liggen. Of althans dat denk ik. Het blijkt rijst te zijn. Dus ik stap af om even te kijken. De mevrouw vindt mijn lipstick mooi. Wat jammer dat ik er geen een bij me heb, ik had nl. een nieuwe gekocht voor ik weg ging, had ik 'm haar kunnen geven. Het is hier heerlijk fietsen, wind door mijn haren en te veel om naar te kijken. Ik draai om en ga eens kijken of ik ergens een koffietentje kan vinden. Dat is in dit gebied moeilijk. Als ik weer wat zigzag, zie ik een bordje met iets van thee. Ik vraag, met google translate, of ze koffie hebben. Hebben ze niet maar wel thee inderdaad. Ook prima. Een soort bubble tea met melk. Ik ga op het stoepje zitten want ik heb het bloedheet. Er wordt meteen een krukje gehaald en een tafeltje schoongemaakt. Volgens mij wil ze weten hoe oud ik ben, het lukt om dat uit te leggen en waar ik vandaan kom. De buren worden er ook bij gehaald. Wat een onverwacht leuke middag!
Ik steek op hoop van zegen de weg over en als ik bij het stoplicht wacht zie ik iets in mijn rechterooghoek. Een rat. Vanmiddig lag er al een dode kakkerlak bij mr. Lang dus ik heb mijn portie wildlife voor vandaag wel weer gehad.
Het is nu half 7, over anderhalf uur ga ik eten en ik heb nog steeds wifi! Kortom, ik ben weer wat optimistischer. En als ik mijn mond hou, dat lukt hier prima, hoest ik ook minder.