Vanmorgen sliep iedereen lekker uit en checkten we zo laat als het kon om 11 uur weer uit bij Del Monte Pines in Monterey. De rest laadde de auto in terwijl Leroy en ik nog snel naar het winkelcentrum liepen, Leroy voor aardbijen van de supermarkt, en ik voor koffie en een broodje van de Starbucks. Met mijn warme koffie en loeihete broodje ei met bacon in de hand liep ik de Starbucks uit en Kim reed als langs met de auto en zo kon ik gelijk instappen en konden we vertrekken.

Onze bestemming was Pismo Beach, een plaats die drie uur zuidelijker ligt dan Monterey dus zou het in principe ook iets warmer zijn, waar we wel zin aan hebben omdat we alweer een paar dagen in de lange broek hebben gelopen en we het LA gevoel een beetje beginnen te missen. Kim zet de tomtom van de snelweg af en we volgen de route langs de kust, die erg mooi schijnt te zijn.

Zodra we in de buurt komen van de kust is er bijna geen hand voor ogen meer te zien. Een dikke mist vormt zich over het water en gaat landinwaarts. We wisten toevallig ook de oorzaak van de mist door onze walvisgids van gisteren. Er scheen twee weken geleden een kampvuur in het bos aan te zijn gestoken en een stuk bos had vlam gevat. Dit vuur was nu al langer dan twee weken aan het branden en de brandweer deed er alles aan om de brand zo klein mogelijk te houden. Wanneer we de auto uitstapten konden we de rooklucht al gelijk ruiken, heel apart omdat je geen idee hebt waar het vuur eigenlijk brand en best jammer van het uitzicht, wat heel erg matig was zo en we beter de snelweg hadden kunnen pakken.

Na ongeveer twee uur rijden stond er een bordje langs de kant van de weg die aangaf dat we langs een Olifantenzeeleeuw reservaat kwamen. Een eindje verderop lag een lang stuk strand en wanneer je met je ogen dicht en de ramen open er langs had gereden wist je precies waar je moest stoppen. We parkeerden de auto en liepen naar het stuk strand, waar meer toeristen aan het kijken waren en hun camera’s in de aanslag hadden. Daar op het strand lagen tientallen olifantenzeeleeuwen te zonnen, en wat lieten ze een geur achter zeg, die niet echt te beschrijven is maar zeker niet fris rook. De meeste zeeleeuwen lagen gewoon languit, half in het tij of wat verderop op het strand en gooiden zand over zichzelf om lekker uit te rusten.

We stapten weer in de auto en reden verder richting Pismo, maar Ruth had nog iets gelezen over Hearth Castle, een kasteel wat in de buurt moest zijn en na een kwartier rijden van de zeeleeuwen zagen we inderdaad en bordje met het kasteel er op. Na overleg volgden we de bordjes en reden het terrein van het kasteel op, waar het kasteel trouwens nog mijlenver in de bergen te zien was toen wij de auto op de parkeerplaats zette.

We liepen het bezoekerscentrum binnen van het kasteel en we zagen al snel dat je met een bus naar het kasteel moest, waar je dus een verplichte tour voor moest boeken. Er waren vier tours te zien, elke tour liet twee kamers uit het kasteel zien zoals de woonkamer en de keuken en elke losse tour koste 25 dollar. Echt belachelijk maar blijkbaar gingen genoeg mensen richting het kasteel. Wij besloten het bezoekerscentrum als pitstop te gebruiken om daarna weer snel door te rijden richting Pismo Beach.

Wanneer we in Pismo Beach aankomen ziet het er inderdaad uit als een soort surfdorpje aan de zee. Veel plekken hebben een bordje die vermelden dat ze surfborden verhuren en het zit er best gezellig uit. Als we op de grote weg Pismo inrijden zien we rechts al een groot motel staan waar wij twee nachten geboekt hebben: Quality Inn. Het is een van de eerste keren dat de kamers zo ver uit elkaar staan. Het hele motel bestond uit twee lange gebouwen en Ruth en Leroy sliepen aan een zijde van het eerste gebouw en Gerwin, Kim en ik sliepen aan de andere zijde van het andere gebouw, zo ver als we maar van elkaar verwijderd konden zijn.

Ook tegenover dit motel zaten redelijk veel winkels samengepakt en de rest wilde graag eventjes kijken en shoppen. Ik ben eventjes mee geweest maar zodra er voor de zoveelste keer deze vakantie weer een Nike winkel binnen werd gelopen had ik eigenlijk al helemaal geen zin meer in winkelen, ook omdat we de twee dagen hiervoor ook al op een winkelcentrum hadden doorgebracht. Ik nam de kaart van het hotel en liet de rest winkelen en keerde zelf terug naar de kamer waar ik even helemaal niks deed en op bed ging liggen om wat uit te rusten na ons ritje.

’s Avonds keken we even naar wat onze opties waren wat betreft eten en we zouden gaan opsplitsen. Ik ging met Ruth en Leroy naar een Thais restaurant in het centrum en Kim en Gerwin wilden graag naar een Italiaans restaurant iets verderop. Kim en Gerwin zetten ons af bij het restaurant en reden daarna door naar de Italiaan. De Thai zag er een beetje sober uit maar onze ober was een hele enthousiaste man die ons graag wilde helpen en zorgde dat alles vlot verliep. Toen ons hoofdgerecht bijna werd gebracht kwamen ineens Kim en Gerwin binnen lopen. Het bleek dat hun restaurant helemaal vol zat en er iets mis was gegaan met wanneer zij een tafel konden krijgen dus hadden zij besloten bij ons te komen en hier wat te eten. Iedereen had volgens mij prima eten gekregen en stapten we later voldaan de auto in en gingen terug naar de Quality Inn en gingen lekker slapen. Plannen voor morgen zijn een surfbord huren en de zee in!