Vanmorgen was al iedereen vroeg wakker rond een uurtje of 7. We sliepen nog even door en pakten rond kwart over 8 de spullen bij elkaar en gingen buiten het hotel wachten op de taxi die ons om 9 uur kwam ophalen. Na een superkort ritje van ongeveer 5 minuten kwamen we aan bij Terminal One in Manchester, waar we moesten inchecken en vanwaar we vertrekken. Een ongebruikelijk ontbijtje voor bijna iedereen, waarin ik en Gerwin kozen voor een Full English Breakfast, Leroy aan de Taco’s met Cola (ofcourse) zat en Ruth en Kim wel een normaal ontbijtbroodje hadden gevonden. Na twee uurtjes eten en kletsen melden we ons bij het boarden, wat deze keer zonder vertraging gebeurde. In het vliegtuig zelf koste het allemaal wat meer tijd omdat de crew zelf hun bagage kwijt was en we moesten wachten op het opspeuren van hun bagage. Toen deze eenmaal gevonden was konden we snel opstijgen en begon onze trip naar LA!
De vlucht zelf verliep prima. Kim en Ruth verbaasden zich over het feit dat we zelf drinken moesten betalen, waar ik niet anders gewend was in mijn kleine vluchtjes die niet langer dan 5 uur duren. Er waren maar een paar films te zien, tenzij je natuurlijk upgrade naar Premium zodat je dubbel zo veel films kon bekijken. De eerste helft van de vlucht ging het meest snel voorbij die werd opgevuld met films kijken, muziek luisteren, snoepjes eten etc. De laatste helft van de vlucht duurde voor mijn gevoel wel heel erg lang. Slapen lukte niet echt, tussendoor werd vaak eten, ijsjes of broodjes gebracht door de stewards. Uiteindelijk kwam Amerika na Canada toch echt in zicht en na ruim 10.5 uur vliegen werd de landing ingezet.
We werden bij aankomst al snel als non-Americans in een achterkamertje gedrukt waar we een half uur in de rij moesten staan. Toen we de kamer uitliepen kwamen we terug bij de rij in de hal waar we als eerst al waren, maar blijkbaar hebben Amerikanen voorrang over onze silly Europeans. Na nog een uurtje in de wachtrij te hebben gestaan, vingerafdrukken te hebben genomen en op de foto te zijn gezet konden we de bagage ophalen en met de bus naar de autoverhuur. Hier mochten we naar de rij ‘minivans’ lopen om er eentje uit te zoeken. Na even checken welke de meeste laadruimte had maar er wel het minst ‘minivan’ uitzag besloten we een zwarte Kia te kiezen. We laadden de spullen in en gingen richting het hotel.
Hoe dichterbij we bij het hotel kwamen, hoe meer we het idee kregen dat we in GTA5 belandden. Op een gegeven moment beseften we dat wij de enige blanke mensen waren en dat de buurt er nogal ghetto begon uit te zien. Het hotel zelf, The Mirage Inn was verder een prima hotel in het midden van de ‘ghetto’. Na nog een hapje te eten in de buurt (KFC) gingen we terug naar het hotel en doken we om 8 uur het bed in, moe van een lange dag.