Day 18: Call me Ishmael

Vanmorgen stonden we op na lekker geslapen te hebben en had Kim al de walvistour geboekt. Even ontbijten en ik kon eindelijk mijn ochtend een keer beginnen met koffie van de Starbucks, lekker! We reden naar de Fishermans Wharf in Monterey waar weer een pier stond die soortgelijk was een Pier 39 in San Francisco, maar dan wat kleiner.

Wat wel typisch aan deze pier was, was het oneindig veel uitdelen van Clam Chowder, een soort ragout die je in een broodje kon doen. Veel restaurants aan de pier hadden mensen die buiten stonden om deze bakjes met samples uit te delen om te proeven. Gerwin was heel enthousiast en ikzelf heb het helaas niet geprobeerd. Verder was de pier gevuld met winkels waarvan de meeste souvenirs verkochten en ik ging op zoek naar patches van de vier staten waar we geweest waren, die ik als enige nog miste wat betreft mijn collecte, uitgezonderd van wat kentekenplaten, maar begin de hoop langzaam op te geven hiervoor.

We liepen naar het loket voor de walvistours en we konden om kwart voor twee ons melden, de boot zou vertrekken om kwart over twee. Dit gaf ons nog een dik half uur om even de pier nog over te lopen, een hapje te eten en te genieten van de zeelucht. Ook zagen we al zeeleeuwen langs de pier zwemmen en kwamen we zelfs een otter tegen die net op z’n rug dreef en met een steentje een schelp op zijn buik probeerde kapot te slaan, iets wat ik alleen maar van televisie kende, heel gaaf.

Om kwart voor twee stapten we op de boot en konden we ons nog een half uurtje vermaken voor we zouden uitvaren. De boot was aardig groot en ik denk dat er ongeveer 50 mensen aan boord waren, kapitein en 6 bemanningsleden niet meegerekend. De bemanning bestond vooral uit jonge mensen die in de leer waren voor ‘deckhand’ en een er was iemand mee die ons tijdens de rit kon vertellen over wat we allemaal eventueel tegen zouden komen.

We voeren uit en kwamen gelijk langs allemaal zeeleeuwen die lekker lagen te zonnen op de rotsen net buiten de baai, wel een stuk of 60 minstens. Sommige zeeleeuwen zwommen nog even achter de boot aan maar keerden al snel weer terug naar de rotsen om weer lekker uit te rusten. Wij voeren langs de kust richting het zuiden en gingen langzaam de zee op. Dit was ook goed te merken want de golven namen al even flink toe en het schip ging al flink meer op en neer maar nog niemand had gelukkig last van zeeziekte.

Het zou ongeveer een uurtje duren vertelde de man die ons van allerlei informatie gaf over de omgeving, waar we langs voeren en wat we allemaal konden zien, voordat we in walviswateren zouden varen. Hij moedigde iedereen aan om goed op te letten en uit te kijken naar water dat uit de zee spoot wat op walvissen duidde. Ik hield mijn ogen goed open en ging vooraan op het schip staan om links, rechts en voor me alles goed in de gaten te kunnen houden. Ondertussen ging onze gids rustig door met vertellen over de omgeving en welke walvissen zoal in de omgeving konden zwemmen.

Na ongeveer drie kwartier op zee zagen we water omhoog spuiten op drie uur (we moesten van onze gids praten in kloktijden wanneer we het over richtingen hadden, dus iedereen was elke keer hard tijden aan het roepen zodat mensen gelijk naar de goede kant konden rennen met hun camera in de aanslag). We renden ook snel naar de

rechterkant van het schip en zagen eventjes niets totdat ineens weer water redelijk dichtbij de boot omhoog kwam spuiten. Niet lang daarna zagen we de rug van de walvis langzaam boven komen, gevold door rugvin en staart die weer langzaam de zee in zonk, echt een geweldig gezicht. Je kan het zo vaak op televisie zien maar je blijft onder de indruk als je het van zo dichtbij meemaakt. Onze gids vertelde dat het een Minkey walvis was, wat redelijk uniek was aangezien deze walvissen vaak wegblijven bij schepen. Een mooie meevaller alweer voor ons dus.

Niet lang hierna ging het eigenlijk heel erg hard met de walvissen. De eerste walvis die na de Minkey kwam was een bultrugwalvis, de walvis die hier het meeste voorkwam. Deze walvis zat schuin achter de boot en was heel dichtbij toen deze weer onder water dook en de staart goed liet zien. Hierna kwam eigenlijk elke vijf tot tien minuten wel weer een walvis voorbij en spoot het water hier en daar in de verte omhoog. Hoewel de spanning na de eerste walvis te zien er wel een beetje af was bleef ik bij elke walvis toch wel onder de indruk.

Na een uur of twee op zee te varen hoorden we dat de kapitein langzaam koers zette terug naar de haven toen hij ineens door een andere boot getipt werd over iets. Hij besprak wat met een andere kapitein via de telefoon en overlegde iets met de gids. Na het overleg sprak hij over de intercom en vertelde ons dat we even van de route gingen afwijken omdat een andere boot hem getipt had over een school doflijnen die in de buurt kon zitten en dat we deze misschien nog wel konden zien. We voeren iets meer van het land af en al snel zagen we ze dichterbij komen. Een hele school dolfijnen zwom ineens langs de boot, wel een stuk of 15, alsmaar op en neer springend in het water. Heel erg mooi en tof dat we deze ook nog even mee konden pikken. Na tien minuutjes naaste de doflijnen te hebben gevaren gingen we weer terug naar de haven en zat het walvis spotten er op.

In de haven aangekomen overlegden we nog even wat we gingen doen met eten. We besloten eerst nog eventjes terug te gaan naar het motel en daar eventjes uit te rusten voordat we de stad in zouden gaan om wat te eten. Thuis werden nog eventjes wat films en foto’s bekeken van het walvistochtje en friste iedereen zich even op en stapten we even later de auto in om naar het centrum van Monterey te rijden naar een gezellig restaurant welke Kim en Ruth hadden gevonden op internet.

Eenmaal aangekomen bij het restaurant zat het bomvol, het zag er ook wel heel erg gezellig uit, en kregen we te horen dat we minstens een half uur moesten wachten voor we geholpen konden worden. We besloten toch maar ergens anders wat te gaan eten, stapten de auto weer in en reden door de drukke straat om te kijken of er nog andere mogelijkheden waren. Deze bleken echter zeer gelimiteerd te zijn en na een kwartiertje rijden waren we het een beetje zat en reden we terug naar het winkelcentrum omdat we wisten dat daar sowieso restaurants zouden zitten. We kwamen uiteindelijk uit bij een soort Hawaiiaans restaurant die gespecialiseerd was in, hoe kan het ook anders, burgers. Hoewel ik en Kim de burgers al helemaal zat waren bestelden we er toch maar weer eentje om ons achteraf maar weer schuldig te voelen en de burgers nog zatter te worden. Maar het eten was wel heel erg lekker hier. We gaan na het eten weer, helemaal voldaan, terug naar het hotel waar we moe van een lange dag weer ons bed in konden kruipen. Morgen verlaten we Monterey weer en rijden we een uurtje of drie richting Pismo Beach.