Day 13: Riding up, rolling down and climbing the great big dried up waterfall

Vanmorgen ging de wekker vroeg omdat we richting Yosemite National Park wilden gaan en er op tijd wilden zijn vanwege de drukte die we eerder hadden gezien in Zion National Park. We pakten de spullen in na het ontbijt en lieten het stadje Bishop achter ons.

We moesten ongeveer drie uur rijden om in het centrum van Yosemite Park te komen, maar de ingang was al na anderhalf uur rijden in zicht. Waar we gisteren nog door de woestijn met kale vlaktes reden kwamen we nu in een gigantisch bergachtig bos terecht. Overal stonden bomen zo ver je kon zien en het was non-stop rijden over heuvels die geweldig uitzicht gaven over het bos.

Bij de ingang van het park wisselde ik en Kim en reed zij verder door het park. Ik was alleen vergeten de benzinemeter in de gaten te houden en Kim zag ineens dat we nog maar een kleine 15 mijl konden rijden. Auto snel aan de kant en op zoek naar een tankstation. Het tankstation wat in de buurt was in het park bleek een jaar geleden gesloopt te zijn dus zouden we nog verder terug moeten, net iets verder dan dat we konden rijden, wat dus erg spannend zou worden. We gooiden het maar op de tactiek om de auto van de heuvel af te laten rollen zoveel als we konden om genoeg benzine te hebben om het tankstation te halen. Gelukkig redden we het met nog een paar mijl op de teller en konden we de auto vol gooien om daarna weer terug te rijden.

Ondertussen hadden we ruim een uur verspeeld na mijn tankfoutje dus kwamen we wat later aan in Yosemite als we wilden. Yosemite was ondertussen al flink druk geworden en de parkeerplaatsen puilden alweer uit van de auto’s. Gelukkig is dit park zo groot dat het onmogelijk is om bussen te laten rijden met toeristen zoals in Zion en ben je hier zelf aangewezen op je eigen vervoer en ben je vrij om te lopen, klimmen en hiken waar je maar wilt. Er werd wel overal gewaarschuwd voor beren en bergleeuwen, dus we keken onze ogen uit om wilde beesten te spotten.

We zetten de auto ergens op een parkeerplaats en starten een wandeltocht door Yosemite. Kim had gelezen dat hier de grootste waterval van Noord-Amerika zat en deze wilden we allemaal erg graag zien. Yosemite heeft heel veel watervallen maar de grootte van de watervallen is afhankelijk van het seizoen. In de winter bevriezen ze, in de lente worden ontzetten groot in formaat en in de zomer wordt het weer zo heet dat ze langzaam opdrogen. We hoopte dat we nog niet te laat waren omdat we al twee plaatsen hadden gezien waar watervallen zouden stromen die nu duidelijk helemaal droog waren

komen te liggen.

Na een eindje lopen kwamen we uit bij de grootste waterval die dit continent te bieden heeft. Het was inderdaad een ontzettend hoge klif waar het water vanaf stroomde maar een lekkende kraan gaf nog net niet meer water dan dat er naar beneden stroomde. Er viel nog steeds water dus was het technisch gezien een waterval maar hij was nog net niet opgedroogd. Dit plaatste de bordjes met waarschuwingen voor vloedgolven wel in een heel andere context maar goed, het bleef indrukwekkend.

Ook zorgde de droogte voor een mooie kans, nu konden we waar normaal de ‘rivier’ zou stromen over de rotsen wandelen en klimmen om direct uit te komen onder de waterval. Gerwin en Kim bleven achter terwijl Ruth, Leroy en ik begonnen aan onze klim. Het was goed te merken dat de rotsen vaak met water te maken hebben, want ze waren helemaal glad geslepen wat de klim wat moeilijk maakte op sommige plekken. Leroy vond het op een gegeven moment mooi geweest en wachtte ergens halverwege wel tot wij weer terug waren. Ruth en ik gingen verder met klimmen en gingen als echte berggeitjes te werk. Eenmaal bovenaan kon ik goed zien waar de waterval

uitkwam want er vormde zich een klein meertje onderaan de klif. Hierin zaten andere klimmers even uit te rusten of namen sommige mensen en duik in het meertje. Ik liep nog wat door richting de klif want wilde het graag toch aan de waterval redden. Nadat ik mijn hand op de rots had gelegd en dus de grootste waterval van Noord-Amerika over me heen had stromen, wat natuurlijk super intens is, vond ik het ook goed geweest en klommen Ruth en ik weer terug naar beneden naar Leroy en kwamen we weer bij Kim en Gerwin uit.

Na de waterval liepen we nog eventjes door het park, namen nog een kijkje bij Half Dome, wat een ontzettend grote halve bolvormige rots is waar mensen tegen kunnen klimmen, aten een ijsje bij een winkeltje en liepen weer terug naar de auto. Helaas geen beren of bergleeuwtjes gezien, maar wel een ontzettend mooi park om te zien. Erg apart hoe verschillend de natuur kan zijn als je maar vier staten van Amerika bezoekt.

Rond vijf uur stappen we in de auto en rijden we door richting Sonora, een dorpje wat nog twee uur rijden is waar ons volgende motel ligt. De weg er naartoe brengt ons nog een heel stuk door Yosemite dus rijden we een groot stuk door het bergachtige bos. Na weer een best ritje komen we aan in Sonora.

Het motel oogt niet echt geweldig aangezien Ruth en Leroy een gat in de deur hebben waardoor deze niet op slot kan, waar de eigenaresse super verbaasd over deed, alsof ze daar niet vaker klachten over gekregen heeft. Ruth en Leroy kregen een andere kamer en we pakken de spullen uit. Kim wil nog graag hotelkamers boeken maar de wifi hier is nauwelijks internet te noemen dus we kunnen eigenlijk helemaal niks beginnen wat erg irritant is en niet erg bijdraagt aan onze tevredenheid over het motel.

We gaan Sonora maar in om wat te eten en komen uit bij een BBQ restaurantje wat er wel leuk uit ziet. Ook eten was hier super goed, maar ik begin het langzaam wel zat te worden dat zo’n beetje elk restaurant gespecialiseerd is in burgers, die wel heel lekker zijn, maar je op een gegeven moment geen burger meer wilt zien. Leroy en Gerwin hebben echter nog niet genoeg gehad na hun burger en bestellen samen nog een groot bord patat. We zien het bord, wat eigenlijk meer een schaal is, in beeld komen waar de grootste berg patat op ligt die we ooit gezien hebben. Leroy en Gerwin houden zich groot en beginnen aan de patat maar hebben nog niet de helft op voor zij ook vol zitten, erg zonde maar ook raar dat ze zoveel patat op een bord brachten.

We gaan na het eten weer terug naar het motel en kim wil graag kijken of we nog een hotel kunnen boeken maar het internet werkt weer compleet niet mee, waardoor Kim het na nog even dapper doorzetten opgeeft. Kim heeft als oplossing dat we morgen wel een Starbucks kunnen opzoeken om daar op hun internet een hotel kunnen boeken. Hierna gaan we maar slapen om morgen vroeg weer op te staan om maar eerst een hotel te boeken een daarna verder te rijden richting San Fransisco!