Adem-benemende wandeling

Gisteren was het een lange rit van Wellington naar Tongariro National Park. Een rit van ruim vier uur. We zijn nog even langs de I-Site geweest om meer informatie in te winnen over de Tongariro Alpine Crossing. Daarna hebben we het hotel verkend, gegeten en zijn op tijd ons bed ingegaan. Moedig als we zijn, gaan we de volgende dag opnieuw een lange wandeltocht maken. Dit keer zo'n 20 kilometer door vulkanisch gebied. Een wandeltocht die geschikt is voor mensen met een gemiddelde conditie. Nou, daar mogen we onszelf wel onder rekenen, toch..?

Het is nog aardedonker als de wekker gaat om 6.15 uur. Het is feest vandaag. Arjan wordt 36! Martine feliciteert de nog half slaperige Arjan. Dit wordt een verjaardag die hij niet snel zal vergeten.... Met nog halfdichte ogen trekken we ons wandeluitrusting aan en pakken de rugzakken vol met 2,5 liter water en een lunchpakket van het hotel. We eten nog een banaan als ontbijt en lopen naar beneden.

Tijdens de bustocht verzekert de begeleidster ons ervan dat zij ervoor zorgt dat iedereen weer opgehaald zal worden. Toch een fijn idee. Mocht er iemand niet zijn om 17.30 uur als de laatste bus gaat vanaf de finish, dat schakelt

zij 111 in en worden helikopters ingezet. Euh, is dat echt nodig? Is er al eens iemand achtergebleven dan? "Technisch gezien raken we nooit iemand kwijt en komt iedereen altijd weer terug. One way or another...."., antwoordt ze met een grimas. Of dit ons geruststelt, weten we nog zo net niet. In ieder geval is het vandaag het perfecte weer om de wandeling te lopen, weet ze ons te vertellen. We krijgen nog enkele goedbedoelde adviezen mee en daarna moeten we het toch echt zelf uitzoeken. Vol goede moed en nog vol energie zetten we de eerste stappen.

Het eerste stuk valt reuze mee. We geven onze ogen goed de kost en kijken vrolijk om ons heen naar de met mos begroeide lavagronden, afgewisseld met heide. Dit lijkt erg op IJsland waar we in 2013 zijn geweest. Dan staan we even stil bij een bord waar we ernstig worden gewaarschuwd dat we in een gebied lopen waar het weer heel snel om kan slaan. Van zonnig naar plotseling opkomende mist waarin je geen hand voor ogen ziet. En het is vulkanisch gebied, dus kijk vooral uit en let

goed op tekenen dat er wellicht een uitbarsting op komt zoals een bevende grond, plots opkomende stoomwolken, etc. Vervolgens krijgen we allerlei instructies wat te doen bij een uitbarsting. We hopen van harte dat we dat niet hoeven mee te maken. Met een licht verhoogde hartslag lopen we verder.

Daar hebben we de eerste helling. We wisten wel dat het steil kon zijn, vooral aan het begin, maar daarna is het alleen nog maar afdalen, hebben we begrepen. Vandaar dat we het ook aandurven. Het pad is goed begaanbaar, onderbroken door hier en daar een trap met houten treden. Dit gaat nog prima. Na een uur gelopen te hebben, komen we bij de eerste en voorlopig laatste plaats, waar je nog naar het toilet kunt. Er staat al een hele rij en we sluiten achteraan. Lopen met een volle blaas is immers geen pretje.

Door een krater, een gelig en plat landschap tussen de bergen in, lopen we naar de volgende helling. Een iets moeilijker begaanbare heling waarin stenen hier en daar de doorgang belemmeren of heel nauw maken. Klimmen geblazen dus. Hoe hoger we komen, hoe harder de wind aanwakkert en aan onze blauwe winddichte jassen trekt. En het vlammetje van onze energie begint al wat te walmen... "We zijn bijna boven", zegt Martine tegen Arjan om elkaar moed in te praten. Haar stem stokt halverwege de zin, want terwijl we een bocht omlopen, blijkt er plots een nieuwe helling voor ons op te rijzen. "Oké, we zijn op de helft", past ze haar eerdere constatering aan. "Hoop ik..."

Boven op de top worden we echter beloond met een prachtig uitzicht over het vulkanische gebied waar we net doorheen hebben gelopen. Voor ons strekt een nieuwe krater zich uit en daarachter de grote zwarte vulkaan: Mount Ngauruhoe, ofwel 'Mount Doom', uit de film van 'Lord of the Rings'. Ja, het gebied waar we nu doorheen lopen is het donkere en schemerige gebied waar Frodo en het reisgezelschap zich moeizaam doorheen worstelen in de film. En stiekem voelen wij ons ook een beetje Frodo, want het is toch best zwaar deze tocht.

We lopen verder en even later kijken we uit over een azuurblauw bergmeertje dat zich aftekent tegen de gelige, mineraalhoudende grond. De volgende helling kijkt ons uitdagend aan. Dachten wij dat de vorige helling al zwaar was, hier wordt er nog een schepje bovenop gedaan. Een nauwelijks zichtbaar pad gaat steil omhoog. Losse stenen maken de beklimming nog zwaarder. Nog grotere stenen proberen ons tegen te houden. Stuk voor stuk bedwingen we ze. Onze handen en voeten zoeken wanhopig naar houvast en glijden soms onverwacht weg. Langs een dikke, stalen ketting trekken we ons omhoog over stenen die bedekt zijn met een glibberige laag modder. Onze spieren spannen zich opnieuw aan.

En weer lijken we bijna op de top te zijn, maar opnieuw worden we

teleurgesteld. Dit keer gaat er een zeker 35% steile helling bedekt met alleen maar losse stenen verder de hoogte in. Hoe komen we hier boven? Lopen we wel goed? Is dit echt het pad dat we moeten gaan? Gezien de vele mensen die we voor ons zien en die zichzelf met alle mogelijke moeite omhoog werken, is dit toch echt de weg.

Puffend, hijgend en met trillende spieren komen we op de top. Daar kijken we onze ogen uit. Wow, wat een prachtig plaatje. Een intens rode, steile rotswand tekent zich af tegen de blauwe hemel. Het rood wordt afgewisseld met diep zwart. Diepe kloven en scheuren in de rotswand maken het tot een prachtig kunstwerk.

Achter ons zien we de vele kleurlagen waar het landschap uit bestaat. Okergeel dat overgaat in roestbruin en dan eindigt in donkergrijs of diepzwart. Voorzichtig schuifelend lopen we naar de rand van de zwarte, zandachtige grond onder onze voeten. En dan kijken we zeker honderden meters de diepte in. Verschrikt doen we een stap achteruit, bang dat de harde wind die ons omver lijkt te willen blazen, ons zo over het randje zal duwen. Want waaien doet het hier echt keihard.

We vervolgen onze weg. Tientallen meters voor ons strekken de Emerald Lakes - drie blauwgroene bergmeren - zich uit in de geelbruine grond. Wat een prachtige kleurcontrasten. Witte stoom krult omhoog. Zwaveldampen vullen onze neus.

Oké, en nu moeten we hier ook nog naar beneden langs een zanderig grindpad met nul-komma-nul houvast... Schuifelend, stapje voor stapje glijden we voorzichtig de helling af. Bedekt onder het stof laten we ons vermoeid zakken op een groot rotsblok aan de rand van één van de meren. Tijd voor onze lunch.

Als het goed is, hebben we nu het zwaarste gehad. Althans, dat hopen we van harte. Hoopvol lopen we verder. En inderdaad, het pad dat we nu lopen is redelijk vlak en slingert naar beneden langs groene begroeiing. Met hier en daar een mooi wit bloempje, een soort van sneeuwklokje. In de verte glinstert een groot blauw meer ons vrolijk tegemoet. Opeens zijn we in een heel ander landschap. Alleen de stoom die hier en daar nog in grote witte wolken omhoog kringelt, verraad dat we in vulkanisch landschap rondlopen. We komen nog een paar hellingen tegen, maar deze zijn gelukkig niet al te lang en niet overdreven stijl. Een eitje voor onze -ondertussen- getrainde benen.

Het laatste deel van de wandeling gaat door bos. Het doet ons denken aan Abel Tasman. Het zachte kabbelen van water brengt onze hard bonzende harten tot rust. Rustig vervolgen we onze tocht. Het ruikt heerlijk fris en het voelt lekker koel in de schaduw van de bomen. Een ware oase na de de felle zon waar we net uitkomen. Ondanks dat lijkt er aan die laatste kilometers maar geen einde te komen. En dan, daar doemt de parkeerplaats die het einde van onze tocht inluidt voor ons op. We hebben nog nooit zoiets moois gezien! We did it, we made it! We are so proud!

We melden ons bij de shuttle bus, die na korte tijd arriveert op de parkeerplaats. Het is de laatste bus van deze middag. We worden afgestreept op de lijst en de bus brengt ons weer veilig terug naar het hotel. Tijd voor een bad en een bed. Wat zullen we vannacht weer heerlijk slapen. Hopelijk zal het opstaan morgen niet te erg tegenvallen...