Vliegend heen, strompelend terug

Vandaag staat Abel Tasman National Park op de to-do-list. Als we wakker worden, schijnt de zon ons al vrolijk tegemoet. Heerlijk! De voorspellingen zijn goed, zon en 25 graden! We binden onze wandelschoenen stevig vast, rugtassen op de rug en off we go.

Na een autorit van ruim 50 kilometer rijden we het terrein van Watertaxi's op. Even later parkeert onze boot vlak voor onze neus. Serieus, je leest het goed: parkeert! Op een oplegger wel te verstaan, getrokken door een stomende, blauwe tractor. We stappen in en met boot, passagiers en al trekt de tractor ons over de weg om vervolgens de boot te water te laten.

De jonge bestuurder van de speedboot legt ons uit dat het geen rustig ritje gaat worden. Vooral de passagiers achterin kunnen behoorlijk nat worden en houd je petten vast! Wij blij dat we vooraan zitten... De weet-ik-het-hoeveel PK motor komt brullend tot leven en we scheuren weg. We komen los en knallen vervolgens weer op het water,

alsof het beton is, terwijl er aan alle kanten golven schuimend, wit water over de boot slaan. Het voelt alsof we in een of andere kermisattractie zitten. Omhoog en dan keihard weer omlaag. De bestuurder staat met een grote smile achter het stuurwiel. Echt een droombaan dit, aan zijn gezicht te zien. Heel de dag over het water scheuren en nog geld verdienen ook.

Naast ons peddelen meerdere kayakken voorbij. En of die nu zo blij zijn met deze speedboten en de golfslag die daar ongetwijfeld opvolgt, valt nog te betwijfelen. De boot vermindert vaart en onze gids wijst ons op zeehonden die heerlijk op de rotsen liggen te zonnen. Alleen vrouwtjes hier. De mannetjes komen alleen tijdens het paarseizoen en verdwijnen daarna weer opslag om de rest van het jaar te vissen op zee. Meerdere zwangere vrouwtjes moederziel alleen achterlatend. 'What a life', verzucht de gids met een knipoog.

Het is een prachtige rit over zee. We passeren meerdere groene eilandjes en kijken onze ogen uit over de zee die zich tot het oneindige uitstrekt, de vele begroeide bergen die zich aan de horizon ontvouwen en de tig baaien met goud geel zand die we passeren.We ademen diep de zilte zeelucht in, de geur van vrijheid en oneindige mogelijkheden. Kunnen we hier echt niet gewoon blijven?

We komen aan bij Anchorage. Hier worden wij gedropt om vervolgens 12 kilometer terug te lopen (of te zemmen ;-)) naar onze auto. Een goudgeel strand strekt zich voor ons uit en daarachter groene uitgestrekte bossen. Vol goede moed staan we op om uit te stappen. Maar de bestuurder houdt ons tegen en wijst op onze schoenen: "Die zal ik maar uitdoen, je sokken ook en je broek oprollen want je moet nog een stukje door het water voor je aan land bent". "Beg your pardon?". Ja, hij meent het serieus. We gehoorzamen braaf. Met onze schoenen om de nek geslingerd, stappen we het water in en gaan aan land.

We wassen verderop aan land onze voeten zorgvuldig af en binden opnieuw onze schoenen stevig vast. Onze grote voettocht kan beginnen. Een goede oefening voor de kleine 20 kilometer lange Tongariro Alpine Crossing die nog op Martine's lijstje staat. Arjan is alleen nog niet helemaal overtuigd dat we die moeten gaan lopen.

We stappen het bos in en lijken ineens middenin de jungle te staan. Prachtig vogelgezang vult onze oren. 'Hé, dat deuntje kennen we! Dat is het deuntje van de spotgaai (iemand 'The Hunger Games' gezien??). We staan even stil en luisteren vol verwondering naar het prachtige concert wat de vogels ons ten gehore geven. Arjan fluit vrolijk mee. En zowaar, de spotgaai antwoordt "Tududeduu". Fantastisch! Zoekend gaan onze ogen rond, soms horen we het echt heel dichtbij. Maar de vogels spotten is een stuk moeilijker in het volle bladerdek boven ons hoofd. Ja, kijk, daar vliegt er één! En daar beweegt er eentje in de bladeren boven ons hoofd. Maar voordat we de kans krijgen om ons fototoestel te richten, is de vogel alweer gevlogen.

Voordat we de ruim 12 kilometer terug naar Marahau lopen, maken we moedig nog een extra rondje van 4 kilometer langs prachtige uitzichtpunten met de exotische namen 'Pitt Head' en 'Te Pukatea Bay'. Pitt Head staat voor de rots die honderden meter verderop uit zee oprijst met bovenop groene, trotse bomen die waarschijnlijk het haar moeten voorstellen. Te Pukatea Bay is een idyllische baai die uitkijkt op zee en een mooi uitzicht geeft op de kleine eilandjes die her en der verspreid in het water liggen. We klimmen omhoog langs gele platgetreden paden die zich slingerend als lianen om de bergen wikkelen.

Plotseling staan we stil en kijken met opengevallen mond uit over de baai voor ons. Azuurblauw water zover het oog reikt, lijzige rotsen die uit het water omhoogsteken, begroeid met alle kleuren groen. Kleine eilandjes

waar vogels zich heerlijk ongestoord kunnen nestelen. Overal bootjes die als kleurrijke vlekjes over het water scheren of witte zeilen die sierlijk door het water glijden. En niet te vergeten, de goudgele stranden waar de golfjes kabbelend overheen spoelen. Een strak blauwe lucht omsluit het mooie vergezicht, hier en daar onderbroken door een maagdelijke witte wolk. Heerlijke zonnestralen verwarmen ons gezicht. Wat een paradijs!

We stappen weer het groene oerwoud in. Schaduwen omsluiten ons. Het lijkt opeens erg donker na het felle zonlicht. Al slingerend, klimmend en dalend vervolgen we onze weg. Onderweg passeren we vele houten bruggetjes over stroompjes, rivieren en watervalletjes. En varens met bladeren zo groot als een volwassen man. En opeens lopen we weer in het volle zonlicht en kijken we opnieuw uit over de zee.

Het is nu echt tijd om richting onze auto te gaan lopen. Nog 12 kilometer

te gaan. Een steile helling ligt voor ons, badend in het volle zonlicht. Hij lijkt ons boosaardig aan te kijken. Tjonge, moeten we hier echt omhoog? Voetje voor voetje worstelen we ons de hoogte in. Terwijl de zon onbarmhartig op onze bleke huid schijnt, breekt het zweet ons aan alle kanten uit. Poeh, na een zware klim hijgen we uit op het hoogste punt. En we zijn er nog lang niet.... Dat waren de eerste paar honderd meter...

De laatste kilometers van onze wandeltocht zijn zwaar. Onze schouders en ruggen doen pijn van de rugzakken. Onze uitgeputte voeten smeken ons te stoppen met lopen. Maar we moeten door. We kunnen nu niet opgeven. We kunnen het! Yes, we can! Martine's voeten willen alleen niet meer echt omhoog. En opeens ligt ze daar, languit op de grond, gestruikeld over een afwateringsgoot. Haar broek en blouse vies van de modder, haar knie rood van de aanraking met de grond. Nog 5 kilometer te gaan...

We glibberen omlaag naar Coquille Bay. Bijna weer een valpartij. Maar gelukkig bereiken we ongedeerd het strand. Even zitten, even maar. Uitgeput laten we ons op een aangespoelde boom vallen. Met moeite proberen we nog wat energie bij elkaar te verzamelen voor de laatste kilometers.
Het einde is eindelijk in zicht. We strompelen over een lange brug door wetlands heen waar we nog een laatste blik werpen op vogels die in ondiepe poeltjes vissen en nauwelijks zichtbare kleine krabbetjes die zich

snel door het zand verplaatsen. Alleen hun grote schaduwen verraden dat ze er zijn... De auto! Nog nooit waren we zo blij om onze auto te zien! We hebben het gered, ruim 22 kilometer gelopen. Maar liefst 30.144 stappen rijker dan vanmorgen en een totaal aan hellingen gelijk aan 133 trappen verder! Yes, we did it! Stiekem zijn we best een beetje trots op onszelf. En eigenlijk was het ook wel gaaf en zo mooi, die natuur!

Terug naar Nelson. We stoppen bij Waimea Estates. Een wijngaard die we echt niet mochten overslaan van Corine, het zusje van Martine. Zij was hier twee jaar geleden geweest voor een wijnproeverij en was helemaal ondersteboven van de Trev's Red. Of we een fles wijn voor haar wilde meenemen. En natuurlijk offeren we ons graag op om aan dat verzoek te voldoen. We zijn immers de kwaadste niet ;-).

Een vrolijke serveerster begroet ons enthousiast en wijst ons een tafeltje voor twee. Bij de wijngaard zit namelijk een restaurant. Een wijnproeverij

konden we helaas niet doen omdat het Goede Vrijdag is en de wijnwinkel gesloten is. Onze hongerige magen doen zich tegoed aan een heerlijke driegangenmenu, uiteraard vergezeld met een megagroot glas Trev's Red. Hier waren we echt aan toe. Het restaurant is ingericht als een gezellige taveerne die de sfeer van Frankrijk oproept. Ranke teakhouten tafels en stoelen verlicht door lampen op gietijzeren houders in de vorm van bloemen, fleuren de ruimte op. Grote ramen gunnen ons een blik op de wijngaarden die het restaurant omringen.

We vragen aan de serveerster of we een fles Trev's Red kunnen kopen. Tot onze verbazing verkoopt ze nee. Het is Goede Vrijdag en volgens de wet mogen ze vandaag geen wijn verkopen. Ja, ze mogen het schenken bij het diner, maar ze mogen ons geen losse fles verkochten. "A stupid law, but it IS the law", zegt ze hoofdschuddend want ze had ons graag geholpen. Maar het mag gewoon echt niet. De teleurstelling zal op ons gezicht af te lezen zijn geweest, want ze verontschuldigt zich hevig. Om het een beetje goed te maken, schrijft ze enkele adressen in Wellington en Auckland op waar de wijn waarschijnlijk ook te koop is.

Thuis gekomen zijn we toe aan een heerlijke warme douche waarna we volkomen uitgeput in bed in een diepe slaap vallen. Het wordt een korte nacht, want morgen moeten we om 6 uur 's nachts weer in de auto zitten richting Picton om de ferry naar het Noordereiland te nemen. Onze reis op het Zuidereiland eindigt vandaag...