Door het oog van de naald

Om 6 uur in de ochtend rijden we halfslaperig weg. Het is nog hartstikke donker, net alsof we in het holst van de nacht vertrekken. Nu ja, eerlijk gezegd voelt het ook wel zo... Twee uur rijden voor we bij Picton zijn. We komen over een weg die echt in ongelofelijk veel -haast onmogelijke- haarspeldbochten als een slang omhoog en naar beneden kronkelt. Als je wagenziek bent, is deze weg ten zeerste af te raden. Bocht na bocht kronkelt de auto zich met moeite omhoog, om vervolgens weer sterk afremmend naar beneden te slingeren. Maar 't uitzicht is erg mooi, terwijl de zon langzaam boven de einder klimt.

Een uur voor vertrek komen we aan en checken we in. Alleen komen we dan voor een onaangename verrassing te staan. Voor ons twee is inderdaad een ferrytrip geboekt, maar zonder auto... Zonder auto!!! Uuh, wat zegt u mevrouw? We kunnen de auto niet meenemen? Maar hoe moeten we dan verder? Wat is dit? We hebben straks echt nog een auto nodig. We zien ons al met twee zware koffers en twee handbagage koffer de nog zeker 1500 kilometer op het Noordereiland te voet afleggen. 20 kilometer lopen vonden we gisteren al meer dan genoeg.... En dat was nog zonder lomp grote koffers van meer dan 25 kilo zwaar.

De mevrouw bij de incheckbalie verwijst ons met vage armgebaren naar het Hertz-punt waar we de auto moeten inleveren. Oh ja, by the way, je hebt nog een krap kwartiertje om in te checken voordat de gates sluiten...

Ons stresslevel stijgt tot een maximum. Volkomen verbluft draaien we de auto om. Waar moeten we nu heen? Waar is dat Hertz-punt? Gelukkig vinden we met behulp van Google Maps (lang leve Google!) toch het punt. Naar adem snakkend, rennen we het Hertz-kantoor binnen en leggen uit dat we totaal verrast zijn dat we zonder auto verder gaan. Tja, dan zijn we verkeerd geïnstrueerd. Lekker dan, bedankt! Auto is uiteraard niet afgetankt, dus daarom krijgen we ook nog eens extra kosten doorberekend. Waarom heeft niemand ons dit verteld? Doodleuk vertelt de man van Hertz dat de gates van de ferry waarschijnlijk nu gesloten worden en dat we echt nog maar een paar minuten hebben om de ferry te halen. En onze spullen staan nog in de auto...

Arjan rent terug naar de auto om deze voor de gate te parkeren en uit te laden. Martine rent in blinde paniek naar de incheckbalie in de hoop de ferry tegen te houden. We hebben nog vijf minuten..., vertelt de strenge mevrouw achter de balie me met een diepe zucht. Een -gelukkig wel- aardige man die bij de baggageband staat, helpt ons om snel de koffers uit de auto te laden en in te schepen. In hoge snelheid rennen we de trap op om de ferry op te gaan. We springen aan boord! Yes, we hebben het gered. Achter ons sluiten de deuren. En nu maar hopen dat aan de overkant een andere auto op ons wacht.... We gaan het zien.

En oh ja, dat zul je altijd zien... onze internationale rijbewijzen liggen nog in de vorige auto...