Een sprong in het diepe

"Oke, shit". Mijn gedachten komen op gang terwijl ik langzaam wakker word. Ik houd mijn ogen nog even stijf dicht, want eigenlijk wil ik helemaal nog niet opstaan. Maar ik moet. We vertrekken vandaag weer uit het Chateau. Ik sla de dekens terug en gooi mijn benen buiten het bed. Today will be the big day! Vandaag gaat het gebeuren. Ik word nu al enthousiast, maar tegelijk moet ik ook even slikken, want een beetje spannend is het wel... Vandaag gaan we een parachutesprong maken boven Taupo. Voor het eerst in ons leven. Maar voor alles moet een eerste keer zijn, niet?

We pakken onze spullen in. Au, onze spieren zijn wel wat pijnlijk na de flinke wandeltocht van gisteren. De benen voelen lichtelijk stijf, ondanks de lange nachtrust die we hebben gehad. De klok laat zien dat we ruim 10 uur geslapen hebben. We checken uit, voldoen de nota en stappen in de auto.

We hoeven maar een uurtje te rijden. Dat valt mee dit keer. We hebben in ieder geval ruimschoots de tijd om op de plaats van bestemming aan te komen, al weten we nog steeds niet hoe laat we daar opgepikt worden voor de

sprong. Onze e-mail is beantwoord, maar antwoord op die vraag hebben we niet gekregen. Ach, we moeten toch nog even bellen of de sprong doorgaat dan horen we dat vast ook nog wel.

Na een mooie autorit door heuvels en bossen komen we aan in het mooie Taupo. We rijden langs de hoofdweg die vlak langs het glinsterende water van het meer loopt. Het uitzicht over het meer is adembenemend, dat moeten we toegeven. Ons hotel ligt vlak aan deze weg. We parkeren de auto en via een telefoontje naar Taupo Tandem Skydiving (TTS), het grootste skydive center in de wijde omgeving, horen we dat ze ons over een half uurtje al komen halen. In stijl nog wel: een dikke, grote Hummer komt ons oppikken. Dat begint dus al goed!

De wagen is later dan aangekondigd, maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit. Die Hummer is wel gaaf zeg. En vooral ook: knalgeel! We stappen in en binnen zitten meerdere jongelui die op andere locaties al zijn

opgepikt. Wij zijn de laatsten en we rijden dan ook direct door naar de luchthaven van Taupo waar TTS gevestigd is. De spanning stijgt. Maar een van de lui in de auto heeft ooit eerder gesprongen. We zijn dus niet de enigste...

Bij TTS worden we hartelijk ontvangen. En vanaf het moment dat we het gebouw instappen, worden we de wereld van het skydiven ingezogen. Door een glazen wand zien we hoe het grondpersoneel de net binnen gebrachte parachutes onder handen neemt. Ze ontwarren de touwen, halen ze uit de knoop en vouwen de doeken weer netjes in. Wel zo fijn om te weten dat dat zorgvuldig gebeurt. Ik sidder bij de gedachte dat je boven in de lucht aan je touw trekt, de touwtjes vervolgens slap naar beneden vallen en er geen parachute komt. Dan heb je toch een 'Even-Apeldoorn-bellen'-momentje...

We kiezen voor een sprong van 15.000 feet, ofwel 5 kilometer hoogte. Dat is hier de hoogste sprong. Als je het doet, moet je het ook gelijk goed doen, toch? Helaas vindt het grondpersoneel het helemaal geweldig voor me dat ik technisch gezien nog steeds jarig ben (naar Nederlandse tijd gerekend) en men feliciteert me van harte, maar de verjaardagskorting geldt helaas niet voor mij. Ach, het was goed geprobeerd toch? :-)

We mogen nog even op de bank plaatsnemen, maar al snel worden we de hangar ingeroepen. We krijgen een jumpsuit en ons harnas wordt secuur omgedaan en vastgesnoerd. Ondertussen krijgen we de veiligheidsinstructies te zien op een groot scherm. We springen met z'n vijven. De tandem masters komen ons gerei nog even inspecteren.

Een van de instructeurs grapt, dat hij nooit vertrouwt op het werk van degene die ons zojuist het harnas heeft aangegespt. "Of hij er nu werkt,

weet eigenlijk niemand", zegt de instructeur met een stalen gezicht, terwijl hij de riemen nogmaals strak aantrekt. "Hij loopt hier wel de hele dag rond, maar we weten eigenlijk niet wie hij is." Hmm, maar goed dat het nogmaals gecheckt wordt...? Grapjas!

Ons vliegtuig staat ondertussen al met ronkende motor klaar. Michele, een van de vijf medespringers, geeft ruiterlijk toe dat ze nu wel nerveus begint te worden. Wij niet hoor (al slikken we nu toch wel even). Vlak voordat we instappen, worden we nog even op de foto gezet. "Nog wel zo leuk voor de nabestaanden", vertrouwt de cameravrouw ons toe. Slik..?

We proppen ons in het vliegtuig waarna we spoedig opstijgen. Op 10.000 feet krijgen we de zuurstofmaskers op; de lucht begint immers wat ijler te worden. Door de kleine raampjes kunnen we de mooie omgeving van Taupo zien; net een enorme lappendeken met groene, bruine en blauwe vlakken. Eerlijk is eerlijk, dit is een mooie omgeving om te springen.

Dan gaat een alarmbel en er gebeurt ineens van alles. De zuurstofmaskers gaan af, de mutsen gaan op en de karabijnhaken worden vastgeklikt en nogmaals gecontroleerd. De roldeur gaat open en de wind giert langs de deuropening. Het moment van de waarheid komt nu heel dichtbij. Laatste instructies worden in onze oren geroepen, high-fives worden gedaan en we hobbelen over de bank naar voren richting de deur.

De wind begint al te trekken aan mijn benen, zodra ik in de deuropening zit. Ik kijk naar het gapende gat voor me, waar de wijde wereld met angstwekkende vaart aan me voorbij trekt. Maar, geen tijd om na te denken. Mijn instructeur trekt mijn hoofd naar zijn schouder en duwt ons de deur uit...

Met duizelingwekkende vaart tuimel ik naar beneden. Ik voel mijn tandem

master strak tegen m'n rug, wat me gelukkig een gevoel van zekerheid geeft. Na een paar seconden koppeltje duikelen - wat een eeuwigheid leek te duren! - hangen we stabiel en kijken we naar beneden. De wind giert om mijn oren en omdat we met grote snelheid naar beneden razen (tot wel 200 km/u) vervormt de wind ook mijn gezicht.

Ik kijk voor me en zie daar mijn cameraman zweven. Met zijn camera op zijn helm maakt hij een filmopname van de sprong en maakt hij ook meteen foto's. Ik steek mijn duimen naar hem op en herinner mij plots dat ik mijn handen moet laten zien. In het kantoor is er namelijk met een markeerstift een boodschap op mijn handen geschreven: "Still crazy at 36". Ze zeggen wel eens 'hoe ouder, hoe gekker' en bij deze bevestig ik dat! De cameraman knikt, hij heeft de boodschap begrepen en maakt een paar gave foto's. We maken nog wat stoere poses terwijl we in vrije val naar beneden suizen. Wat is dit cool!

Dan komt het moment dat we de parachute openen. De vrije val is ten einde. Terwijl de parachute zich ontvouwt, zegt mijn instructeur dat het nu mijn beurt is om ons veilig beneden te brengen. Euh... ok? Hij legt de lussen van de parachute in mijn handen en geeft me opdracht om de rechter lus hard naar beneden te trekken en links te laten vieren. Onmiddellijk scheren we in duikvlucht naar rechts, zo schuin dat een achtbaan er niks bij is. Na een paar seconden doen we ditzelfde naar de linkse kant. Ik weet eigenlijk niet of ik nu blij moet zijn dat ik niet al te veel gegeten heb, maar dit voel ik behoorlijk in mijn maag. We tollen dan ook in duikvlucht verder naar beneden. En ik stuur...

Het is langzaamaan tijd om de landing in te gaan zetten. Ik krijg de opdracht om recht te sturen en de lussen weer over te dragen. De kleine poppetjes beneden worden steeds groter en blijken mensen te zijn. "Voeten vooruit", roept de instructeur, "Nog verder!" Maar dat was eigenlijk niet nodig, want zo zal ik op mijn billen landen! En ja hoor. Tuimelend maken we onze landing en ik trek mijn instructeur mee in mijn rol over de grond. Ach, missie geslaagd, zou ik zeggen, we staan veilig weer aan de grond.

En ook Martine landt vlak na mij, met een dikke glimlach op haar gezicht. We geven elkaar een high-five en een zoen. Een beetje opgelucht dat we beiden veilig beneden zijn, dat wel. Eerlijk is eerlijk.

Voordat we TTS weer verlaten, krijgen we onze foto's, film en t-shirt nog mee. En een certificaat zodat we overal ter wereld ons brevet kunnen gaan halen. Met de Hummer worden we weer teruggebracht naar ons hotel. De adrenaline pompt nog door onze aderen, maar tegelijk zijn we doodmoe.

's Middags doen we rustig aan en drinken een cappuccino op een nabijgelegen terras. We maken een praatje met de baas van het restaurant en vertellen van onze rondreis door Nieuw-Zeeland. Hij vindt dat we wel wat ontspanning verdiend hebben en geeft ons prompt twee vip-tickets voor de nabijgelegen hot pools. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen en we genieten daar dan ook heerlijk van het warme, mineraalrijke water. Dat doet onze vermoeide spieren goed.

Op de terugweg stoppen we bij Domino's pizza en daarna in ons hotel aangekomen, storten we ons heerlijk in ons bedje, dromend van indrukwekkende skydive-sprongen...