Hotpools met een stevige bite

Ook vandaag hebben we weer geluk met het weer. Het zonnetje schijnt er vrolijk op los. We staan niet te laat op omdat we rond 8.45 uur bij Hot Water Beach willen zijn. Het is dan namelijk eb. Het moment om een eigen spa te graven op het strand. Als je namelijk enkele tientallen centimeters gegraven hebt, komt er warm water naar boven. Voorzichtigheid geboden, want het water kan 65 graden heet worden.

Op het strand gekomen, hoeven we niet lang te zoeken waar je dan die pools kan graven. In de verte zien we al een hele grote groep mensen heerlijk ontspannen in kuilen liggen. En uiteraard ook wat mensen die zich in het zweet werken om een mooie kuil te graven. De zee is wild en grote golven spoelen aan op het strand. Een stevige zeebries waait door onze haren.

Oké, daar staan we dan. Turend zoeken we het strand af. Is er niet toevallig één leeg? Dan hoeven we namelijk niet zelf te graven. We hebben geen schop en met onze handen graven, schiet niet echt op. En ja, wees eerlijk, we hebben vakantie dan gaan we ons toch niet te erg inspannen, wel? We maken liever gebruik van werk dat anderen al hebben gedaan.

Ja hoor, we hebben geluk. Voor ons stapt een man uit de warme pool waar hij in zat. Mooi, die kuil is voor ons. We trekken snel onze bovenkleding uit en laten ons in onze zwemkleding in de kuil zakken. Het is niet heel diep, maar wel warm! Met onze handen graven we nog iets verder. De afscheiding met de kuil naast ons zakt plotseling in elkaar. En een golf warm water spoelt in onze kuil. Tjonge, jonge wat vervelend nou :-)

Helaas kunnen we niet heel lang genieten van het warme water. De zee begint alweer op te komen en dat is te merken aan het zand onder ons dat langzaam kouder wordt. Golven spoelen over de muurtjes en kuilen heen voor ons. Mensen springen verschrikt op als ze plotseling een koude plens water in hun nek voelen. Wij brengen snel onze spullen in veiligheid en rennen vervolgens de zee in.

Hoge golven slaan spetterend kapot op de rotsen tien meter voor ons. Lachend, springend en spetterend duiken we de golven in. Heerlijk! We kunnen ons voorstellen dat dit een geliefd surfstrand is. Zo nu en dan worden we bijna omver geduwd door de kracht van het water. We gaan niet te ver de zee in want er schijnt hier een gevaarlijke onderstroom te kunnen ontstaan.

Na een uurtje spetteren en spatteren, spoelen we onszelf af en kleden ons om. We springen weer in de auto om naar Cathedral Cove te gaan. Helaas hebben we hier wat minder geluk. De parkeerplaats staat bomvol en we hebben weinig zin om kilometers te lopen om een gat in de rots te bewonderen. En aangezien de vloed alweer opgekomen is, kunnen we er waarschijnlijk ook niet te veel van zien.

Het volgende dat op de planning staat, is Driving Creek Railway. Een smalspoorbaan met een ouderwets elektrisch treintje. Deze werd rond 1975 aangelegd om grondstoffen voor een pottenbakkerij uit de bergen te halen. Tegenwoordig vervoert het treintje voornamelijk toeristen via het 3 kilometer slingerende spoor naar boven toe. Het spoor eindigt bij de Eyefull Tower waar vandaan je een mooi uitzicht hebt over Coromandel.
Barry Brickel, bedenker en bouwer van de Railway, investeerde een deel van de winst in het herplanten van inheemse bomen in de omliggende bossen. Hij is helaas in januari dit jaar overleden en begraven langs het spoor. Een wit kruis langs de route markeert zijn graf.

Maar het is nog wel ruim een uur rijden voor we daar aankomen. Of twee uur, als we ervoor kiezen om via de snelweg te gaan. We kiezen voor de korte weg, de 309. Alleen betekent kort in dit geval niet gemakkelijk. Losse gravel, scherpe haarspeldbochten, schuine wegdelen en een weg die steeds smaller lijkt te worden, maakt deze trip tot een echte offroad ervaring. Echt doorrijden zit er niet bij. En wat zweet-in-de-handjes momenten moeten we op de koop toenemen. Vooral wanneer een

camper ons tegemoet komt op een plek waar amper twee auto's naast elkaar kunnen rijden en we naast ons de diepte in kijken... We houden best wel van avontuur maar dit was best een uitdaging.

Onderweg maken we nog een korte stop bij de Waiau Falls. Een kleine waterval die drie meter naar beneden valt en waaronder een romantisch poeltje is ontstaan waar je heerlijk in kunt zwemmen. Alleen is op dat moment de zon even weg en ziet het er toch iets minder uitnodigend uit.

Onderweg op de 309 road komen we nog een overstekende groep varkens en biggetjes tegen, die ons knorrend tegemoet komen als we de auto aan de kant zetten om te wachten totdat ze voorbij zijn. Ze hebben niet veel zin om voor ons aan de kant te gaan. Maar als we zachtjes aandringen door heel langzaam vooruit te rijden met de auto, halen ze bakzeil. We kunnen weer door, slingerend over de gevaarlijke bochtige wegen.

We komen aan bij de railway waar we om 14 uur het treintje in kunnen stappen. Het roodgroene treintje tuft met moeite de helling op door het native Kauri bos. Groene bomen en varens omgeven ons terwijl we steeds hoger en hoger komen.

Op sommige plaatsen kijken we tientallen meters de diepte in als het treintje over een fragiel uitziende brug een dal oversteekt. We komen door drie super smalle tunnels waar we ternauwernood doorheen kunnen. De waarschuwing om hoofd, armen en fototoestellen binnen de trein te houden, is dan ook zeker het opvolgen waard. Tot vijf keer toe lijkt het of we met trein en al op het einde van de rails afrijden. Maar dat blijken gelukkig omkeerpunten te zijn. De bestuurder loopt langs het treintje, zet een wissel om en stapt de trein aan de andere kant in om vervolgens verder te rijden.

Langs het spoor staan her en der potten, beelden en ander aardewerk bedekt met mos. We kunnen ons niet geheel onttrekken aan het gevoel van vergane glorie. Ja, het ritje was grappig, het uitzicht bovenaan best mooi, maar het geheel zag er wat vervallen uit. Check! Kan ook weer van het lijstje af.

100 meter verderop parkeren we onze auto bij een vredig cafeetje, verscholen achter het groen. Naast een caféfunctie, staan er ook honderden tweedehands boeken uitgestald die je kunt kopen of ter plekke lezen. Het ziet er sprookjesachtig uit. Een houten gebouwtje met houten veranda, een vintage inrichting en uitzicht op een weelderige groene tuin. Met een heerlijke capuccino, een banaan-frambozen taartje en een onmogelijk hoge sandwich volgestapeld met allerlei groentes, installeren we ons op de veranda en slaken een tevreden zucht. Al snel krijgen we gezelschap van drie musjes die graag een graantje meepikken. Ze trippelen met hun pootjes over onze tafel en pikken met hun snavel de kruimeltjes op, brutaal als ze zijn.

Terug bij ons hotel komt Arjan voor een onaangename verrassing te staan. Kennelijk zaten er zandvlooien op het strand die zich agressief hebben uitgeleefd op Arjan's benen. Twaalf felrode bulten zijn het gevolg. Een soort muggebulten, alleen jeukt het als een gek. Heel vervelend. Maar kennelijk hebben die gemene diertjes zo hun voorkeuren. Arjan's benen vielen erg in de smaak terwijl Martine van geluk kan spreken dat ze de hare niet zagen zitten.

Enfin, het was weer een mooie dag, eerst maar weer ons blog bijwerken en dan lekker slapen. Morgen weer een dag.