Pinguïns op het strand

Zachtjes worden we gewekt door dansende zonnestraaltjes op het bed. De zon kust ons wakker alsof ze wil zeggen: 'Word wakker, sta op. Er ligt een prachtige dag voor jullie. Een dag om weer heel veel mooie dingen te ontdekken'. Maar we laten ons niet verleiden. We draaien ons lekker nog een keer om. Even uitslapen, even rustig aan, even de tijd nemen om al die prachtige indrukken op ons in te laten werken.

Tegen het eind van de ochtend lopen we naar buiten. De zon tegemoet. Wat is het heerlijk weer! We lopen naar het Octagon, een groen plein in het centrum van de stad. Daar beklimmen we de trappen naar de neogotische, anglicaanse St. Pauls Cathedral en bewonderen we enkele prachtige glas in lood ramen. Maar onze magen knorren misnoegd. We hebben immers nog niets gegeten. Daarom stappen we snel Café Nova binnen waar we genieten van een heerlijke brunch.

Het meestgefotografeerde station ter wereld is onze volgende bestemming. Het overdadig versierde Dunedin Railway Station trakteert ons op prachtige mozaieken. Wat een werk moet dat zijn geweest! We zijn blij dat wij niet al die steentjes erin hebben moeten leggen...

Terug naar het hotel waar we rond 15 uur opgepikt worden door een enthousiaste Donnah voor de Elm Wildlife Encounter tour. Ja, we gaan op zoek naar albatrossen, pinguïns met gele ogen, zeeleeuwen en zeehonden. Samen met nog enkele andere enthousiastelingen rijden we richting het door diepe baaien ingesneden Otago Peninsula. Met als eerste doel om albatrossen te spotten.

De weg erheen is al prachtig. Mooie vergezichten over een glinsterende uitstulping van de zee die in de verte stukslaat tegen een prachtig berglandschap. Donnah wijst zo nu en dan op de vogels in de baai en vertelt wat voor vogels we allemaal zien. Een hele kolonie zwarte zwanen dobbert vredig op de rustige golven. Zoveel zwanen hebben we nog nooit bij elkaar gezien, een prachtig gezicht!

Even later stappen we uit op een winderige parkeerplaats. De wind rukt aan onze haren en lijkt ons weer terug de bus in te willen blazen. Maar we laten ons niet afschrikken. We kruipen gewoon wat dieper weg in onze warme fleecevesten en windjacks.

We lopen naar een uitkijkplatform waar Donnah ons met weidse armgebaren op de grote albatrossen wijst die boven ons hoofd rondcirkelen. 3 meter lang! Die zie je echt niet over het hoofd. De majestueuze zeevogels zweven op de wind. Zonder wind kunnen ze namelijk niet vliegen. Zien we dat goed? Ja, één van de vogels tilt vlak boven ons hoofd ondeugend zijn staart op. Angstvallig doen we een stap opzij. Zo'n flats op ons hoofd.... Dank je feestelijk!

Over smalle, onverharde wegen cirkelen we verder omhoog. Ons respect voor Donnah groeit met de minuut. We zouden hier voor geen goud willen rijden. We stoppen op den duur om van wagen te wisselen. Een 4-wielaandrijving. Oké, het belooft dus nog een veel ruigere rit te worden. Over steile en steeds smaller wordende weggetjes rijden we verder. Angstvallig vragen we aan Donnah of we tegenliggers tegen kunnen komen. Uuh ja dus.... Slik!

Even later lopen we door ruig struikgewas. Opeens staan we stil. In het gras ligt een zwart met witte vogel met een oranje snavel en inderdaad, gele ogen! We hebben onze eerste yellow-eyed pinguin gespot. De camera's zoemen en klikken om deze zeldzame vogel op de gevoelige plaat vast te leggen. Maar ons geluk kan niet op. Even later verschijnt al hippend een tweede pinguïn. Zijn gele ogen nemen ons nieuwsgierig op. Hij stopt zijn kopje tussen het gerasterde hekwerk en hipt warempel door het hek heen. Vrolijk hipt hij verder, de brug op waar wij zojuist op

hebben gestaan. Slecht op 40 cm van onze voeten waggelt hij voorbij. Wat een schattig gezicht!

We lopen verder het strand op waar meerdere zeeleeuwen heerlijk aan het relaxen zijn. Het lijken net grote donkerbruine stenen. Donnah waarschuwt ons dat we achter haar aan moeten lopen. Zeeleeuwen kunnen soms best gevaarlijk zijn. Maar ze verzekert ons dat er in al die 12 jaar dat zij dit werk doet nog nooit iets is gebeurd. Ja, eens moet de eerste keer zijn...

Als we terug richting de bus lopen, bewonderen we opnieuw het prachtige landschap om ons heen. Het strand waar kabbelende golven zachtjes het land beroeren. Hoge kliffen en op het zand een stuk of acht zeeleeuwen en hier en daar nog een verdwaalde pinguïn. En dan opeens wordt het uitzicht opgevrolijkt door twee zeeleeuwen die speels met elkaar vechten. Alsof ze een show weggeven waarbij ze elkaar proberen te imponeren met grommende geluiden. Wat een fantastisch schouwspel!

De volgende bestemming is al even betoverend. Een donkerbruine, grijze rotsformatie in een baai waar honderden kleine donkere bolletjes heerlijk aan het luieren zijn terwijl de zon langzaam ondergaat. Jonge zeehondjes! Wow!

Een paar zeehondjes buitelen rond in de kleine poeltjes, lijken tikkertje met elkaar te spelen. En daar een zeehondje die met een sliert zeewier speelt. Her en der zie je een moeder

zeehond, maar de meeste moeders zijn op jacht om eten te verzamelen om hun jong te voeden. Ze zijn soms dagenlang weg. In de tussentijd moeten de jongen zichzelf zien te vermaken. Het kost ons moeite om onze ogen los te maken van dit romantische plaatje. Het is tijd om naar ons eigen nestje te gaan.