De dampende stad

Rotorua staat bekend om haar thermische fenomenen. Uiteraard willen we dat graag aan den lijve gaan ondervinden. Onze eerste bestemming vandaag is Waimangu volcanic valley. Het enige hydrothermale stelsel in de wereld waarvan het begin van activiteit aan de oppervlakte precies is aan te geven, namelijk op 10 juni 1886. Er was toen een enorme vulkaanuitbarsting waardoor een groot aantal kraters is ontstaan. Maar ondanks deze volledige verwoesting heeft het bio-systeem zich weer helemaal hersteld.

De wandeling tot het einde van het gebied is ongeveer 5 kilometer. Daarna brengt een bus je weer terug naar het begin. Over een glad geplaveid pad lopen we naar beneden en kijken onderwijl de groene vallei in. Grote varens en allerlei soorten bomen in verschillende tinten groen verdwijnen langzaam in de diepte. Het lijkt wel een oerwoud! Alleen de grote witte stoomwolken die in de verte opstijgen, verraden dat er vulkanische activiteit is.

We passeren de 50 meter diepe zuidelijke krater die is ontstaan door de uitbarsting van 1886. De bodem wordt bedekt door ongeveer twee meter koud, vies bruin-geel water. Niet direct een meer

waar we lekker een duik in willen nemen.

De volgende krater, Echo krater genoemd, laat wat meer activiteit zien. Het Frying Pan Meer dat in deze krater is ontstaan, walmt aan alle kanten. Grote witte stoomwolken vervagen het zicht op de overkant van het meer. En de 'heerlijke' zwavelgeur, slaat meteen op je adem. Met een gemiddelde temperatuur van 55 graden Celsius en een zuurgraad van 3.5 PH, is dit ook niet direct een geschikte zwemplek. Luguber borrelende geluiden stijgen op uit de diepte. De oevers van het meer kleuren okergeel, wit, groen en rood van alle mineralen die het meer rijk is.

Even later zien we een wit kruis. Dit is het punt waar vier toeristen gedood werden door een plotselinge uitbarsting van de Waimangu geiser. Hmmm, gelukkig doet deze geiser het al heel lang niet meer, is ons verteld... Maar toch geeft dat niet echt een rustgevend gevoel. We lopen

verder door het stomende landschap. Af en toe slaat een warme luchtstroom in ons gezicht.

Vlak voor Martine's voeten valt ineens wat naar beneden. Ze doet geschrokken een stap achteruit. Een grote wandelende tak van zeker 8 cm loopt enigszins van slag vlak voor haar voeten weg om vervolgens stokstijf te blijven staan. 'Ik ben een tak, loop door', lijkt het beest te zeggen. Pjoew, gelukkig viel die niet op haar hoofd. Ieuw! Dan opeens flitst de 'rennende' tak weg en klimt op een paaltje naast het pad. Met rode nieuwsgierige oogjes blijft hij ons gadeslaan.

Het water in de infernokrater schittert ons als een lichtblauw juweel tegemoet. Het ziet er erg uitnodigend uit. Maar met een diepte van 30 meter en temperaturen van 80 graden, is dit niet echt vergelijkbaar met een zwembad waar je heerlijk in kunt dobberen.

We hebben de keuze: of gewoon doorlopen en het normale pad volgen of het Mt. Haszard wandelpad kiezen. Ruig terrein met steile heuvels en alleen geschikt voor mensen met een goede conditie. Uiteraard nemen we deze uitdaging graag aan. We hebben immers nog niet genoeg gelopen, geklommen en geklauterd afgelopen dagen... Onze heldenmoed wordt beloond. Terwijl we puffend omhoog klauteren, ziet Martine ineens een Walibi in het bos rond hippen. Het lichtbruine met grijs harig diertje ziet er uiterst aaibaar uit. Twee bruine oogjes kijken ons achterdochtig aan. En het fototoestel klikt er lustig op los.

Een uur later is het toch echt tijd om met de bus terug naar het begin te gaan. Wai-o-tapu Thermal Wonderland is het volgende rokende, ruikende en walmende vulkanisch gebied dat op het lijstje staat. Was de zwavelgeur in de vallei al niet te harden, hier is de geur nog vele malen sterker.

Het landschap waar we nu doorheen lopen, geeft ons het idee op een of andere buitenaardse planeet rond te lopen. Kokende koolstofzwarte modder, felgele zwavel rotsen, water dat fluoriscerend groen kleurt van arsenicum; oranje, rood/bruine en witte oevers dankzij antimonium, ijzerozide en silicum en zelfs paarse rotsen door het aanwezige mangaan, maken het tot een veelkleurig schilderspalet.

Ondanks de doordringende geur, genieten we van de prachtige kunstwerken die de natuur heeft gecreëerd onder invloed van vulkanische activiteit. Maar toch heeft het ook wel iets dreigends, al die ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken. En ook de namen komen soms wat duister over zoals Donderkrater, Inktpot van de duivel, Krater van de hel en Het bad van de duivel. Al kunnen we ons ook wel iets voorstellen bij deze namen als we een metersdiepe zwarte krater inkijken waarvan de donkere bodem bubbelt en borrelt alsof het een lieve lust is.

Al moeten we toegeven dat de felgele zwavelgrotten magnifieke kunstwerken zijn. Prachtige zwavelkristallen steken trots de hoogte in. Zo'n kristal zal zeker niet misstaan als sieraad aan een mooie ketting.

Ook de Champagne poel, zo'n 65 meter doorsnede, is een prachtig fenomeen om naar te kijken. Azuurblauw water tekent scherp af tegen de oranje oever. Deze poel is een hete cocktail van 75 graden Celsius en bevat de mineralen goud, zilver, kwikzilver, arsenicum en thallium. Ook al doet de naam anders vermoeden, we raden je ten zeerste af om deze cocktail op te drinken!

We keren terug naar ons B&B. Om 16 uur worden we opgehaald om naar Te Puia te gaan. Een Maori cultuurcentrum en de plek van de wereldberoemde Pohutu Geyser.

Tijd om wat cultuur op te snuiven en meer te leren over de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland.

Een enthousiaste zwartharige Maori-vrouw genaamd Waiheke (wat 'Waterval' betekent) leidt ons rond in het dorp. En eindelijk, eindelijk zien we een echte Kiwi-vogel! In een donkere ruimte - Kiwi's zijn namelijk gevoelig voor licht - zien we een donkere ronde, donzige bal met een hele lange kromme snavel rond schuifelen. Dat is dus een Kiwi. Tot zover onze Kiwi-ervaring in het land van de Kiwi.... Daarna zijn we getuigen van de uitbarsting van de Pohutu geiser. Kokend water wordt meters de hoogte ingespoten en verdampt nog voor het opnieuw de grond raakt. Op den duur zien we alleen nog maar stoomwolken. Warme damp slaat op ons neer.

Tot slot nemen we nog een kijkje in het houtbewerkings- en spin-atelier. Hier worden jonge Maori's opgeleid in de kunst van het houtbewerken, het spinnen en de Maori-cultuur. Houtsnijwerk wordt veel gebruikt in de gebouwen die we overal in het dorp zien staan. Ingewikkelde cirkelpatronen, gezichten en vele ogen kijken op ons neer als we naar het gemeenschapshuis lopen waar we een Maori-show te zien krijgen.

Terwijl we staan te wachten wordt één iemand uit onze groep aangewezen als vertegenwoordiger van de groep. Een groep Maori vrouwen en Maori krijgers komen dansend en zingend naar buiten lopen. Zwart, witte en rode gekleurde stoffen wapperen om hun lichaam. De

vrouwen zijn gekleed in lange gewaden, de mannen dragen slechts korte rokken.

Een gezette man met ontbloot bovenlijf, zwart haar dat strak in een knot op zijn hoofd is gebonden en een snorretje dat om zijn lippen krult, komt al wild dansend met een speer in de hand, op ons af. Oorlogskreten vullen onze oren. De man legt een takje bladeren voor de voeten van onze vertegenwoordiger. Hij pakt het op als teken dat hij in vrede komt. We mogen verder komen en gaan het gemeenschapshuis binnen.

Binnen gaat het ritueel verder. Het eindigt als de neus van onze vertegenwoordiger de neus van het opperhoofd van de Maori-clan tweemaal raakt. En dan begint het feest. De Maori's zingen een lied voor ons, dansen en doen de Maori-krijgsdans, de Haka. Het ziet er best imponerend uit. Ze uiten harde kreten, slaan op hun borst en kijken ons met dreigende, wijd opengesperde ogen aan, steken hun tong uit en trekken de meest angstwekkende gezichten.

Martine stapt samen met nog andere vrouwen uit het publiek het podium op om de dans van de Maori-vrouwen te leren. Even later doet Arjan hetzelfde, om de Haka te leren. Al met al een erg leuke show om naar te kijken.

Time to have diner. We krijgen een tafel toegewezen en genieten vervolgens van een traditioneel hangi-cooked Maori-diner. Dit is eten dat in de grond is bereid, gebruikmakend van de warme, kokende vulkanische grond. Uiteraard wel zeer goed ingepakt. Kip, varken en lam, aardappels, rijst, salades en heerlijke desserts vullen het buffet. We eten onze buikjes vol en raken onderwijl in gesprek met onze Zambiaanse en Chinese tafelgenoten. Wat een feestelijke en leerzame avond. Met een tevreden glimlach op ons gezicht sluiten we de dag af.