In de chocoladefabriek

De laatste dag in Dunedin begint goed. We hebben namelijk nog wat tripjes op het programma staan voordat we afreizen naar Queenstown. De wereldberoemde Cadbury's chocoladefabriek wacht op ons! In veel landen is dit de meest verkochte chocolade. In Nederland kunnen we ons deze merknaam echter niet herinneren uit de winkelschappen.

Nadat we de smalle entree naar de fabriek door zijn gelopen, zien we een schat aan goud- en bruintinten op ons afkomen. We wanen ons gelijk in de chocoladefabriek waar Sjakie ooit was, bij Willy Wonka. Een allervrolijkste jongedame neemt ons mee op weg.

Helaas worden bij de ingang al onze bezittingen ingenomen. Nou ja, bijna dan, we worden verzocht om onze kleren aan te houden. Na kort overleg doen we dat dan ook braaf, maar leveren we onze gsm's, camera's en zonnebrillen in. Als tegenprestatie krijgen we wel een leeg plastic zakje. Fijn...

Al gauw wordt duidelijk dat we niet voor niets naar de fabriek zijn gekomen. Onze vrolijke gids trakteert op verschillende chocoladerepen en snoep! Daar was dat lege zakje dus voor bedoeld! In de rondleiding krijgen we op fascinerende wijze uitleg over hoe Cadbury dagelijks tonnen snoepgoed produceert. Snoepgoed dat over de hele wereld wordt verkocht. Maar tjonge, er wordt zoveel suiker gebruikt dat het glazuur

van onze tanden ineen krimpt tijdens de rondleiding. Ach wat, het is vakantie, enjoy!

Na de tour laat de gids ons los in de winkel waar alle soorten en maten, smaken en kleuren chocolade worden verkocht. Het water loopt ons in de mond. Maar met al een volle zak chocolade en snoepgoed in de hand, besluiten we naar de laatste eye-catcher te gaan voordat we doorreizen naar onze volgende bestemming.

Volgens onze reisboeken ligt in Dunedin het steilste, bewoonde straatje van de wereld: Baldwinstreet. Onze wagen parkeren we moedig onderaan de straat zodat we de hele klim te voet moeten afleggen. We kiezen dus bewust voor het avontuur, voor ontberingen en voor daadkrachtige heldenmoed en eeuwige glorie. Ok, ok, het is maar een straat omhoog wandelen. Fair enough :-)

Desalniettemin is het een steile klim met een gemiddeld percentage van 19%. Da's niet mis. Boven aangekomen worden we getrakteerd op een onverwachte verrassing: men heeft een waar kunstwerk gemaakt van het bankje en muurtje op de kruising die over de gevaarlijke helling uitkijkt. Zittend op dit muurtje kun je eenvoudig de wat slappere avonturiers gadeslaan die niet te voet, maar met de auto naar boven rijden...

Bovenaan maken we geruime tijd een praatje met een lokale bewoner die vertelt over de omgeving en de historie van de streek. Zo ontzettend leuk om zulke gesprekken te hebben. Je leert er zoveel meer van dan uit de boekjes en reisgidsen, en het geeft een bezoek aan een stad zoveel meer betekenis.

Nadat we op adem zijn gekomen (oeps, verklapt), schuifelen we voorzichtig weer de hele weg terug naar beneden, om op pad te gaan naar onze nieuwe bestemming: Queenstown!