Over sterren en donkere manen

Na de stedelijke drukte van Christchurch - wat overigens meevalt ten opzichte van Nederlandse steden - stappen we weer in onze felrode auto en rijden we 228 kilometer naar het zuiden, naar Tekapo. Dit piepkleine dorpje ligt aan een groot meer dat haar naam deelt met het dorpje. Ondanks haar kleine omvang is Tekapo is een bekende en geliefde omgeving, geroemd om haar adembenemende schoonheid.

Bij aankomst worden we verrast door de locatie waar we verblijven. Het appartementen complex staat namelijk niet ver van het uitgestrekte meer

en we hebben een fantastisch uitzicht. Voordat de avond daalt, nemen we een kijkje bij de Kerk van de Goede Herder. Een klein kerkje dat aan de rand van het dorpje staat. Het is vanuit het hele land een zeer geliefd kerkje om te trouwen en als je het ziet, snap je dat wel. Het pittoreske kerkje kijkt weids uit over het meer.

Op een steenworp afstand kijkt een Mackenzie collie je grommend aan. Het is een standbeeld ter ere van de trouwste mensenvriend die in deze streek een zeer geliefde schaapherdershulp is.

De nacht is koud maar helaas niet helder. Jammer genoeg geen nachtopname met de fotocamera of romantisch sterren kijken. Het is wel pikkedonker in deze streek. Dat is een van de redenen waarom het observatorium ook in deze regio staat.

De volgende ochtend willen we gaan paardrijden. Echter worden we

gebeld dat de geplande rit niet doorgaat vanwege het natte weer van de afgelopen dagen. Het traject is erg drassig en daarom te gevaarlijk. Doordat het wel een mooie dag lijkt te worden, wordt de rit verplaatst naar het middaguur.

Het observatorium bezoeken we daarom eerst. In het Astro cafe, bovenop Mt. John, waar het observatorium ligt, drinken we een hot chocolate met wat lekkers. Zeg maar coffee with a view. Langzaam trekt het uitbundige, laaghangende wolkendek weg, de zon laat haar kracht gelden. Het meer komt dan ook in haar volle glorie te staan, rijk badend in het warme zonlicht. Wat een pracht!

Al nippend van onze dampende drankjes raken we aan de praat met een wat oudere man. Na enige tijd biedt hij aan om ons wat van het observatorium te laten zien. We zien later in een blad dat het de

directeur is van het, door de universiteit van Canterbury gesubsidieerde, observatorium. We mogen mee naar het gedeelte waar nog dagelijks wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan - een gedeelte wat niet voor publiek toegankelijk is. Wat een voorrecht!

We rijden rond 14 uur terug naar de plaats waar we de paarden zullen opzadelen voor de rit in de omgeving. De blonde Amy is onze reisleidster voor de middag. De rit voert ons door bossen, tussen rotsen door, over grasvelden met weelderige begroeiing en ook vlak langs het meer. De paarden briesen, een teken dat ze het ook naar hun zin hebben. Het was een geweldige rit!

Eind van de middag laten we Tekapo weer achter ons en vertrekken we naar Dunedin. Een nieuw avontuur tegemoet.