Greymouth? Grey sky!

Na een twee uur durende reis komen we aan in Greymouth. De lucht wordt steeds donkerder. Dat voorspelt weinig goeds. Zal Greymouth zijn naam eer aan doen? Zelfs een ervaren Duitse tv-correspondent beschreef Greymouth kortweg als 'Graumunde', 'Grijsmond'. Een naam die toch wel erg goed paste bij het trieste regenbeeld. Helaas kunnen wij dat beeld ook bevestigen.

In een grauwe, miezerige regen laden we de loodzware koffers uit. We slepen ze met moeite naar de eerste verdieping waar onze mega hotelkamer is. Een tweekamer appartement inclusief woonkamer, keuken en slaapkamer. Het weer buiten wordt steeds onstuimiger en vindt haar hoogtepunt in een keiharde wind, die gierend om onze hotelkamer klauwt. De regen trommelt als een woest geworden bijenvolk op het dak. En het houdt de hele nacht aan. Zelfs als we 's ochtends wakker worden, is de wind nog niet tot rust gekomen.

We besluiten dan ook direct richting Nelson te rijden. Daar ziet het weer er namelijk beter uit. En met de kletsnat geworden grond en de nog steeds gestaag vallende regen, is het geen pretje om nu wat in de omgeving

Greymouth te gaan doen.

Via hobbelige, kronkelende wegen langs groene weiden met grazende schapen en rond paraderende herten, rijden we 283 kilometer langs de ruige westkust. Allerlei tinten groen flitsen aan ons oog voorbij. Grote groene bossen worden afgewisseld met vergezichten over de ruige, onstuimige zee. Zelfs het rijden door dit land laat je van het ene mooie vergezicht in het andere vallen. Totale ontspanning! We love this country! De inwoners zijn zo aardig, vriendelijk, behulpzaam en stralen zo'n rust uit. Echt, we zullen bijna wensen dat we hier voor altijd mochten blijven...

Rond een uur of half één stoppen we in een Western-achtig dorpje om wat te eten. We lijken binnen te stappen in een Lucky Luke-tafereel. Een houten bar met daarboven houtomrande krijtborden waar het menu opstaat. Grote, lompe houtentafels met smoezelige peper- en zoutstelletjes en een opgezette rendierkop aan de wand, vullen de ruimte.
We wanen ons even honderden jaren terug in het Wilde Westen en half half verwachten we eigenlijk dat de Daltons binnen komen lopen. Of Lucky Luke natuurlijk. Van die houten, klapperde salondeurtjes hadden

het plaatje compleet gemaakt. Het is er ook erg druk. Het lijkt wel of alle oudjes van het dorp hier samenkomen. Na een heerlijke lunch rijden we de laatste kilometers naar Nelson. Hoe dichter we bij Nelson komen, hoe blauwer de lucht lijkt te worden. De zon wint aan kracht en schijnt steeds fanatieker onze rode bolide in.

In Nelson hebben we wel een alleraardigste accommodatie. Een compleet dorpje met lieve, schattige arbeidershuisjes, begroeid met klimop. Dromerig staren we uit ons romantisch tweekamer appartement naar buiten op een mooi, met huisjes omzoomd hofje. Kinderen rennen lachend en proestend over het groene grasveld. Een vrouw nipt tevreden van haar rosé. Wat een rust, wat een vrede. Heerlijk, we blijven hier lekker twee nachten.
Met de auto rijden we naar de I-site in Nelson. Morgen willen we namelijk naar het Abel Tasman park. We hebben er nu al zin in!