We are goldminers

Vandaag hebben we een bezoekje gebracht aan de Waihi goudmijnen. Waihi is van oudsher een stad welke draait om het winnen van goud. Nu nog steeds zijn de goudmijnen in gebruik, en is de economie van de stad voor 50% afhankelijk van de mijnen. De stad wordt ook wel genoemd: “Waihi, Heart of gold, balls of steel.” Hoe de stad aan deze naam komt werd later duidelijk.

We begonnen aan de tour bij het informatiecentrum van Waihi, we kregen een tourguide aangewezen welke enorm vrolijk was. We reden met een busje naar de eerste goudmijn. Deze mijn is ongeveer 750 meter diep en is uitgegraven als een kurkentrekker. Omdat de mijn zo diep is, heeft deze een eigen microklimaat. Wanneer we aan de rand van de mijn stonden en de wind van over de berg de goudmijn in ging, konden er windstoten ontstaan welke je helm wel 50 meter ver weg blaast.

De mijnen bij Waihi zijn erg bijzonder, omdat dit de enige mijn ter wereld is waar goud én zilver tegelijkertijd wordt gewonnen. De kwartsaderen van de berg zijn gevormd door de geothermische activiteit vele jaren terug. Deze zijn op een gegeven moment opgedroogd, waardoor het goud en zilver achter is gebleven het gesteente. Vroeger zijn groepen mijnwerkers enorm diep de grond in gegaan met pikhouwelen en schoppen. Deze mijnwerkers waren twee keer zo diep geweest als men nu is met de machines. Dit komt ook doordat de mijnwerkers een tunnel groeven, en geen enorm gat. Vele mijnwerkers stierven een vroege en pijnlijke dood door het constante inademen van kwartsstof.

Uit deze mijn wordt tegenwoordig ongeveer voor een half miljoen euro aan goud en zilver gewonnen per uur. Omdat tijdens Pasen 2015 een stuk van de mijn is ingestort, is deze momenteel buiten gebruik. Mijnwerkers hadden enorm geluk dat ze vrij hadden met Pasen. Precies waar de mijn is ingestort waren anders 12 man aan het werk!
Terwijl er gegraven wordt naar goud en zilver, komt er natuurlijk ook een enorme hoeveelheid puinsteen de grond uit. Deze puinsteen wordt gerecycled. De stenen worden verzameld en met een lange lopende band verplaatst naar een plek verderop. Gedurende de werkzaamheden is er al voor 1 miljoen ton aan puinsteen verzameld. Van deze puinsteen wordt een berg gemaakt, deze wordt verstevigd en vervolgens komt er een laag aarde overheen. Hierop wordt gras geplant en kan dit gebruik worden om vee op te laten grazen. Ook het water wat gebruikt en weggepompt wordt, wordt gerecycled. Water wordt gemengd met een zuur om het goud en zilver te wassen. Vervolgens wordt dit water naar een groot meer gepompt, waarna de zon het zuur uit het water haalt. Er blijft helemaal niets meer van over. Het water is zelfs zó schoon, dat dit eerst met ‘vies’ rivierwater moet worden gemengd, alvorens dit in de rivier kan worden gepompt. Wanneer het pure water met een enorm hoog zuurstofgehalte direct in de rivier wordt gepompt, is dit een te grote klap voor de vissen en andere dieren en kunnen ze sterven.

Een aantal jaar terug is er gestart met een nieuwe, moderne mijn. Deze mijn is volledig ondergronds. Eerst is er een diep, smal gat gegraven, waarna er naar boven wordt gegraven (met explosieven). Op deze manier wordt de mijn tijdens de werkzaamheden al opgevuld, wat een hoop werk scheelt. Ook is het beter voor de omgeving, omdat de stofdeeltjes niet vrij de lucht in worden gelaten. Deze worden nu opgezogen om een werkbaar klimaat voor de mijnwerkers te creëren.

Wanneer de stenen met goud en zilver zijn gewonnen, worden deze ‘gecrushed’ in een grote trommel. In deze trommel zitten grote stalen ballen met een gewicht van 18 kilo. Naarmate de stenen kleiner worden, worden ook deze stalen ballen kleiner, waardoor er een fijnstof overblijft. De gebruikte stalen ballen slijten enorm en worden na een tijdje gerecycled. Ook zijn er een hoop op rotondes in en rondom Waihi te vinden, vandaar ‘balls of steel’.

Na de interessante tour zijn we door Waihi gelopen, en hebben we een lekker broodje Subway gegeten. Toen we naar de kloof waren geweest, zagen we onderweg een bordje met “… Falls”. We waren daar in de buurt en besloten langs deze waterval te rijden. We reden door de kloof en zagen het bordje. We namen de afslag en reden verder en verder. Nergens meer was een bordje te bekennen, en opeens waren we weer in Waihi. Heel vreemd. Eenmaal opgezocht waar de waterval zich zou moeten bevinden bleek dit een restaurant te zijn en geen echte waterval..

Later op de dag zijn we nog een keer met de bodyboarden de golven wezen trotseren. Opnieuw waren de golven perfect! Omdat het eb was, was er voor een lange tijd ondiep water, waardoor de golven ver door rolden. Daardoor konden we lange afstanden afleggen met de bodyboarden. Gaaf!