Walking trough Waihi Grove

Op aanbevelen van Reg en Lynda zijn we vandaag door de Karangahake Grove gewandeld in/bij Waihi. Waihi was vroeger een vestigingsstad met verschillende goudmijnen. Het was ongeveer een half uurtje rijden via een mooie route door de kloof en rivier. Kronkelige wegen langs steile rotswanden zorgen voor een leuk ritje! Van tevoren hadden we de verschillende routes bekeken, en waren van plan de route van 1,5 uur te doen. Ook was er volgens de site nog een route van 4 uur, maar dat vonden we iets te veel van het goede voor vandaag. Eenmaal bij de parkeerplaats bleek dat er nóg meer routes waren, en dat we dus ruime keuze hadden. We besloten de route van 1,5 uur te nemen, waarna we op het einde een rondje van een uur toe kunnen voegen als we daar nog zin in hebben.

De wandeltocht begon met het oversteken van de rivier over een wat wankele brug. Meteen was wel duidelijk hoe mooi de natuur hier is, dit belooft veel goeds. Na een tijdje gewandeld te hebben, kwamen we aan bij en andere (minder wankele) brug, welke ons naar de ingang van een tunnel bracht. Deze tunnel werd vroeger gebruikt door treinen. Het was een tunnel van één kilometer lang, en was relatief goed verlicht. De echo in de tunnel zorgde er al snel voor dat we gekke geluidjes begonnen te maken en begonnen te zingen.

Eenmaal uit de tunnel liepen we over een prachtig pad langs de rivier. Achter iedere bocht schuilde weer een mooi uitzicht. Onderweg zijn we nog op wat stenen geklommen on foto’s te maken. Gedurende de hele route waren restanten van de industrie rondom de goudmijn te vinden. Veelal verroeste treinonderdelen en funderingen van gebouwen. Na deze route uit te hebben gelopen hadden we er nog geen genoeg van, en besloten we ook de andere route te bewandelen.

Na een steile klim met vele traptreden kwamen we ergens bovenop de berg waar een van de vele goudmijnen te vinden waren. Op een uitzichtpunt lette ik even niet op, en kreeg een snee(tje) in mijn been. Gelukkig was dokter Paolo paraat en had vaseline bij om de wond te laten stoppen met bloeden. We liepen over een oude rails waar karren vol met erts over hebben gereden toen de goudmijn nog in bedrijf was. Deze erts werd in ander bakken gedaan, welke met een kabelbaan naar beneden werden gebracht.

We bleven de rails volgen en zagen op een gegeven moment aan de linkerkant een groot donker gat wat op een ingang leek. Onderaan de berg stond dat het aanbevolen was een zaklamp mee te nemen, maar daar hadden wij van tevoren natuurlijk niet aan gedacht. Gelukkig hadden we op onze telefoons een zaklamp. We liepen naar binnen en beseften al snel dat we in een oude goudmijn zaten. Eenmaal de hoek

om was het pikkedonker, en snel checkten we even of we nog genoeg batterij op onze telefoon hadden. Op een gegeven moment splitste het pad zich, en we besloten rechts te gaan. Ik hoopte dat er niet te veel splitsingen zouden komen, want verdwalen in een donkere verlaten goudmijn is wel het laatste wat we willen. Na een meter of 30 liep de mijn dood en keerden we om. Een stuk verder was opnieuw een goudmijn waar we in konden lopen. Deze was waarschijnlijk ook lang, maar deze was niet toegankelijk. We draaiden om en Paolo stootte zijn hoofd tegen een dikke houten balk. Gelukkig had hij geen verzorging nodig..

We vervolgden ons pad langs het water, en kwamen weer bij de parkeerplaats uit. Onderweg een korte stop bij de supermarkt, want we gingen barbecueën. Vlees hadden we al gekocht, maar nog geen salade. We voelden ons culinair en hebben zelf een salade in elkaar geknald. Opnieuw een geslaagde dag!