We waren om tijd opgestaan om naar Mount Ngongotaha te gaan. Dit is een 778 meter hoge berg in Rotorua. Met Skyline Skyrides (een kabelbaan) gingen we omhoog. Op de voet van de berg was een nationaal kampioenschap mountainbiken aan de gang, waarbij de deelnemers ook allerhande trucs deden vanaf grote schansen. Vanuit de kabelbaan konden wij een stukje meekijken.

Ook hadden we een strippenkaart gekocht om met zogenaamde ‘Luges’ naar beneden te kunnen crossen. Er was hier speciaal een baan voor aangelegd. We stapten in het karretje en kregen een korte uitleg over hoe het allemaal werkte: trek het stuur naar je toe om te remmen, van je af om harder te gaan en sturen gaat zoals op een fiets, succes! We moesten verplicht beginnen met de ‘scenic track’ dit was een eenvoudige afdaling van 2 kilometer om te leren om te gaan met het karretje en het gevoel te krijgen. Ik ging voorop, en Paolo kwam achter mij aan. Halverwege had ik Paolo voorgelaten en we waren vrij snel beneden. We gingen met een stoeltjeslift weer omhoog, en hadden nog 2 andere banen te gaan.

Omdat we anderhalf uur hebben gereden om hier te komen, vonden wij het een beetje sonde om drie keer plankgas die berg af te suizen en vervolgens weer naar huis te gaan. Daarom hebben we het lekker rustig aan gedaan en zijn we een ijsje gaan halen. Even op het terras zitten en van het uitzicht genieten. Ook hebben we even gekeken naar de Skyswing, dit is een stalen kooi waar je in kan zitten, en dan word je als een schommel losgelaten en schommel je een paar keer. Het zag er stoer uit, maar we hebben besloten het niet te doen. Toen was het tijd voor de ‘Intermediate track’. Opnieuw ging ik voorop en Paolo achter mij. We voelden ons al dusdanig zeker in het karretje dat we de bordjes ‘slow’ voor een bocht begonnen te negeren. Driftend door de bochten genoten we volop. Goed was te merken dat deze baan een aantal steile stukken in zich had waar je goed snelheid kon maken.

Bovenop de berg hadden we alles zo’n beetje wel gezien, en waren klaar gaan staan voor de laatste ronde: ‘Advanced track’. Voor de verandering begon Paolo voorop, en ik direct achter hem. Direct na de start begon ik een beetje tegen hem aan te botsen, maar de baan was toen nog niet echt begonnen. Na een scherpe bocht probeerde ik Paolo in te halen in de volgende bocht, en dat lukte. Toen was het tijd om op hem uit te lopen. Ik heb niet meer geremd, en op een gegeven moment ging de baan steil naar beneden, waardoor ik een sprong maakte met mijn karretje, goed geland en weer verder. Omdat dit zo gaaf was probeerde ik achterom te kijken hoe Paolo deze sprong maakte, echter was ik dus niet meer op de baan aan het letten en belandde ik in de berm.. Paolo had mij weer ingehaald. Ik ging snel weer in mijn karretje en nam wat risico’s in de bochten, maar toch was het me gelukt om Paolo weer in te halen. Wat een race!

Bovenop de berg was ook een Jelly Bean winkel, waar we het spelletje ‘Bean Boozled’ hebben gekocht. Dit spel heeft een draaischijfje waarop staat welke kleur Jelly Bean je moet pakken. Echter kan deze lekker zijn, maar ook heel vies. De smaken variëren van peer tot kots tot perzik tot stinksokken enzovoorts. Dat gaat leuk worden om te spelen. We hebben nog wat door Rotorua gereden en zijn een Steak&Cheese pie wezen halen bij de bakker. Toen begon de rit naar huis weer. We reden over een kronkelige weg met steile rotswanden aan beide kanten, prachtig!

Eenmaal thuis hebben we aardappelen, broccoli en een kipschnitzel gebakken met watermeloen als toetje. Na het eten zijn we begonnen aan het “leuke” spelletje. De meest ranzige smaken komen naar voren. Omdat je van tevoren niet kan zien of ruiken welke smaak je krijgt, is het iedere keer weer een verassing. Sommige smaken die vies zouden moeten zijn vind ik wel meevallen, maar ook andersom. De smerigste vond ik zelf de kotssmaak, en Paolo het ingeblikte hondenvoer. Wegspoelen met bier dan maar. Tja we moeten iets..