X-mas feelings in Vietnam

"Sapa, een prachtig bergdorpje gelegen op 350 kilometer van Hanoi, in het noordwesten van Vietnam. Het ligt in een schitterende regio met rijstvelden die tegen de Hoang Lien bergen aan liggen. Het dorpje is in 1922 gesticht door de Fransen als ‘hill station’. Tientallen jaren geleden was dit nog een rustig gebied waar vooral bergstammen woonden, maar de laatste jaren is het enorm populair onder de toeristen. Maar deze bergvolkeren en hun leefwijzen zijn er gelukkig nog steeds. Sapa is de ideale uitvalsbasis om deze prachtige regio te verkennen. Je kunt vanuit hier een enkele of meerdaagse trekking maken door de verschillende dorpen en langs de bijzondere rijstterrassen."

Het klinkt en ziet zo mooi en als je een beetje research over Sapa doet. Of als je zo hier en daar eens wat van reizigers hebt gehoord die Sapa hebben bezocht, dan wil je dit dorpje ook echt op je lijstje hebben staan als je eenmaal in Vietnam bent. Zo hadden wij een bezoekje aan de rijstterrassen ook bovenaan ons lijstje staan. Ik kan het kort houden en je zeggen: het was shit. Wat betreft de prachtige rijstvelden dan. De vele uitgestrekte rijstterrassen zullen er ongetwijfeld hebben gelegen, maar waren alleen zichtbaar als je een bijzondere gave bezat dat je door de immens dikke laag mist heen kon kijken. Ik denk dat iedereen in Nederland het afgelopen dagen beter voor elkaar had met de huidige weersvoorspellingen dan wij hier dichterbij de evenaar. Twee maanden geleden hadden we onze backpack wel heel anders in kunnen richtten, want op 6 graden boven nul waren we niet echt berekend. Gelukkig wordt er veel kleding gemaakt in Vietnam, dus een warm jasje, trui en broek waren zo gescoord. Nog wel van The North Face voor nog geen 30 euro. Dan jezelf niet afvragen of het scheve logo op de jas eventueel toch geen namaak is...

De nachttrein vanuit Hanoi vertrok maandagavond om 21:35 uur. Na een productief dagje bureau-hangen, koffie slurpen en laptopzaken besloten we eerst nog even een hele snelle hap bij My Pho naar binnen te werken. Nog deels mijn verse springroll aan het wegwerken huppelden we al naar het hotel terug waar onze tickets voor de trein klaar lagen. We hadden iets te lang doorgewerkt dan in eerste instantie gepland. Niet dat we te laat waren hoor, want wij leren veel tijdens deze reis, maar we wilden netjes volgens afgesproken tijd in het hotel zijn. En dat waren we, danwel met een ietwat opgeblazen buik. Het treinstation was vlakbij het hotel, dus een marathon lopen met onze zware backpacks was gelukkig uitgesloten. We hadden een 4-persoons cabine toegewezen gekregen in treinstel 10, dus eerst een kilometer spoor ging ons voor. Mijn eerste blik toen ik onze cabine zag was hartverwarmend. Alsof we met The Polar Express mee op een magisch avontuur mochten. Alleen dan geen kerstversiering, rendieren en kerstmuziek, maar met een beetje fantasie kwam ik een heel eind. We deelden de cabine met een 2 Australische reizigers. Een oudere man en een jonge vent van onze leeftijd. Lekker knus met de knietjes tegen elkaar, want erg ruim waren de cabines dan weer niet. Na enkele uurtjes kletsen was het tijd om onszelf tussen de schotjes te puzzelen op het zachte matrasje. Ik heb deze rit uiteindelijk nog lekker geslapen ook. Echter werd je al rond 5:00 uur wakker geschreeuwd door de koffiedame. En wie wil de dag nou niet beginnen met een heerlijke bak 'instant' koffie. Rond 5:30 uur kwamen we dan ook al aan in Lào Cai, het eindstation van deze trein. Vanaf hier was het voor ons nog een uurtje met een busje naar het dorpje Sapa. Kouuuuud, dat was het eerste verschil wat je direct merkte. Gelukkig hadden we op voorhand al onze warmste kleding aangedaan en was het hiermee goed uit te houden. Tijdens het uurtje rijden naar Sapa merkten we al direct hoe slecht het weer was. Dikke lagen grijze sombere mist hingen in de bergen en grotendeels van het uur rijden heeft het geregend. Natuurlijk wisten we van te voren wel dat het weer niet fantastisch zou zijn, maar dat het zo zou tegenvallen was echt even balen. Toch vol onze positiviteit, kwamen we rond 7:00 uur in Sapa aan. We hadden nog geen homestay of hotel geboekt, want we wilden namelijk in het dorpje zelf beslissen of we eventueel nog door zouden reizen. In dat geval naar een kleiner bergdorpje iets verderop gelegen, waar de bergstammen nog meer aanwezig zijn dan de toeristen. Bij Le Petit Gecko, een klein en super cosy restaurantje in het centrum van Sapa, hebben we naast een, geloof het of niet, houtkacheltje een heerlijk pannenkoekenontbijt genoten. Oh mijn god, even die winterfeelings, ik hou ervan. Het leek vanaf uitstappen al of we in de gezelligheid van een wintersportgebied aankwamen. Vooral met de mist en het druilerige weer had het deze uitstraling volledig gekregen. Alleen waren we nu in het zuidoosten van Azië. We warmden ons op en hadden besloten in het knusse dorpje Sapa zelf een overnachting te boeken. Onze keuze was gevallen op een hotel middenin het centrum, met uitkijk op het bekende speelplein. Wat vroeg kwamen we het hotel in gegleden om te proberen of we al in konden checken. Niks geen probleem, om 9:00 uur zaten wij op onze ‘ook nog geüpgradede’ hotelkamer. Eerst nog even heerlijk een paar uurtjes onder de wol, want een trekking zat er deze dag toch niet meer in. Rond het middaguur werden we wakker en was de mist nog strijdlustiger geworden. Hij won het deze dag van onze planning. We konden vanuit het raam de straten niet eens meer zien liggen. Maar ik werd ergens ook wel blij van de sfeer die erdoor ontstond. De feestdagen moeten wij dit jaar namelijk in ons eigen landje overslaan en dat is voor ons beiden best wel een gemis. Hier vieren ze namelijk geen kerst. Af en toe zie je een winkeltje vol met kerstspullen liggen en op sommige plekken hoor je wel eens wat kerstmuziek, maar het is niks vergeleken met ons Nederland. December is een heel gezellige maand en dat besef je je nog meer nu we hier zitten en de maand in aantocht is. Ik kreeg spontaan zin in glühwein, warme chocolademelk en wafels. Nog geen 30 minuten later zaten we dan ook aan zo’n heerlijk warm wijntje, met serieus; de kerstmuziek aan op de achtergrond. Geen wafels, maar deze maakten plaats voor een lekkere pizza en lasagne. Eindelijk weer even wat anders te eten dan al het lokale voedsel. We hebben de middag een beetje rondgestruind door de straatjes van Sapa, waar het uitpuilt van winkeltjes met ‘winterkleding’, met name van The North Face. Iedere toerist in het dorpje droeg dan ook wel iets van dit merk. Ook onze interesse was gewekt in het scoren van wat warmere kleding dan wij al bij ons hadden, aangezien we nog eventueel de volgende dagen een trekking wilden doen. Met 2 jassen, een trui en een thermolegging rijker liepen we weer terug naar ons hotel om ons hier weer op te warmen en wat te relaxen.
De volgende ochtend, na een voortreffelijk ontbijt (vooral door die chocoladepannenkoeken), wilden we het liefst toch iets van de omgeving zien. Een meerdaagse trekking hadden we al van de lijst gestreept, want toen wij de gordijnen deze ochtend openden, zagen we dat het weer nog slechter was geworden. Meer regen en nog kouder. We besloten richting Cat Cat village te lopen. Dit kleine oude dorpje met etnische groepen ligt op ongeveer 3km van Sapa genesteld in een prachtige vallei. Dit laatste heb ik overigens ook van internet gejat, aangezien ik dit zelf niet bevestigen door de dikke mistlagen en regenbuien die ons vergezelden. Het bedierf de pret echt niet, want wij hebben een leuke wandeling gemaakt door het plaatsje, dat ons een aantal uren van de hotelkamer hield. We hebben hier de huisjes, levensstijl en klederdracht van de bergstam H’mong, de watervallen en enkele bruine rijstvelden gezien. Ondanks de regen gaat het leven hier natuurlijk gewoon door en het scheelde tegelijkertijd een hoop nieuwsgierige toeristen. Het was rustig rondwandelen. Met zeiknatte kleren en schoenen kwamen we, na een gezellige lunch, ‘s middags weer in het hotel en warmden we ons onder de douche en lakens. De resttijd was weer een deel van de dag dat we niet meer konden doen dan relaxen op onze kamer. Op de kamer was het namelijk nog warmer dan in menigeen café, waar ze vaak pas op het einde van de dag besloten het kacheltje op te stoken, of soms helemaal niets en dan staat dat ding er voor de sier bij. We kwamen deze middag dan ook tot de beslissing, met de verdere weersvoorspellingen mee in overweging, om Sapa de volgende dag toch te verlaten en terug te gaan naar Hanoi. Het liefst wilden we de terugreis naar Hanoi direct combineren met het doorreizen naar Hué, in het midden van Vietnam. De planning was gemaakt: ‘s middags met een sleeperbus naar Hanoi, waar we begin van de avond aan zouden komen en enkele uren later de nachttrein naar Hué zouden pakken. Perfecte planning dachten we zo. Tot we op internet zagen hoe slecht het weer was in Hué, überhaupt in het

midden van Vietnam. De hele week zag het er niet goed uit voor ons en wij begonnen erg te twijfelen of we hier wel goed aan zouden doen. Het leek in heel Vietnam wel slecht weer te zijn en na een week regen en kou dan ben je ook wel weer toe aan wat fijner weer om iets te kunnen ondernemen. Uiteindelijk hadden we de dag van vertrek de trein en het hotel in Hué geannuleerd en zouden we ‘s avonds bij aankomst in Hanoi wel verder dubben wat te doen. Even wisten we het niet meer. Een ontzettend stom luxeprobleem. Bizar, maar ook als je zo lang weg bent wil je het liefst op fijne plekken zijn en niet al te veel tijd weggooien. En als ik mag adviseren, sla een sleeperbus dan over! Tenzij je een diepvriesmaaltijd wil zijn. Met zo’n 6 graden verlieten we begin van de middag 'kerstig' Sapa en stapten we de bus in die met zijn airco op een temperatuur van 15 graden onder nul uitkwam. Gevoelstemperatuur natuurlijk. Gelukkig had ik mijn nieuw gekochte trui en jas nog extra aangedaan en bood een dun fleece dekentje nog wat enige warmte.

Een extra nacht in een shitty hotel en een dagje werken in Hanoi verder heeft ons doen besluiten dat we morgenochtend naar Ho Chi Minhstad vliegen. Vanaf daar is het tijd om weer nieuwe avonturen mee te maken zodat we straks weer heel wat fijne herinneringen rijker zijn. Vietnam is still going on!