Bye to Pai, say hi Chiang Rai

"We noemen het reisziekte, wagenziekte of zeeziekte, maar we bedoelen hierbij een vorm van misselijkheid tijdens een kunstmatige beweging waar je eigen lichaam geen invloed op kan uitoefenen. In bijvoorbeeld een auto gebeurt dit als de bestuurder heel snel optrekt, veel bochten maakt (bergweggetjes in de vakantie) en vaak remt.
De hersenen krijgen continue informatie door van de ogen, de spieren, de gewrichten en het evenwichtsorgaan over hoe het lichaam staat ten opzichte van de horizon. De hersenen ‘voorspellen’ hierna het volgende moment en kan zich hier dus op voorbereiden. Als er dan een beweging volgt die niet voorzien is, bijvoorbeeld plotseling remmen en een korte bocht doorrijden, ontstaat er een conflict. Als je lichaam, of eigenlijk je hersenen, niet goed om kunnen gaan met zo’n conflictsituatie, volgt een paniekreactie: misselijkheid, en later braken."

En of die paniekreactie ontstond op de weg terug vanaf Pai. We vertrokken al vroeg in de morgen, om precies te zijn 7:00 uur. Eerst stonden ons de 762 bochten richting Chiang Mai weer voor de boeg. Met goede voorbereiding (eten, drinken, rust en paracetamol) stapten we de minibus in, die we weer deelden met 10 medereizigers. De eerste 10 minuten praatte iedereen nog volop, maar hierna werd het rustig en kwam de vermoeidheid van het vroege opstaan opzetten. Kevin en ik waren bij een waterval in de buurt van Pai in contact gekomen met Norman, een Duitse jongen van onze leeftijd. Ook hij besloot om deze dag richting Chiang Rai te vertrekken en met toeval zat hij ook in onze gedeelde minibus. Een gezellig ritje werd het dus. Alhoewel voor Kevin en Norman, want ik mocht mijn reis delen met mijn duivelse kameraad, de reisziekte. Alle 762 bochten waren even verschrikkelijk en ik was blij dat ik tussentijds nog even een dutje kon doen. Nog blijer was ik na 3 uur uiteindelijk het meer vlakke Chiang Mai te hebben bereikt. Hier stapten we over in een ander busje richting Chiang Rai. Ook deze route zal nog ongeveer bij elkaar zo'n 3 uur zijn, zonder de stops bij ingerekend. Na een simpele 'dure' lunch met wél een enorme (!) ananas shake bereikten we rond 13:45 uur de witte tempel. Dit is één van de bekendste tempels in Thailand, net voor Chiang Rai. Onze chauffeur benadrukte dat we 20 minuten de tijd hadden en niet te laat terug mochten komen. Wij vonden het zonde om zo kort de tijd te nemen voor deze prachtige tempel dus besloten om de volgende dag met de scooter terug te komen. Het was immers maar 10km van het centrum vandaan. De 20 minuten verstreken snel en we reden door naar het busstation. Wij hadden van te voren te horen gekregen dat het naast het centrum lag. Nou, het was inderdaad een busstation, maar na enige navraag was het centrum nog zo'n 7km van onze locatie verwijderd. Daar sta je dan na een opgevouwen en vastgeplakt ritje van bijna 8 uren lang met je zware backpacks. Na deze enorm lange reisdag besloten we niet moeilijk te doen en de taxi, samen met Norman, naar het centrum te nemen. Wat waren wij uiteindelijk blij toen we bij ons guesthouse aankwamen en onszelf even af lieten koelen in het zwembadwater.
In de avond hadden we met Norman afgesproken om over de Sunday Night Market te wandelen en hier en daar wat hapjes bij de de vele kleine eettentjes te halen. Een ideale manier om allerlei lokale hapjes te leren eten. Norman had Araik leren kennen in zijn hostel, een andere Duitse vent van begin dertig en hij was meegenomen deze avond. Mega gezellig! Dat is alles wat ik erover kwijt kan. Hapje hier, hapje daar, drankje hier, drankje daar, kletsen (Engels overigens weer flink wat bij kunnen sleutelen) en lachen. En dit tussen de locals, want toeristen zie je hier maar bar weinig.
We hadden met z’n vieren besloten om de volgende dag samen door te brengen. Dus nadat Kevin en ik een leuk koffieadresje hadden opgezocht in het centrum, huurden wij ons stoere scheurmonster op 2 wielen en haalden Norman en Araik op, die ook een scooter in hun bezit hadden. First stop: the White Temple. Nou is het zo dat je best snel tempelmoe wordt in Thailand, zoveel je er ziet. Wij hadden dit zelfs al na amper 2 weken op reis. Maar deze tempel stak boven alles uit. Een prachtig grote tempel, die zich net kon showen tussen de ontzettend veel Chinezen. Helaas konden wij niet zo’n mooie rustige foto maken zoals de Google resultaten het zal weergeven, maar dat verpeste het totaal niet.

De tempel van de buitenkant was al een half uur bewondering waard. En dan binnenin, wauw, dan kon je dit ook wel uitrekenen. Niet omdat het binnen nog mooier is, maar omdat de muren en het plafond beschilderd zijn met Disney-figuren, ruimtewezens, Batman, Spiderman, personages van The Matrix, George Bush en de instortende torens van het World Trade Center. Ook rondom de tempel was van alles te zien en te bewonderen. Wij hebben er een ‘lucky leaf’ met onze familienamen erop achtergelaten en besloten hierna te vertrekken richting Baan Dam, the Black House Museum. Nog steeds geen idee wat dit precies was en als ik wikipedia tijdens dit schrijven in de armen neem, dan nog kan ik niet precies achterhalen wat de geschiedenis er achter is. Ik kreeg er alleen maar het idee dat ik door de zwarte magie zou worden opgeslokt en ze nog net geen toverdrankje van mijn organen wilden maken. Overal zag je krokodillenhuiden, slangenhuiden, botten, schedels etc. Het wordt ook wel eens the Black Temple genoemd, als tegenhanger van the White Temple. Ik denk dat wij vieren de enige Europeanen waren. Goed, we kunnen deze afstrepen van het lijstje (stond er niet eens op, maar het was sociaal zijn met de jongens). Hierna besloten Kevin en ik door te scooteren naar de theeplantages, zo’n 50km boven Chiang Rai. Ik wilde hier zo graag naartoe, lekker erop uit met de scooter en de prachtige en rustige natuur in. En die belofte kwam de theeplantage na. Inclusief de allerlekkerste iced green tea ooit te hebben gedronken.

Thank you Chouifong tea plantation. Tijdens het genot van de allerlekkerste thee kon je zien hoe de mensen hard werkten op de plantages. Wat medelijden hadden we wel, want het was mega hot die dag.
‘s Avonds kwamen we met zijn allen weer samen op een andere night market en hadden we nog meer mensen leren kennen. Gezellig wat streetfoot en drankjes erbij en we sloten de avond op een rooftopbarretje af. Hoe klinkt dat? Perfect toch? Nou het is echt genieten!
Uiteindelijk hebben we op deze wijze ook het noorden van Thailand afgesloten, want op 10 Oktober zijn we richting het zuiden gevlogen. We zijn weer met z’n tweeën en zitten nu in Kata Beach op Phuket. Tijdens het laatste deel afschrijven van dit hoofdstuk zie ik mijn rode neus reflecteren in mijn Macbook scherm. Stranddagje 1 achter de rug en ondanks het smeren, smeren en smeren gaat het hard hier met verkleuren. Komende dagen zullen we in chillmodus zijn en gaan we lekker met ons gat zitten in het witte zand met de azuurblauwe zee voor ons uitgestrekt. Niks om jullie jaloers te maken, maar wel om even te laten weten dat wij niks te klagen hebben.