Opkomend Koh Lanta

Na bijna toe te hebben moeten geven aan een flinke reis-depressie, kwam de zon net op tijd ons weekje redden...

Na dat o-zo prachtige noorden, verlang je ook wel even naar de relaxte en mooie stranden van het zuiden. Zo is een ieders ideaal beeld van afwisseling van zo’n ontzettend gave reis. Je kent het wel, Instagram deelt de mooiste plaatjes, vrienden delen de vetste filmpjes en foto’s op Facebook en ook de verhalen die je hoort maken dat je live getuige zou willen zijn van al dat moois. Met dat enthousiasme was ik ook op het vliegtuig naar het zuiden gestapt en hebben we de eerste dag in het zuiden op een strand door mogen brengen van het eiland Phuket. Maar iets verdoemde ons na zo’n veel te heerlijke mededeling in mijn vorige hoofdstuk. Om hier even op terug te komen, ik schreef: “Komende dagen zullen we in chillmodus zijn en gaan we lekker met ons gat zitten in het witte zand met de azuurblauwe zee voor ons uitgestrekt. Niks om jullie jaloers te maken, maar wel om even te laten weten dat wij niks te klagen hebben.” Ik weet niet wie het was, maar iemand misgunde ons dit. Want na deze heerlijke stranddag op Phuket moesten wij een strijd aan met niet zo’n klein beetje hemelwater, nee ik denk dat heel de Andamanse zee op ons is neergestreken. Natuurlijk met de zomer in je bol, ben ik goed in overdrijven, maar ik zal je laten meegenieten.
We hadden 2 dagen in Kata Beach op Phuket gehad. We sliepen in een ontzettend fijn hotel inclusief een rete goed ontbijt. 2 dagen zijn wat kort, aangezien je de eerste dag aankomt en de tweede dag gaat, maar voor ons stond Phuket alleen op ‘doorreis’ planning en niet om dagen vermaak te zoeken. Wij hadden op onze planning om met de ferry via de Phi Phi eilanden naar Koh Lanta te varen om daar een kleine week te vertoeven. Phi Phi is heel bekend, daar heb ik ook heel veel vette Instagram foto’s van gezien, maar ofcourse ook mega toeristisch en wij wilden nu juist even wat meer in het lokale leven van de Thai stappen, dus op doorvaart richting het grotere eiland van de provincie Krabi. Nu kan ik je sneller vertellen dan dat jij op Google Maps gaat opzoeken dat Kata Beach aan de andere kant van Phuket ligt dan de Rassada Pier in Phuket town, waar vandaan onze ferry vroeg in de ochtend zou vertrekken En wij hadden in deze chillmodus geen zin om te stressen dus boekten we een nachtje extra in Phuket town. Al genietend van ons tweede en althans laatste ontbijtje in Kata Beach keken we neer op de regen. Je weet meteen niet zo goed wat je moet doen met zulk weer. Normaal gesproken pakten we voor enkele uurtjes onze laptop erbij en werken we weer even verder, ieder aan z’n eigen project. Maar de laptops zaten nu in de tas gestopt, ready for take off. We moesten namelijk het hotel uit voor 12:00 uur en dan met een vervoersmiddel naar keuze richting Phuket town. Na wat speurwerk kwamen we erachter dat we spotgoedkoop met de lokale songthaew naar Phuket town konden komen, dus daar gingen we dan maar voor. Ik moet nog lachen als ik Kevins gezicht weer voor me zie na de eerste 5 minuten tuffen in deze luxe slee. Het trok van 1 naar 25 in 3 minuten denk ik. Eenmaal het gaspedaal gevonden kwamen we na anderhalf uur aan op de andere kant van het eiland. Vergeet in het verhaal niet het beeld van nog steeds de vele regen die viel. Was wel een goede test voor onze regenhoezen, konden die ook eens uit hun stulpje komen. Het was niet meer ver lopen naar ons hostel en wij werden warm ontvangen. We besloten de rest van de dag en avond rustig aan in een cafeetje te zitten met de laptop en ik maakte nog een avondwandelingetje naar Rang Hill. Hier had je een mooi uitzicht over het stadje. Tijdens deze avondwandeling was het voor het eerst sinds deze dag droog geworden, wat de wandeling een stuk prettiger maakte.
De volgende ochtend waren we de eerste aan het vroege ontbijt en had het hostel een taxi voor ons geregeld richting de Rassada Pier, die nog op zo’n 3 km afstand lag. We checkten in voor onze boottocht naar Lanta en werden gestickerd per eindbestemming. Ook de ochtend begon weer wisselvallig met regen, maar op het moment dat we op de boot richting Phi Phi vertrokken, heb ik nog een tijdje voorop de boot in de open droge lucht kunnen zitten. Overal om je heen zag je de Andamanse zee met wat kleine en grotere eilandjes en verschillende regenbuien hangend boven de zee. De zon had veel moeite om door te breken, dus gaf hij het ook maar op. Maar het was prima, want het blijft heerlijk aangenaam warm hier. De volle zon is namelijk best heet en dan moet je veel zonnebrand blijven smeren om niet van pangasius naar kreeft te evolueren. Na ongeveer 2,5 uur varen kwamen we op de Phi Phi eilanden aangekomen en stapten we over op een andere boot richting Lanta. Veel van de mensen op de huidige boot bleven achter in Phi Phi. Kevin en ik hadden een fijn plekje buiten op de tweede boot verovert en zatten te smikkelen van wat chipjes, nootjes en een banaan, wat we snel even

weggetrokken hadden bij de 7-Eleven. (Wat moet je toch zonder deze winkel in Thailand.) Met de laatste restjes weggeslikt begon het weer te regenen. Met ietsjes begon het, maar wij bedachten ons geen seconde en besloten de reis binnen in de boot te vervullen. Geen verkeerde keuze, want het begon enkele minuten later te hozen, echt niet normaal. Overal waar je keek was er een grijze mist van regen, een trieste verschijning. De hele vaarroute lang bleef dit aanhouden. Of dit nou toeval was, dat het vrijdag de 13e was....
Wij hadden berekend dat ons resort te belopen was vanaf de pier. We dachten ten eerste is het ook wel eens goed om weer eens een wandelingetje te maken en daarbij besparen we direct op een taxi. Win win. Zo eigenwijs als ik ben trok ik mijn poncho aan en pakte mijn backpack en rugzak op die ook hun eigen poncho aan hadden gekregen. Zo’n beeld van ‘ik kan de hele wereld aan, dus ook deze regen en ik zal die paar kilometer vast en zeker aankunnen’. Dus dan kom je aan met enorme regenval op het eiland, wachten veel locals je daar op, want zij ruiken geld en nieuw vlees. Al die mensen die roepen dat ze je naar je hotel kunnen brengen voor weet ik hoeveel, maar ik ging er niet op in. Ik trotseerde de regen en riep nee hoor wij lopen wel. Jup, 2 minuten later zaten we al bij een schattig oud vrouwtje in de overdekte zijspan van haar brommer. Lopend was het niet te doen, ook niet als het mooi weer was want je hebt al die zware tassen en dan is 3 km best ver lopen. Maar deze regen en onbekend terrein, dat was geen verstandige gedachte van mij.
Koh Lanta liet niet een aller beste eerste indruk achter, maar daar kon het eiland zelf niks aan doen. Die regen maakte al het beeld zo triest en je weet als je in oktober nog in Thailand bent, dan heb je nog last van het regenseizoen. Deze regen zette door t/m de volgende avond. Dus niks geen chillmodus en lekker met ons gat zitten in het witte zand met de azuurblauwe zee voor ons uitgestrekt. Niks geen prachtige Instagram foto’s die hun beloften nakwamen. Het was gewoon 2 dagen lang achter het glas van je hotelkamer zitten en uit verveling de regendruppels tellen. Maar vooruit ik geef toe dat ik erg overdrijf, want ons hotel, wat overigens een soort huisje met heerlijk terrasje op een resort is, is erg relaxt. En als het regent, dan hoef je ook even niks, even lekker Netflix opstarten en een heel seizoen Narcos doorkijken. Ja, ook daarmee weet ik velen jaloers te maken. Vervelen deden we ons zeker niet, want Kevin had nu ook fijn langer achtereen de tijd om weer even goed door te werken aan Destigogo. En ik heb mijn favoriete plekje gecreëerd vanaf die eerste dagen. Dit is nog steeds de zitzak op ons terrasje waarop ik nu weer weer mijn avond met mijn Macbookie doorbreng. Kon ik jullie het gevoel wat ik nu vanavond ervaar maar eens aan jullie meegeven, het gevoel van ontspannen zijn, niks te moeten en zelf te kiezen wat je de volgende dag wil doen, het gevoel van geluk en zo tevreden kunnen zijn met je leven,
Aan deze natte dagen kwam een einde. De 3e dag op Koh Lanta kwam op als genezing. Langzaam spiekte ik door een kiertje van het gordijn, waarna deze met één ruk open ging. ZON!!! schreeuwde ik Kevin wakker en daar was de alles-strak-plannende-graag-naar-buitengaande-actieve Linda weer ontwaakt na haar regendip. We waren wel zo verstandig geweest dat we de voorgaande dag een scootertje gehuurd hadden voor de periode dat we hier op het eiland verblijven. Ons resort zit namelijk op het meest noord-noordwestelijkste puntje van het eiland en om het eiland wat te kunnen verkennen is een scooter ideaal. Met onze veel te loszittende helmpjes sprongen we op de scooter en reden we naar het Peak Café om een ontbijtje te nuttigen. Dit café springt er echt uit op dit eiland, aangezien ik de lekkerste oatmeal pancake ever gehad heb, met een geheel assortiment aan vers fruit. Hierna hadden we energie genoeg om lekker het eiland over te scooteren. We hebben veel stranden bezocht helemaal tot naar het zuiden. Het meest zuidelijkste strand hebben we niet gezien, want hier mocht je alleen na betaling komen en wij besloten deze keer dat maar over te slaan. Wel waren we live getuige van een stel apen die hier in het wild leven en ook over de doorgaande weg liepen. De rest van de stranden hebben we allemaal gezien, maar vele waren erg rustig of bevuild. Je mond valt ver open hier van het afval wat de zee hier laat aanspoelen. Echt pijnlijk om te zien wat mensen allemaal van hun af gooien, de natuur in.
We besloten om ’s middags nog even lekker op ons schone langgerekte strand bij te komen en zoals iedere avond lekker wat te eten in een lokaal restaurantje om daarna onszelf uit te stallen op het terrasje van ons huisje.
Het mooiste strand die we hadden gezien tijdens onze scootertour over het eiland was Kantiang Bay, uitgeroepen tot een van de mooiere stranden van Thailand. Twee kilometer aan goudkleurig zandstrand in een prachtige baai met hier en daar wat relaxte reggae barretjes. Dus we besloten de 4e dag op het eiland op dat strand door te brengen. Door de regenval en de enorme

hoeveelheid aan krabbetjes, leek het strand niet zo goudkleurig als internet zegt. Waarom krabbetjes? Nou, echt miljoenen van die mini krabbetjes maken allemaal gaatjes in het zand waar ze inkruipen en laten bovenop het zand hele zandsculpturen rondom de gaatjes achter. Het zijn echt wel kunstwerken als je het van dichtbij bekijkt, maar als je het gehele strand over kijkt, dan zie je overal donkere wazen, waardoor het strand vuiler lijkt. Ik heb hierover ook even wat research gedaan en hier heb ik een mooie uitleg gevonden. “De kleine zandkrabben wonen in holletjes op het strand waar ze tijdens hoog tij in wegkruipen. Wanneer het eb is, komen ze naar boven en beginnen hun maaltijd. Ze schrapen de zandkorrels met de tangpoten van het strand en brengen deze naar de mond. Hier wordt het zand gezeefd en het zeer dunne eetbare laagje dat om de korrels zit wordt opgenomen. Het verwerkte zand wordt tot mooie kleine balletjes gevormd en in radiale patronen om het centrale holletje gelegd. Als het vloed wordt verdwijnen de balletjes, het wassende water brengt weer nieuw zand mee, waarna alles zich bij laag water herhaalt. Alles gebeurt in een razend tempo. Binnen enkele uren kan een maagdelijk strand helemaal vol komen te liggen met prachtige patronen van zandballetjes.” Tada, en ook een plaatje ter inbeelding.
In de ochtend, voordat we dus naar dit beruchte Kantiang Bay reden, waren we eerst nog even naar de oostkant van het eiland gereden om even een blik op Lanta old town te

richten. Een heel lief klein dorpje wat stil lijkt te hebben gestaan in tijd.
De laatste dag, tevens de dag die nu net achter de rug is en dat ik mijn avond doorbreng met dit verhaaltje, was de warmste dag tijdens ons bezoek op het eiland. Ik had op internet gelezen dat hier een Animal Welfare organisatie was, die volledig op vrijwilligers en donaties draait. Hier komen met name honden en katten, die verzorgd en geholpen worden en eventueel nadien zelfs geadopteerd kunnen worden. Echt een bijzonder project wat 20 jaar geleden is opgezet door Junie. Ik zag mijzelf deze ochtend wel doorbrengen met een van de hondjes, om een wandelingetje te maken op het strand en om even te kunnen spelen. Kevin besloot om de ochtend te werken dus ik pakte de scooter vandaag alleen. Wat zo waar een leuke invulling had moeten worden van mijn ochtend, werd helse koppijn en een traan. Ik kwam rond 10 uur aan bij Lanta Animal Welfare en werd meteen vriendelijk te woord gestaan door Susy. Na wat informatie te hebben opgenomen, mocht ik een kort wandelingetje maken met Dumbo, een jonge pup. Ik had nog wel duidelijk aangegeven dat ik zowaar geen ervaring met honden heb, maar ik ging ervoor. Om 11 uur zou ik terug zijn, want dan kregen we een gratis rondleiding door het verblijf. Een wandeling van 30 minuten is kort, helemaal als je even langs het strand wilde gaan, dus ik besloot in de buurt te blijven. Mijn wandeling duurde nog geen 10 minuten of ik werd al onderuit getrokken door Dumbo, waarna hij het op rennen zette terug naar zijn verblijf. Waar deze lieve pup eerst niet vooruit te branden was, werd hij steeds actiever en na het onderuit trekken van mij keek hij nog even van een afstandje om en zette het op een giga sprint terug. Helemaal onder de modder kwam ik terug, dat was niet erg, maar ik was plat op mijn bovenrug gevallen wat direct doortrok naar mijn hoofd. Ik was blij dat Dumbo goed aangekomen was bij de organisatie, maar ik kon niet meer aandachtig luisteren naar de rondleiding. Mijn hoofdpijn werd steeds erger en ik brak de rondleiding halverwege af. Ik wilde naar huis, terug naar Kevin. Mijn verwachting voor een lekker strandwandelingetje met een van de hondjes, had een forse wending. Kan er ook maar weer één overkomen. Nu, na aspirine en Ibuprofen kan ik er flink om lachen, maar vanmiddag was voor mij geen lachje waard. Vanmiddag samen met Kevin bijgekomen op het strand en het zwembad op het resort en uiteindelijk de laatste avond op het eiland zelfs de geheel heldere prachtige zonsondergang mogen bewonderen, welke ook de enige van deze week was die zichtbaar was.
Koh Lanta heeft het helemaal goed gemaakt en het is ook altijd fijn als je resort, hotel, hostel of wat dan ook een fijne plek is om na het einde van je dag in thuis te komen. Morgen vertrekken we in een minibusje naar Krabi. Vanaf hier zullen we een longtailbootje nemen naar Railay beach, wat bekend staat als mooiste strand van Thailand. Hier brengen we komende 5 dagen door in de hoop de zon ons ook nog weer wil vergezellen deze dagen. Dus zon, bij deze de uitnodiging.
En nog wat enkele kiekjes, welke snel bij elkaar geplukt van de telefoon.