Welkom in Myanmar

"Backpacken is meer dan het verzamelen van mooie foto’s, zien van mooie plekken en chillen met gelijkgestemde levensgenieters. Het is een avontuur dat jou volop in het leven plaatst en jou dingen leert die je alleen kunt leren door ze te ervaren. Met andere woorden; reizen is de universiteit voor levenslessen en zorgt ervoor dat jij als persoon op een positieve manier verandert in de volgende opzichten:
1. Je kunt beter alleen zijn.
2. Je waardeert de dingen die je thuis negeert.
3. Je komt erachter dat je goed bent in dingen die je thuis niet doet.
4. Je gaat meer in het moment te leven.
5. Je ervaart het leven weer als een kind
6. Je laat je schaamte varen.
7. Je beseft dat alles tijdelijk is. Zowel goede als slechte dingen.
8. Je krijgt meer zelfvertrouwen en bent minder bang voor uitdagingen.
9. Je wilt werk doen waar je blij van wordt.
10. Je begint de kleine dingen in het leven te waarderen."

Dit las ik regelmatig in verscheidene internet artikelen als ik mezelf verdiepte in het leven van een backpacker, toen mijn interesse in reizen al lang geleden werd gewekt. Nu een maandje later na geringe ervaring kan ik me al in veel punten herkennen. Iedereen komt zichzelf vaak genoeg tegen in zijn of haar leven. Dit helemaal tijdens een reis met een geheel andere cultuur, gewoonten en dagstructuur. Ik had niet verwacht dat ik na een maand al een breekpunt zou hebben, maar ik heb hem zeker gehad met gedachten aan hoe fijn ik het heb in Nederland. Niet dat ik genoeg heb van reizen, zeker niet. Mijn avontuur houdt hier nog lang niet op, maar je mag regelmatig best even stilstaan bij het feit wat thuis hebt en in wat voor een fijne omgeving je hebt op mogen groeien.

We stapten 26 oktober omstreeks 18:00 uur in een nieuw avontuur, zoals jullie weten is dat avontuur Myanmar. Met een half uur terug in de tijd in vergelijking met Thailand landden we halverwege de avond in Yangon, de grootste stad van Myanmar. Buiten het vliegveld wachtten en zwerm van ongeduldige enthousiaste taxichauffeurs ons op. Iedereen wilde ons hebben, ik voelde me nooit eerder zo populair. Uiteindelijk pikten we een zeer vriendelijke en goed Engels-sprekende taxichauffeur uit die ons voor 8000mmk (=ca. 5 eu) naar downtown in Yangon bracht. Een ritje van bijna een uur, zo ver ligt het vliegveld nog van het centrum af. Met mijn lichte reis-vermoeidheid weggelaten, zat ik vol nieuwsgierigheid naar dit land in de taxi. De taxichauffeur vertelde ons een hoop over Yangon, wat de rit net even wat meer bijzonder maakte. We werden in ons hostel vriendelijk ontvangen, maar de omgeving was écht even wennen. Ons hostel was op verdieping 3 en 5 en het trappengat was echt smerig. Onze kamer was klein en dan bedoel ik dat er nog geen ruimte was voor 2 backpacks op de grond, dus mocht er 1 op het voeteneind van het bed vertoeven. Maar de eigenaren waren super vriendelijk en hielpen ons bij alles wat nodig was, het bed lag zalig, er waren lekker warme douches en we hadden een goede airconditioning. Zo goed, dat ik nu nog steeds snotterend met een flink pak zakdoeken achter de laptop zit.
Het was uiteindelijk al laat in de avond inclusief wij moe waren van de lange dag reizen, dus besloten we alleen even naar de minimarkt te lopen om wat water te kopen om daarna lekker onder de wol te kruipen.
Wat er de volgende dag op ons netvlies kwam, kan ik nog steeds niet aan wennen. Samen vertrokken we eind van de ochtend met de benenwagen door Yangon. Werkelijk op elke hoek van de straat zie je een onsmakelijk rode lach alsof een vampierenroedel is losgebroken en hoor je daarbij een indringend luid en misselijkmakend gerochel. Wat dit is: de verslaving van Myanmar, betel quid. Een geliefde bezigheid van voornamelijk de mannen in Myanmar is het kauwen van stukjes betelnoot, kruiden en tabak verpakt in een betelblad. De smaak is, zeggen ze, bitter en zodra je erop kauwt, kleurt het goedje rood. Het brengt ze in een ontspannen roes. Als men is uitgekauwd spugen ze het goedje uit. Veelal waar je dan ook kijkt zien de straten, stoepen en dus de tanden knalrood gekleurd. Door de rode goedjes heen zie je veel armoede, verwaarlozing en verontreiniging op de straten wat nog een naar gevoel omhoog weet te brengen. Ook het eten verdiend hier geen ster. Ondanks de armoede viel en valt mij nog wel steeds de enorme vriendelijkheid op. Iedereen begroet je, lacht naar je of wil je proberen te helpen. Uiteindelijk hebben we 3 dagen in Yangon doorgebracht, maar ik heb ondanks de tientallen

kilometers die ik gelopen heb geen plek gevonden hier waar ik me fijn en rustig voelde. Kevin zal zich behoorlijk hebben moeten ergeren aan mijn onrust. Jullie kennen me, een bezig bijtje die het niet fijn vindt super lang stil te zitten en die overigens bang is iets te missen. We hebben de dag door Chinatown en Downtown van Yangon gelopen, waar je veelal hetzelfde voorbij ziet komen.
De tweede dag is Kevin in een cafeetje met redelijk internet weer aan het werk gegaan in een wijk iets noordelijker van ons hostel in downtown. Het internet is hier in Myanmar overigens niet geweldig. Er is op veel plekken WiFi, maar deze functioneert vaak niet naar behoren. Je kunt je voorstellen als je dit nodig hebt voor goede presentaties en succes in je werk, dat dit tot de nodige frustraties kan leiden. Om deze reden hebben we een data simkaartje gekocht, wat overigens nog geen 4 euro voor 3,5 GB kost.
Samen hebben we eerst nog genoten van de beste koffie die we tot nu toe in Myanmar hebben gehad en daarna ben ik uit wandelen gegaan. Ik had naar mijn idee nog niet alles gezien en wilde dolgraag nog langs de bekende Shwedagonpagode. Dit is de grootste pagode van Myanmar. Hij is 98 meter hoog en is bedekt met 50.000 kilo bladgoud en met vele duizenden kostbare

edelstenen. Na het bezoekje aan de prachtige pagode ben ik teruggelopen naar het café om met Kevin samen te eten. Dan kijk je naar buiten, waar het zonnetje lekker schijnt en met amper nog inspiratie voor mijn nieuwe hoofdstuk besloot ik nog een andere route door Yangon te lopen. Ik besloot door het Kandawgyi Park te lopen welke deels bestaat uit een wandelpad van houten vlonders over het water. Daar aangekomen kon je delen van het pad maar beter niet bewandelen aangezien er stukken tussenuit gerot waren of er waren delen waar zich zelfs helemaal geen pad meer bevond, alleen nog de staande betonnen pijlers. Wel een hele ervaring rijker. Echter heb ik me wel enorm vergist in de afstand die ik moest lopen om terug bij Kevin in het café te komen en dan nog door te lopen terug naar ons hostel. De blaren waren ondertussen al ontstaan op m’n uitgewandelde voeten. Ik was na deze dag dan ook wel erg benieuwd wat voor een afstand ik af kon strepen. Ik schrok er zelf eigenlijk wel van, want het was 45 km. Bijna klaargestoomd voor een eerste dag van de Nijmeegse Vierdaagse dus. Alleen kon ik me dan niet voorstellen nog 3 dagen zo’n afstand af te leggen. Uiteindelijk heb ik mede hierdoor en het feit ik het niet op mijn gemak had in deze stad het uiterste van mezelf gevraagd. Dit in combinatie met weinig slaap: een breekpunt: check. De wekker ging afgelopen zondag dan ook bijzonder vroeg, alsof mij een dag werken stond te wachten, wat ik misschien nog wel liever had. Wij moesten namelijk om 6:30 uur met de taxi mee richting het busstation van Yangon. Vanaf daar ging onze bus naar het meer onbekende Hpa-An, een heel klein dorpje 8 uur rijden ten oosten van Yangon. Ik was de avond van tevoren al chagrijnig op topniveau en deze ochtend voelde ik me echt lamlendig. In de bus werd dit nog erger. Voor het eerst sinds deze maand reizen miste ik mijn leven enorm. Ik miste het om heerlijk een dag naar mijn werk te gaan, om dan thuis te komen, neer te ploffen op de bank, te koken en zelfs om mijn eigen wasjes te doen. Ik miste het om een hele voorraad aan kleding in mijn kast te hebben hangen, dat ik ‘s ochtends niet het dubio heb wat ik eens zal gaan doen, maar wat zal ik eens aantrekken. Ik miste vooral mijn lieve familie en vrienden, waar je altijd terecht kan voor gezelligheid of ene praatje en ik mis in het bijzonder mijn lieve zus. Ik mis haar nog steeds heel erg en krijg alweer tranen in mijn ogen als ik haar chille afspeellijst op Spotify zachtjes laat binnenkomen door mijn headset. Elk liedje brengt een herinnering met zich mee. Ik lees haar lieve berichtjes op de app dagelijks terug om het gevoel te krijgen dat ik dichtbij haar ben. En dit klinkt best wel dramatisch, maar dit is mijn breekpunt geweest en ik heb mijn zus nog nooit zo lang niet gezien en zij is mijn aller beste maatje. En zo geldt het ook voor alle liefde die ik van mijn familie en vrienden krijgt. Via deze weg wil ik jullie allemaal laten weten hoe fijn het is, ondanks de afstand tussen ons nu, dat jullie zo met dit fantastische avontuur mee willen leven en

dat jullie op elke manier dan ook zoveel steun bieden. Reizen brengt veelal mooie herinneringen, maar zeker ook hier draag je wel eens een rot gevoel bij je. Dan besef je op zulke momenten weer even meer hoe fijn het is om zoveel waardevolle mensen om je heen te hebben. Gelukkig hebben we dan Skype, maar helaas staat het tijdsverschil enorm in de weg. Helemaal nadat jullie dit weekend massaal besloten de klok een uur terug te zetten. Zo hebben zus en ik ook alweer een week geen succes geboekt. Dit met name ook omdat ik een goed ‘reizigers ritme’ heb, wat betekend dat ik ‘s avonds sneller moe ben en ‘s ochtends lekker op tijd uit mezelf wakker wordt.
Ondertussen hebben we Hpa-An ook al afgesloten en vertrekken we zodadelijk met de nachtbus richting het Inlemeer. Het gaat sinds vandaag weer beter, aangezien je in dit dorpje wat meer tot rust kan komen en wij een fijne werkplek met ‘redelijk’ WiFi hebben kunnen vinden. (Af en toe hoor ik nog wel een zware zucht van mijn liefde hier rechts aan tafel omdat het internet tijdelijk uitvalt). We hebben gisteren met de scooter rond getourd en ‘s middags de Mt Zwegabin beklommen, samen met de Nederlandse Jan Jaap die we hebben leren kennen in ons hostel. Deze berg is 800 meter hoog en heeft 3826 treden omhoog. Ohja en dan moesten we natuurlijk die 3826 treden ook weer naar beneden. Dit was wel even afzien. Mijn kuiten laten vandaag ook wel even goed van zich horen dat het voor hen gisteren geen pretje was. Gisterenavond hebben we als 3 enige Nederlanders een Myanmarees festiviteit bezocht, waar ze een avond vol optredens van zingen en theater lieten beleven.
Ondanks een kleine week vol indrukwekkende momenten blijft het land ons tot nu toe nog niet echt raken. We laten ons zeker nog wel verrassen met wat wij in het meer-noordelijke-deel zullen zien, waaronder het Inlemeer, Bagan en Mandalay. Wel hebben we besloten onze reis door Myanmar in te korten. De planning is om hier nog een ruime week te blijven om vervolgens eerder richting Vietnam te vliegen, mits ons gevoel zal bijdraaien. Met deze gedachten zijn we allebei wat meer gerustgesteld.
Morgen rond half 9 in de ochtend komen we bij het Inlemeer aan, tevens de verjaardag van mijn lieve moeder. Een raar idee dat ik haar dit jaar over Skype moet feliciteren, niet bij haar en mijn familie kan zijn en ik haar heerlijk zelfgemaakte appelgebak moet missen. Tevens de chocoladepepernoten die Rebecca mij gisteren per foto over de app stuurde. Ja, het eten in Nederland mag ook veel meer gewaardeerd worden. Tot volgende week!