Xin chào Việt Nam

Ik sprak laatst, op het vliegveld in Yangon, via Facetime met Eline. Zij is momenteel ook in Vietnam op reis. We hebben natuurlijk afgesproken elkaar in dit land te meeten, aangezien we aan de andere kant van de wereld toch zo dichtbij elkaar zijn. Maar ik herinner me haar woorden: ‘wat een verschil met wat je denkt te kennen van het land.’ Over deze zin heb ik later nog wat langer nagedacht. Dit omdat je het van meerdere kanten kan benaderen. Ik ging nadenken over alles wat geweest is en wat nog komt. Over alle kennis die ik van te voren had opgedaan over de landen, om vervolgens in het land zelf te ontdekken dat ik eigenlijk maar bar weinig wist. Er is ook te veel informatie om allemaal te kunnen weten. Dan beslist het ook van waar je interesse en je bereik ligt. Gelukkig weet ik lange na niet alles en blijf ik elke dag weer iets nieuws leren. Daarnaast herinner ik me goed dat Myanmar in eerste instantie voor mijn gevoel tegenviel. Wie gaat mijn komende woorden geloven…. ik miste Myanmar de eerste dagen hier in Vietnam, met in het bijzonder de mensen. Het is heel apart dat je gevoel in het land zo bij kan draaien naarmate je meer ervaringen hebt opgedaan. Helemaal nu achteraf gezien. Dit is niet voor het eerst dat ik dat gevoel ervaar. Iedereen heeft wel eens last van een flinke vakantiekater gehad. Dat gevoel wat je hebt als je thuiskomt na een heerlijke vakantie of een weekendje weg. Het gevoel dat je zo graag terug wil of alles over zou willen doen. Het gevoel dat tijd veel te snel gaat. Dat je de chocolade uit de koelkast trekt, een grote mok thee zet, akoestische muziek op en heel hard huilen dat je weer door moet met het gewone saaie leven. Het gevoel dat je hart gebroken is en dat je niet weet hoe je komende dagen door moet brengen. Ja sorry, het is heerlijk om weer even de dramaqueen uit te hangen. Ik had hier in mijn tienerjaren natuurlijk wel wat meer overdreven last van dan momenteel, maar toch kan ik na de leukste momenten altijd even flink dippen. Waar ik hiermee naartoe wil is dat vaak, als je in het leuke moment zelf zit, maar half beseft hoeveel fijner de herinnering kan gaan worden. Achteraf zijn deze mooie momenten in je leven blijkbaar toch wel erg leuk of vaak zelfs nóg leuker dan het al was. Dit kan ik zeggen over Myanmar. Achteraf gezien, zoals ik al eerder aangaf, had ik dit echt niet willen missen en zet ik daar nu een flink uitroepteken achter.

Het begon allemaal 9 dagen geleden. We ruilden het prachtige Bagan in voor een goedkoop en lang durende busrit tussen de locals naar Naypyidaw. Hier kwamen we ‘s middags aan en verbleven we de laatste dagen tot aan onze vlucht naar Vietnam. Ik kan de stad niet anders omschrijven dan hoe het in voorgaand hoofdstuk staat beschreven. Het was zo gaaf om zo’n mega stad zo leeg te zien en te ervaren. De foto’s zijn het resultaat van een geweldige dag touren door de stad met een gehuurde

schakelmotor. Niet alleen de stad, maar ons hotel zal ook niet zomaar vol bezet kunnen zijn. Het hotel is op verdieping 3 en 4 namelijk nooit afgebouwd. Een betonnen bouwplaats waar dan ook geen verdere bouwplannen meer voor lagen. Puur uit nieuwsgierigheid bezochten we ook het naastgelegen ‘spookhotel’. Het was alleen een betonnen geraamte van een onafgemaakt hotel, zonder enig teken van leven. Grote onkruid velden en houten hekken voor het hotel waren zo ook een teken van weinig activiteit rondom het skelet. Toch bleek er leven te zijn, want op de begane grond ontdekten we een grote werkplaats van houtsnijwerken. En niet zomaar een, maar er stonden prachtig gedetailleerde werken. We kregen zelfs een rondleiding van een van de mannen daar. Dankzij Kevin en zijn moed om een afgesloten terrein te bezoeken, kwamen we op deze manier op een plek die je normaal nooit zou kunnen plannen of bedenken. Met deze stad

gezien te hebben, kunnen wij absoluut beamen dat het een enorm contrast is vergeleken de rest van het land. Het zijn 7.054 km² totaal andere wereld middenin de 676.578 km² van Myanmar.

Op 14 November stond de vlucht naar Hanoi op de planning. Omdat de vlucht ‘s avonds was, gaf dat ons tijd genoeg om overdag van Naypyidaw naar Yangon te reizen. Tijdens het uitzoeken van de busrit hadden we een uitgebreid assortiment aan verschillende busorganisaties. Het is ideaal dat de meeste busritten in Myanmar simpelweg via internet te boeken zijn. Omdat het onze allerlaatste busrit in dit land was, besloten we iets exclusiever te reizen, wat daarnaast overigens ook de eerste keer een van de opties was. Het grappige hieraan is dat het maar liefst 1 dollar per persoon meer is dan de doorgaanse busritten. Hadden we maar geweten dat dit luxe vervoer bestond, want wat een comfortabele rit was dit. Grote luxe stoelen met ruim voldoende beenruimte, een lcd schermpje voor je waarop je verschillende afspeellijsten muziek kon luisteren, een spelletje spelen of een assortiment aan films voor het uitkiezen had. Je kreeg lekkernijen en water en er was een fatsoenlijke pauzeplaats. Deze rit kwam als een dief in de nacht na alle ritjes die we al achter ons hadden liggen.
Ruim op tijd kwamen we aan in Yangon en vanaf het busstation was het nog maar een klein eindje naar het vliegveld. Klein eindje in afstand dan, want qua tijd was het wat afzien. Het verkeer zelf stond namelijk weer muurvast. Op zulke momenten is niks zo frustrerend als een volle blaas en krampende darmen. Op het vliegveld brachten we nog enkele uren door voordat ons vliegtuig netjes op afgesproken tijd omstreeks 19:15 uur opsteeg.
Het eerste verplichte gedeelte van ons visum voor in Vietnam hadden we vooraf geregeld, maar voor het uiteindelijke visum in het paspoort moesten we eerst nog even langs het servicepunt op het vliegveld van Hanoi. Hier werden we weer even op de feiten van de betekenis toerisme gedrukt. We waren natuurlijk niet de enige met nieuwsgierigheid in het land. Zo’n 100 mensen op deze ondertussen-al-wel-redelijk-late-avond gingen ons voor. We landden om ca. 21:45 uur (in Vietnam is het een half uur later dan in Myanmar) en uiteindelijk liepen we om 23:15 uur blij wapperend met ons visum in de pocket richting de bagageband. Het paspoort krijgt overigens al wel een mooie verzameling met stempels.

We zijn eerst 3 dagen in Hanoi verbleven en het is weer even herinneringen op halen, alsof je terecht komt in (een dan wel wat kleiner) Bangkok. Hier heb je weer de drukte, de luchtwegproblemen en de vervelende verkopers. De stad zelf kent niet veel bezienswaardigheden, dus 45 km lopen is hier niet per se genoodzaakt. Wel is het een stad waar voldoende is te zien en te beleven. Fietsen tussen het mega drukke verkeer, inclusief de spitsuren, een bezoekje langs het Ho Chi Minh Mausoleum en de

Temple of Literature, een welbekende overzoete ‘egg coffee’ drinken bij het Giang Cafe en een Bun Cha eten bij Bun Cha Ta Hanoi. Ook een dag doorbrengen in een zeer leuke coworking space middenin het centrum kunnen we afvinken van de lijst. We vermaakten ons weer in een dan wel totaal andere omgeving.
Wat ik dan alleen ontzettend mis zijn de prettige persoonlijkheden, met uitzondering op onze geweldig lieve hotel eigenaresse. Na een 3-weekse inburgeringscursus in Myanmar zijn wij gewend om vrolijk lachend de dag door te komen en kenden we geen chagrijnigheid meer. Oké, alleen als ik dan wat hongerig en moe werd. Maar hier in Hanoi lijkt het wel de omgekeerde wereld in tegenstelling tot onze eerdere ervaring wat dat betreft. Men lijkt meer arrogant en op zichzelf hier en begroetingen krijg je ook maar weinig. Ze kijken je hier weer gek aan als je vrolijk doet en begroet. Het is soms best wel vervelend om dat verschil zo te merken, als je genegeerd wordt of als je vriendelijkheid afgewezen wordt. Maar ik blijf positief en op dit moment wijdt ik het alleen maar aan het geluk dat ik heb gekregen om herinneringen te hebben liggen in Myanmar. Ik ga de reis juist dan in zijn algeheel steeds leuker vinden om deze redenen. Als je weet wat de geschiedenis is van de landen, begrijp je het ook wel steeds meer. Het is alleen weer omschakelen en dat kost even tijd.

Nu, 6 volle dagen Vietnam verder, hebben we er weer wat nieuwe ervaringen bij. We zijn gisteren teruggekomen van een 3-daagse boottrip door het welbekende Halong Bay. Het weer was jammer genoeg niet optimaal. Het was voornamelijk bewolkt en helaas af en toe een ook wat miezerbuitjes. Eenmalig, tijdens mijn allereerste vroege ochtendsessie Vietnamese Tai Chi, heb ik de ietwat verlegen doorgebroken zon langs de prachtige kalkstenen rotsen heen mogen begroeten. Dit weer bedierf de pret absoluut niet, want we hebben weer super leuke dagen gehad. De zeer vriendelijke host van ons hotel in Hanoi had voor ons deze trip geboekt. Wij werden rond 8:00 uur opgehaald met een minibusje en reden in ca. 4 uur inclusief tussenstop richting de haven van Halong. Hier wachtte een grote witte boot van V’Spirit op onze komst. Samen met 22 anderen betraden we de ‘Titanic’ en kregen we ieder een mooie slaapcabine toegewezen. Helaas was Leonardo DiCaprio deze keer niet aanwezig. Na de check-in was het tijd voor een heerlijke uitgebreide lunch. Meteen de gelegenheid om met de anderen kennis te maken. In het havengebied, waar we even wachttijd hadden, kwamen we al direct in contact met Marlene en Melanie, twee leuke Zwitserse meiden van onze leeftijd. We deelden de tafel met hen en vervolgen de gezellige gesprekken. Na een véél te volle buik, stopten we bij de bekendste grot van Halong Bay. Mensen die in Halong Bay zijn geweest, weten direct over welke ik het heb. Inderdaad de Sung Sot, oftewel de Surprise cave. Niet alleen een grote en prachtige grot, maar ook de grootste toeristische trekpleister die we tot nu toe hebben gezien binnen onze reis. Boot naar boot dropte een nieuwe lading nieuwsgierige kwijlende toeristen af. Als een nest vol mieren verspreidden de mensen zich op de trappen de grot in. Desalniettemin was de grot bezoeken een prachtig moment. Ik denk de mooiste en de oudste stalagmieten en stalactieten die ik in mijn leven heb gezien. Op Burgers Zoo na natuurlijk. Als kind was dit ook al zeer indrukwekkend hoor. Hierna bleven we nog wat in de drukke toeristische gebieden hangen en bezochten we een strandje en het viewpoint op een van de rotsen wat een prachtig uitzicht over Halong Bay gaf. Bij terugkomst kregen we een heerlijk warm kopje gemberthee met vers fruit en was er ruime tijd voor jezelf om te douchen of te relaxen. ‘s Avonds werd er een uitgebreid 10 gangen menu geserveerd, wat ons vieren weer te verrukkelijk smaakten. We hebben de avond voortgezet op het bovendek met drankjes en we kletsten met mensen van over de hele wereld. Ondertussen had je een prachtig uitzicht op alle omliggende verlichte boten en de donkere silhouetten van de rotsen in de baai. Het enige wat nog ontbrak was de heerlijke stem van Norah Jones die zachtjes op de achtergrond te horen was, zoals mijn lieve collega Guus mij een half jaar geleden op video liet zien na zijn avontuur hier in Halong Bay. Ja, daar moest ik even aan terug denken.
De volgende ochtend was ik fit genoeg om rond 6:20 uur uit bed te springen, om me dus klaar te maken voor mijn allereerste Tai Chi les, op het bovendek van de boot. Kevin, die sinds ik hem ken al erge moeite heeft met opstaan ‘s ochtends, lukte het deze ochtend ook niet om er op tijd uit te komen om me te vergezellen. Maar gelukkig was ik niet de enige, want zo’n 8 anderen stonden ook met hun slaapoogjes op het bovendek, klaar voor wat zweverige en relaxte ‘vechtkunsten’. Ik moet toegeven, het is echt wel prettig wakker worden als je de tijd neemt voor jezelf ‘s ochtends. We ontbeten vroeg en daarna werden we opgehaald door de dagboot. Melanie, Marlene, Kevin en ik waren de enigen van de huidige groep die een 3 daagse trip hadden geboekt, dus dit hield in dat we een andere groep zouden ontmoeten als we eind van de dag terug zouden komen op de boot. We namen afscheid van de rest en ontmoetten ook weer nieuwe mensen van allerlei organisaties op de dagboot. Weer hele leuke nieuwe contacten waarmee we de dag doorbrachten, met in het bijzonder Flo en Amina, een getrouwd koppel uit Berlijn. Na een uurtje varen was er tijd voor kajakken. Met de gedachten terug aan de Ardennen, waar Kevin en ik voor anderhalf jaar terug een lang weekend hebben doorgebracht, ging het ons nu toch wel stukken beter af. Geen val in het water voor Linda, frustraties of problemen met sturen dit keer. Na het kajakken volgde een lunch en daarna bezochten we een pearl farm. Tussendoor had je genoeg vrije tijd die je zelf kon invullen. Eenmaal terug op onze eigen boot, ontmoetten we de nieuwe groep met weer andere leuke contacten. Tijdens deze trip geniet je wederom weer enorm van alle leuke contacten die je opdoet met jong en oud. Soms verbaast het je heel erg hoe geïnteresseerd mensen in je zijn en hoe leuk gesprekken kunnen verlopen. Ook daarom vind ik het zo leuk om verpleegkundige te zijn, ik word namelijk echt blij van het contact met mensen.
We hadden ‘s avonds weer een heerlijk en gezellig diner. Wel besloten wij vieren deze avond allen op tijd naar bed te gaan, want de moeheid sloeg er behoorlijk in.
De volgende ochtend kreeg ik mijn heerlijke vent, zelfs zonder te hoeven aandringen, mee naar het bovendek. Samen met 5 anderen volgende we een kwartiertje Tai Chi, waarna we ons ontbijt genoten. Melanie en Marlene besloten iets langer te blijven liggen. Ik besloot na het ontbijt even wat tijd voor mezelf te nemen en rustig aan te doen. Kevin stapte samen met Zack, een Australische jongen van 11 jaar, in de kajak. Af en toe kon ik ze vanuit de slaapcabine langs zien komen racen. Eind van de ochtend maakten we onze eigen verse spring rolls en was de afsluitende lunch met z’n allen. We hadden met Flo en Amina, die we voorgaande dag op de dagboot hadden ontmoet, maar op een andere boot dan ons verbleven, afgesproken de avond samen door te brengen in Hanoi. We namen begin van de middag afscheid van de fantastische crew en stapten in de minivan, die ons in 4 uur weer terug naar Hanoi zou brengen.
‘s Avonds brachten we gezellig met z’n 6en door. In een leuk veganistisch restaurantje in Hanoi hebben gegeten en we bezochten daarna de nachtmarkt. Waar je normaal gesproken amper de weg over kan steken vanwege het drukke verkeer en wat het drukste kruispunt van Hanoi is, zie je nu alleen maar mensen wandelen, dansen, spelen en staan er verschillende stands die iets willen verkopen. De straten zijn afgesloten en hebben plaatsgemaakt voor gezelligheid en rust. Hier hebben we op straat Da Cau gespeeld. Dit is niet van het over en weer trappen van een bal, maar een shuttle. Het was bijzonder om te zien dat we na het kopen van de shuttle het spel met z’n 6en begonnen, maar steeds meer mensen zich bij ons spel kwamen aansluiten. Helaas brak de tijd aan om afscheid te nemen van het koppel en de meiden waarmee we laatste dagen zoveel zijn opgetrokken, wat betekent dat ieder weer zijn eigen weg volgt binnen hun reis.
Vandaag brengen wij wederom door binnen Toong, de fijne coworking space middenin het oude kwartier, waar we een koud dagje Hanoi buiten laten liggen en ons vermaken met de laptop. Momenteel zijn de weersvoorspellingen in Vietnam niet zo goed en wordt het een stuk kouder. Gelukkig barst het hier van een groot assortiment aan spullen van The North Face, dus wordt het voor ons even een winterjasje spotten. Wij gaan vanavond met de nachttrein naar de rijstvelden van Sapa in het noorden, waar het momenteel onder de 10 graden is. Hier waren wij met inpakken niet helemaal op berekend. Toch willen we om het mindere weer deze bestemming niet links laten liggen en gaan we het avontuur aan. Hoe we het daar uiteindelijk zullen hebben, volgt in het volgende hoofdstuk weer. T?m bi?t!