Chocolate & Candy

De meest gebalanceerde keuken van heel Azië? Die vind je ongetwijfeld in Vietnam. De Vietnamese keuken is eerlijk, puur en altijd vers. Zoet, zuur, pittig, verse kruiden en overheerlijke vissauzen. Een ding is zeker: je ontkomt niet aan rijst. Of het nou rijstkorrels, rijstnoedels of rijstvellen zijn, Vietnamezen zijn er dol op. Daarnaast is het eten gezond, dit door het vele gebruik van verse groenten en veel overheerlijke soorten fruit. Toch zo af en toe een gekarameliseerde pinda-sesam reep, kokos snoepjes of Oreo’s komen er bij ons niet ongeschonden mee weg. Ondanks je hier beseft dat de Nederlandse supermarkten een uitermate breed assortiment heeft aan zo te bedenken ‘alles’, kan je hier ook genoeg vinden. Supermarkten heb je hier weinig, vooral in de kleine dorpjes, maar bijna elk huisje heeft wel een kleine voedsel store gevestigd aan hun leefruimte. Ik heb met een tour uitgelegd gekregen dat de reden van die vele winkeltjes is dat men dan geen of minder belasting hoeft te betalen. Of dit waarheid is, heb ik tot nu toe nog niet kunnen vinden.

Een shitty hotel was uiteindelijk misschien wel een uitkomst geweest, dachten we rond 4:00 uur op het vliegveld van Hanoi. We hadden bedacht deze nacht de “budget backpackers” uit te hangen en te overnachten op het vliegveld. We vlogen om 7:00 uur al naar Ho Chi Minh, waarbij je dus geen volwaardige nacht in de vrijwel zachte lakens van een hotel zou kunnen verblijven. We hadden de avond tevoren besloten met een Uber richting het vliegveld te gaan, wat nog zo'n drie kwartier rijden van het hotel vandaan was. Na een laatste lekker diner bij Minh Chay, een zeer goed veganistisch restaurant in Hanoi, was het tijd om de hoofdstad uit te zwaaien. In een gloednieuwe witte Kia Morning van een zeker Tiên werden we opgepikt en een klein uurtje later afgezet bij Terminal 2 van het vliegveld van Hanoi. Toen overigens nog niet wetende dat het terminal 2 was. Tiên zal aan onze kaaskoppen gezien hebben dat wij vast en zeker terug naar eigen land zouden vliegen en ons daarom bij de internationale luchthaven hebben afgezet. Niet wetende dat ons avontuur in Vietnam nog niet af is. Bij navraag aan een dame bij een willekeurige balie bleek dat wij bij Terminal 1 moesten zijn. Ach, en als je denkt aan schiphol, dan loop je toch gewoon even een stuk door tot je je bij de goede incheckbalie bevindt. Maar op Hanoi is dit niet zo, echter ligt Terminal 1 op vijf minuten terug rijden. Je kan buitenstaand de grote verlichte ‘1’ wel in de verte zien schijnen. Nog naar buiten gesneld was natuurlijk maar helaas Tiên al met de noorderzon vertrokken. Een aardig dametje aan de balie vertelde ons dat wij bij zuil 8 een busje naar de andere terminal konden nemen, dus dit advies volgden we netjes op. Een Vietnamees echtpaar stond daar met een busje net ingepakt en klaar om weg te rijden. Er was niet duidelijk te zien dat het een taxi was, dus gingen wij ervan uit dat het een privéauto was. Toch spraken ze ons aan en leken ze ons te willen afzetten. Na wat onderhandelingen, die wel de nodige moeite kostte aangezien meneer en mevrouw geen woord Engels konden, kwamen we op een cheapie prijs van 5000 VND, wat zo’n 20ct is. Dit leek ook te mooi om waar te zijn. De bagage werd nog voor ons op een karretje gelegd en Kevin en ik besloten om ze meer dan het dubbele te geven voor alle service. Met alle briefjes overhandigd bleek meneer toch ineens een goed woordje Engels te kunnen. 5 dollar, zei hij duidelijk. En dan wetende dat we vanuit Hanoi centrum naar het vliegveld voor een kleine 10 dollar zijn gekomen. We leken wel gek en we voelden ons behoorlijk in de zeik genomen. Uiteindelijk gaven we hem een dollar en liepen we het vliegveld op. De zoveelste keer dat we even terug dachten aan het behulpzame vriendelijke Myanmar. Half mompelend liepen we over het donkere en verlaten vliegveld, op zoek naar een plekje om te ‘slapen’. De dag dat we vanuit Sapa in Hanoi arriveerde, was het in Hanoi ook niet spannend warm. In het shitty hotel hadden we ook nog een kapotte airconditioning en dus ook verwarming (die wij zo erg verlangde op die koude avond), dus goed opgewarmd waren we niet. Ik liep dan ook met een thermo legging + sportbroek met daarboven in onderstaand genoemde volgorde; tshirt + vest + goedkoop en fake gekochte maar warme NF trui + Kevin zijn trui met daarover zijn meer-warm-dan-mijn-gekochte jasje. Ja, we bevonden ons nog steeds in Vietnam op dat moment. Het was absoluut geen slechte keuze, want de airconditioning op het vliegveld stond op standje vrieskist. We hadden een perfect rijtje stoelen veroverd naast een nog gesloten restaurant. Dit moest het net wat rondom hing althans uitstralen en het was overigens middernacht. Kevin stonden een paar zeer drukke dagen te wachten met de launch van Destigogo 2.0 voor de boeg. Hij had besloten de nacht door te trekken en aan het werk te gaan. Met goedkeuring van de beveiliging kon hij met zijn laptop aan een tafeltje in het gesloten restaurant plaatsnemen. Ik, inclusief slaapmasker en oordopjes, probeerde op het rijtje van 3 stoelen in slaap te vallen, maar gaf het na een kleine twee uren op. Niet te doen, erg oncomfortabel maar vooral zo koud. En dat met al die lagen kleren aan. Nog geen minuut kunnen wegdromen. Ik besloot om er ook maar een nachtdienst van te maken en Kevin te helpen waar mogelijk. Rond 4:30 uur konden we de bagage al inchecken en konden we alvast langs de detectiepoortjes. Hier konden we nog weer 2,5 uren wachten en wat doe je dan maar uit verveling….. Inderdaad eten. Hier en daar verscheidene drankjes en ontbijtjes uitproberen, geen probleem voor de foodie-Lin. Na de uiteindelijk flinke nacht doorgetrokken kunnen we beiden het opstijgen ons niet meer herinneren en werden we gewekt voor de landing in Ho Chi Minh. 8:45 uur in de ochtend stapten we de 28 graden buitenlucht van Ho Chi Minh in. Na anderhalve week kregen we weer die fijne warme begroeting van de zon. Een witte Chevrolet Morning inclusief de Uberchauffeur wachtte ons bij zuil 15 alweer op en in een mum van tijd waren we bij ons appartementje aan de rand van district 1. We hebben niet veel meer gedaan dan bijslapen en een beetje relaxen in ons appartementje. Dit appartementje was tevens de perfecte plek voor Kevin om zich de volgende dagen volledig te richtten op Destigogo. Uiteindelijk hebben we 6 dagen doorgebracht in dit appartement. Ik heb heel wat tijd doorgebracht met mezelf in de stad, zodat Kevin rustig aan het werk kon. Ik heb me vermaakt met wandelingetjes en ben op zoek geweest naar de leukste koffietentjes. Een van mijn favoriete bezigheden op reis. Daarnaast ging er ook een heel proces aan af om de drukte op me te laten inwerken. Wat is die stad bezeten druk zeg en het verkeer is CHA-O-TISCH. Het kan dus nog gekker dan gedacht. Het was dan ook mijn leven inzetten toen ik besloot om achterop de UberBike te stappen. Geen uitzonderingen op trottoirs en eenrichtingswegen. Groen licht betekent rijden en rood licht betekent nog harder rijden. Heel wat ervaringen rijker dus. De laatste dag in Ho Chi Minh heb ik een tour gedaan naar de

Mekong Delta. Het was een leuke Engels sprekende gids die van alles over Vietnam en over de delta en het leven daar vertelde. We hebben de lokale honing thee en coconut candy geproefd, gevaren in de kleine romantische kanalen, de drijvende huisjes gezien en geluncht bij een lokaal restaurant. Iedereen die ooit in zijn leven een Mekong Delta tour heeft gedaan, zal nu denken: ‘Goh ja, dat heb ik toen ook exact gedaan’. Het is en blijven natuurlijk de toeristische trekpleisters. Kevin heeft de eerste dagen alleen het appartement van binnen gezien, maar het harde werken heeft dan wel mogen belonen. 28 november hebben Kevin & Roy Destigogo 2.0 gelanceerd. Al de uurtjes werken op ontelbaar hoog stressniveau konden hierna plaatsmaken voor ontspanning. Al deze dagen hebben we ‘s avonds wel samen kunnen eten in het appartementje want we hadden een eigen kookgelegenheid. Hoe heerlijk, eindelijk weer eens koken na 2 maanden. Velen zullen nu denken dat ik gek ben, maar ik vind koken naast het uit eten ook echt wel heel leuk.

“Aan de zuidkust van Vietnam ligt het relaxte kustplaatsje Mui Ne. Het heeft het beste klimaat in Vietnam en prachtige zandduinen, palmbomen en stranden. Mui Ne is vooral populair bij surfers en het is één van de betere surfspots in heel Azië. Het is
een geweldige plek om het anders zo hectische Vietnam te ontvluchten.”

Een heerlijk idee om eindelijk weer strand en zee te zien en voelen. Ook de weersvoorspellingen waren daar het best van heel Vietnam met haar eigen ‘klimaat’. Na de wat slechte ervaringen met de bussen in Vietnam hadden we besloten om weer voor de trein te kiezen. Ook deze treinreis, was weer een meer dan prima ervaring. Omdat de trein al vroeg vertrok kwamen we eind van de ochtend al aan op het treinstation van Phan Thiet, een kleine 20km van onze stay af. Na geheel lyrisch over Uber te zijn, moesten we hier helaas ondervinden dat het niet beschikbaar was rondom Phan Thiet/Mui Ne. Na een goede deal stapten we in een taxi. Ook deze deal werd bij het afzetten weer verdraaid en het dubbele werd gevraagd. Dit maakte dat wij ook echt klaar zijn met sommig volk in Vietnam. Bij elk persoon waar je iets van koopt moet je nadenken of je niet ontzettend wordt opgelicht. Dit maakt dat je snel argwanend wordt, net iets wat we in Myanmar hadden afgeleerd. We betaalden de taxichauffeur niet meer dan de duidelijk afgesproken deal en hij reed ermee vandoor. Weer zwaar bepakt kwamen we bij Vanessa en haar echt prachtige stay aan. Het was net een maand opgezet dus alles was nog fris en nieuw. Voor het huisje had je voor de deur een klein verandaatje op het zuiden met uitkijk op de tuin en haar exotische fruitbomen. Met een vers gemaakte passievrucht smoothie werden we hartelijk ontvangen, ook al was het nog iets te vroeg voor de check-in. We maakten kennis met Vanessa, haar super vriendelijke staff en niet te vergeten Chocolate & Candy, haar 2 geweldig lieve ‘Vietnamese vuilnisbakkenras’ pups. Broertje en zusje van elkaar en zo sweet als de namen al doen zeggen. Ze hebben voor heel wat plezier en gezelschap gezorgd en zijn toch wel ons hoogtepunt van afgelopen week geweest. De eerstvolgende ochtend hebben we, voor het eerst in Vietnam, een ‘scooter’ (motorbike) gehuurd en zijn we richting de witte zandduinen gereden. Nog voor we hier arriveerden hebben we de Vietnamese politie mogen ontmoeten. Althans, dat deed hun kleding vermoedden. Hier kwamen we er helaas minder goed mee weg dan in Chiang Mai, in Thailand. Eerst negeerden we nog het fluitje, maar ome motoragent liet ons er niet mee wegkomen. Met een eigen gemaakt plaatjesboek zoals we die kennen uit onze kindertijd probeerden ze ons te verklaren dat wij 10km te hard hadden gereden binnen de bebouwde kom. Met een foto toonde de agent het ‘bewijs’. Daarnaast bezitten zowel Kevin als ik nog steeds geen motorrijbewijs dus liep de boete op naar 2 miljoen VND, omgerekend 74 euro. We waren wel op de hoogte van corrupte politie, maar wisten tegelijkertijd dat ook wij officieel de wet overtraden. ‘s Ochtends waren we al vertrokken met niet al te veel geld in onze portemonnee, omdat we in ons achterhoofd zulke situaties al voorgenomen hadden. Met flinke balen hebben we het bedrag naar 1 miljoen VND gekregen, wat nog te veel geld bleek te zijn. We beschikken niet over een belsimkaart dus naar Vanessa konden we ook niet bellen voor advies. Wel kregen we na betaling volgens oom agent 6 dagen de vrijheid om rond te touren, maar een ieder weet dat dit stom gelul is. We lieten onze dag er niet door verpesten en hebben uiteindelijk een prachtige wandeling door de witte duinen gemaakt. We waren deze vroege middag blijkbaar de enigen, wat de ervaring nog meer bijzonder maakte. Het liefst hadden we de ervaring compleet gemaakt met wat rondscheuren op een quad, alleen door onze eerdere dure ontmoeting ging dat helaas niet meer voor ons op. Op de terugweg stond deze zelfde primitief opgezette politiepost aan de andere zijde van de weg. Wij mochten inderdaad doorrijden, waar andere toeristen achter elkaar zenuwachtig stonden te wachten. Ergens een opluchting dat

we toch niet de enigen waren. ‘s Avonds gingen we met de Duitse buurvrouw Katja eten bij de food court, waar ze 12 verschillende keukens hadden. Je loopt de restaurantjes langs, geeft je voorkeur en je tafelnummer door en dan komen ze de bereide maaltijd brengen. We begaven ons nog bij het tweede restaurantje toen wij blij werden verrast door armen over onze schouders. Toen wij ons om draaiden, keken we recht in de ogen van Bart. Even terug in de tijd… 2 maanden geleden, het verhaal over Chiang Rai in Thailand. Die ontzettend gezellige avond waar we met z’n allen bij een lokale eetmarkt de avond doorbrachten. Bart was een van de gezelschappen. Weer even de confrontatie dat de reiswereld soms heel erg klein is. Met beiden een heel andere reiservaring van 2 maanden achter de rug. De avond was goed en we hebben in tijden niet zo lekker gegeten, dus hebben ook, op de laatste avond na, de gehele week hier ‘s avonds doorgebracht. En wat we die laatste avond hebben gegeten dat was ook wel heel speciaal en spannend. De keuze was gevallen op een romantisch visrestaurantje aan het zeewater. Als je dan toch in het land bent met 2000 meter kust, waar dagelijks ontzettend veel vis wordt gevangen, dan moet je natuurlijk ook een of meerdere keren de verse goede vis proberen. We besloten een seafood set inclusief één niet al te aantrekkelijk ingrediënt, maar beiden dachten we dit eens te moeten proberen. Je ziet het namelijk wel vaker op het menu staan in Mui Ne. Wij kunnen je zeggen: KROKODIL was nog écht lekker ook. Beiden kunnen we weer wat van ons lijstje afvinken.

Het strand lag 5 km verderop onze stay. Het was te ver om dit dagelijks lopende af te leggen, dus besloten we de scooter de volgende dag ook nog te huren. De politie had ons niet bang genoeg gemaakt, dus we namen de gok. De dag begon in de ochtend al met een strak blauwe lucht en een stralende zon. Ideaal strandweer en bleek ook surfweer. Vanessa en internet hadden ons verteld dat het een ideale locatie is om te surfen. Aangezien Kevin en ik altijd nog willen leren surfen, grepen we deze kans. De beste tijd zou in de namiddag zijn, dus boekten we voor een 2 uur durende les vanaf 15:00 uur. Dit maakte dat het resterende van de dag voor onszelf was en reden we weer per scooter naar de fairy stream van Mui Ne. Daar aangekomen probeerde een kleine felle Vietnamese jongen ons geld af te troggelen door ons wijs te proberen maken om 5 dollar te laten betalen voor het parkeren en tevens als toegangsticket. Ondertussen zijn wij al lang op de hoogte van alle oplichtingstechnieken van sommige Vietnamezen en is onze argwaan weer op topniveau. Ook hier trapten we na een flinke woordenwisseling niet in en parkeerden we de scooter iets verderop voor nog geen 50ct. Entree betalen? Absoluut niet nodig hier. Prima om lokale bevolking te ondersteunen, maar niet op deze manier. Dat geld stoppen wij liever in de families in kleine huisjes met hun kleine winkeltjes of boerderijtjes. Na een kleine 3 minuten in het lauwe water van de fairy stream te hebben gelopen schrok ik me het apezuur toen Kevin ineens voorover langs mij heen kwam vallen. Een flink gat in de bodem, wat niet te zien was door het stromende water, maakte een direct einde aan de wandeling. Kevin’s dig 4 van zijn rechtervoet had een houding aangenomen die niet natuurlijk was. Direct werd ons duidelijk dat deze gebroken moest zijn. Op een klein plastic krukje kon zuster Linda na 2 maanden weer even oefenen. Uit ervaringen weet ik dat je niet veel kan doen aan een gebroken teen, tenzij de breuk natuurlijk ernstig is. Gelukkig kon ik de teen makkelijk recht zetten maar voelde je aan het lichte kraken wel dat het van binnen niet echt lekker zat. Teruglopen was best wel vervelend en Kevin voelde zich niet echt lekker. Het eerste wat hij kon denken was de surfles van die middag, daar had hij zo naar uitgekeken. Na wat rusten op bed, koelen met ijs, intapen en pijnstillers is deze bikkel toch meegegaan. En hoe geweldig is het dat mijn surfheld met een gebroken teen zich snel alleen op de golven kon redden en meerdere keren een golf al staand kon uit surfen aan het einde van de les. Ik daarentegen heb wel wat meer praktijkervaring nodig, maar deed het niet verkeerd voor zo'n eerste keer. Plezier had ik er nog niet echt in, want wie mij kent, weet dat ik soms een flink strebertje kan zijn en als het dat niet gaat zoals ik wil…. Dan kan ik erg balen inderdaad. Toch heb ik niet opgegeven en hebben we de volgende middag voor 2 uur lang een surfplank gehuurd en hebben we zelf wat geoefend. We konden beiden geen golf staand uit surfen, maar hebben er wel super veel plezier aan beleefd. Je bent met surfen afhankelijk van de golfen en die waren deze dag niet goed. De zee was ontzettend onrustig. Dat maakte het ook extra moeilijk en daarnaast zijn wat extra lessen geen overbodige luxe. We hopen dat we komende tijd in onze reis nog een keer de mogelijkheid krijgen om te surfen.

Zojuist zijn we ontwaakt met enige stramme spieren in de trein richting Da Nang. Het was geen comfortabel ritje maar we hebben voldoende uren kunnen slapen en hebben momenteel de cabine voor onszelf. We hebben gisteren om 22:55 uur het relaxte Mui Ne,

Vanessa, Chocolate en Candy verlaten en hopen straks rond 12:30 uur in Da Nang aan te komen. Vanuit daar gaan we samen met een Italiaanse jongen die we op het station hebben leren kennen met de bus naar Hoi An. We wilden dit kleine stadje in het midden van Vietnam toch niet overslaan na alle lovende woorden en verhalen erover. De weersvoorspellingen zijn matig, maar na een week volle zon kunnen wij er weer goed tegenaan en hebben we wel weer zin om wat cultuur en gezellig ‘stadsleven’ te snuiven.
Kevin zijn teen gaat elke dag wat beter. Nog wat lichte verkleuring en zwelling, maar het gaat de goede kant op. We hebben echter nog maar een paar dagen in Vietnam resterend voordat ons Visum verloopt. Dus nog even genieten van het land en de goede keuken.