De Thakhekloop

Lief dagboek, lieve mensen, na een flinke maand ben ik teruggekeerd en opnieuw vastgezogen aan mijn Macbook-scherm om weer behoorlijk wat nieuwe herinneringen bij te brengen. Allereerst een zeer gelukkig en gezegend nieuw jaar gewenst voor iedereen. Waarom duurde het nou zo lang? Ik kan daar maar één oprecht antwoord in geven en dat is dat ik geen motivatie meer had om te schrijven. Kevin en ik hebben afgelopen maand wel ontzettend genoten en veel beleefd. We hebben ondertussen Cambodja bereisd en zitten nu in Laos. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik het in de tweede helft van December zwaarder kreeg. Dit had met name te maken met de toen aankomende feestdagen, waarin familie, gezelligheid en warme chocolademelk in de kou drinken centraal staan. We hebben zeker bijzondere feestdagen gehad op erg leuke locaties, maar ik verkies deze dagen voortaan toch zeker om thuis en bij familie te zijn. Kevin en ik zijn 2 Januari vanuit Siem Reap naar Vientiane, de hoofdstad van Laos gevlogen. Hoe onze geweldige belevenissen hiervoor waren in onder andere Phnom Penh, Kampot, Ream National Park, Battambang en Siem Reap waren vertel ik later.
Throwback thursday to the 2nd of January…
Onederz, ons geweldige hostel in Siem Reap, bood ons nog een heerlijk ontbijtje aan voordat onze taxi-tuktuk voor kwam rijden. Ik zat beneden met de opnieuw volgepakte tassen te wachten op Kevin, die zijn ochtendrituelen een verdieping hoger nog aan het uitvoeren was. Eline zat nog beneden op haar taxi richting de 4000 eilanden te wachten dus ik voegde me gezellig bij haar aan tafel. Mijn kater van nieuwjaar gelukkig weer achter me gelaten, kon ik nu weer heerlijk genieten van de opkomende ochtend. De ochtenden, ik ben er hier zo van gaan houden. Iedereen die de dag op zijn/haar manier aanslingert, de opkomende zon, een nieuwe dag met nieuwe kansen. Daar was het moment aangebroken om afscheid te nemen van Eline na 3 geweldige weken samen op reizen. Met een dikke knuffel zwaaide ik haar uit en zal zij haar avontuur ook in Laos en verder nog in Thailand vervolgen. Kevin en ik werden 15 minuten later ook opgehaald en naar het vliegveld van Siem Reap gebracht. We hadden van meerdere reisgenoten gehoord dat zij naar Laos in een kleiner propellervliegtuigje vlogen, dus stiekem durfden wij hier ook op te hopen. En niets bleek minder waar, want 2 uur later namen we plaats op 12A en 12B in een klein propellervliegtuig. Na een uurtje vliegen landden we al in Pakse, zuidelijk gelegen in Laos, waar we een overstap van een uur hadden. Dit gaf precies genoeg tijd om alvast ons visum voor Laos

te regelen. Na nog een uurtje vliegen kwamen we in Vientiane aan. Het eerste vliegveld waar we in een andere Aziatische wereld stapten. Eenmaal naar buiten moesten we namelijk moeite doen om een tuktuk te vinden die ons naar het hostel kon brengen. Dat is wel anders dan al die bloeddorstige tuktukdrivers die we gewend waren. Sinds we in Phnom Penh in een heel fijn hostel op een 6-persoons kamer hebben geslapen, hebben we de smaak te pakken en kiezen we sindsdien afwisselend voor een hostel met meerpersoonskamer. Zo ook in Vientiane, een net nieuw geopend hostel en café met een van de beste koffies die we hebben gehad in Azië. Alhoewel was ik nog meer verzot op de overheerlijke matcha latte. Van veel reizigers hoorden we dat Vientiane niet erg leuk zou zijn en dat er weinig te beleven valt. Oké, het is niet de leukste stad, maar wij hebben hier ons zeker wel kunnen vermaken en hebben deze avond op een gezellig pleintje lekkere barbecue gegeten. De volgende ochtend hadden we besloten om direct door te reizen naar Thakhek. Dit ligt op ca. 5-6 uur zuidelijk rijden ten opzichte van Vientiane. Vanaf deze plaats kun je namelijk de bekende Thakhekloop rijden. Dit is een motorroute van ca. 450 km die je langs ongelooflijk mooie natuur en plaatsen van Laos brengt, tenminste als we de blogs mochten geloven. Nu is het iets wat ik zelf keihard kan bevestigen want deze tocht steekt met kop en schouders boven mijn herinneringen uit. Het mooiste wat ik heb kunnen doen op de reis. Omdat we pas ‘s avonds in Thakhek aankwamen waren we eerst een overnachting verschuldigd, zodat we de volgende ochtend goed voorbereid aan de tocht konden beginnen. In de avond van aankomst hadden we al een reservering voor 2 semi-automatische motortjes gemaakt. De volgende ochtend stonden een rood en blauw racemonster op ons te wachten. Nee racemonsters is overdreven, het zijn geen grote motoren, het zijn gewoon brommertjes maar dan met iets meer vermogen. Allemaal net zoals we vaker afgelopen maanden hebben gebruikt. Het enige verschil nu is dat ik even moest leren om te schakelen, maar dat had ik met enkele minuten al onder de knie. De grote backpack konden we achterlaten en met 3 kleinere rugtassen met alleen de benodigde spullen vertrokken we. Met een flinke colonne werden we het dorp uitgeleid, om te voorkomen dat de politie ons zou aanhouden. Ja, ook hier geldt natuurlijk weer dat we geen motorrijbewijs hebben, maar dat houdt ons in dit geval ook niet tegen. De dagen met de motor rond brengt de beste herinneringen naar boven. Eenmaal het dorp uit begon het echte avontuur. De eerste dag stond er ruim 100 km op het programma. Je kan de route in 3 dagen doen, maar als je de tijd hebt werd er aangeraden om er wat langer over te doen, dus wij besloten er in eerste instantie 4 dagen van te maken. De accommodaties hadden we alvast geboekt, omdat het nog wel eens voor kan komen dat het volgeboekt is en deze controlfreak hier wilde graag bij de accommodaties overnachten die werden aanbevolen. Het weertje hadden we deze dag ook al enorm mee zitten. Een strak blauwe lucht en alleen maar hete zon. De andere toeristen die ook het dorp uitgeleid werden, waren al snel verdwenen in het landschap dus je had soms het idee de enige te zijn tussen de locals die je af en toe inhaalt. Je komt veel grotten tegen onderweg, dus velen stopten al bij de eerste grotten. Kevin en ik besloten door te rijden naar de Xieng Liap cave. Na zo’n lange periode reizen ben je behoorlijk ‘tempel- en grot ziek’, maar wij wilden ook niet na 2 uur rijden al op de locatie van overnachting zijn, zonder onderweg ook maar iets te hebben gezien. We waren de eerste die het ogenschijnlijke parkeerterrein van de grot op reden. We werden door een kleine snotneus gestopt om een euro te betalen aan parkeerkosten. Voor een euro doen we natuurlijk niet moeilijk dus gave de kleine man 10000 kip (Laotiaans geld). Hierna kwam een oudere man naar ons toe en wuifde dat we achter hem aan konden komen. Hij begeleidde ons door een stukje bos richting de grot. In eerste instantie niet erg indrukwekkend maar de amper-Engels-sprekende oudere man gebaarde ons dat we blijkbaar door de grot heen konden lopen en dan aan de andere kant weer uit zouden komen. Met woorden simpele woorden als water, motorbike en met gebarentaal kom je toch een heel eind in deze landen. We twijfelden eerst, omdat we onze schoenen aan hadden en door een laag water moesten lopen, maar besloten toch om ze uit te trekken en met de oude man mee te gaan. Uiteindelijk was de ervaring nog erg leuk en zagen we een stukje natuur die niet iedereen bij die grot zal hebben gezien. Na een half uurtje kwamen we weer uit bij onze motors en zoals een echte Aziaat dat doet vroeg ook deze persoonlijke gids nog even wat extra geld. Altijd ‘leuk’ dat ze daar weer achteraf mee aankomen, maar het was het waard voor die paar centen. We vervolgende de route en reden door nu al een prachtig landschap van Laos. Ik vond tijdens de busreis van Vientiane naar Thakhek het landschap al indrukwekkend en wat ons vooral opviel is dat er een stuk minder afval ligt dan de andere landen die we hebben gezien. In de bus had ik al een gevoel gekregen dat ik verliefd op dit land kon gaan worden. Als je je dan bedenkt dat je een dag later middenin de heerlijke zon op de brommer door dat prachtige landschap rijdt, dan kan ik dat alleen maar bevestigen nu. Af en toe maakten we een stop onderweg voor wat filmpjes en foto’s, maar voornamelijk het rijden zelf vonden we geweldig. Kevin in het bijzonder, die al voor langere tijd zijn motorrijbewijs wil halen en zijn eigengemaakte caferacer in de schuur heeft staan, wachtend om gereden te worden. Ik heb daarentegen ook alleen maar meer kriebels gekregen tijdens deze reis om ook mijn motorrijbewijs te halen straks eenmaal weer terug in Nederland.
In de middag besloten we bij het bordje Tad Song Souk naar rechts te gaan en ons te laten verrassen wat we tegen zouden komen. Het bracht ons bij een erg leuke waterval met meerdere plateaus met de gelegenheid voor zwemmen of chillen op de rotsen. Een koude duik konden we wel gebruiken in de hitte dus hebben we hier een heerlijk tijdje rond gehangen. Later in de middag bleek er een schooltje uit te zijn en kwamen er enkele Laotiaanse kinderen naar de waterval. Zij sprongen van een rots in het paar meter lager gelegen water. Dan kan je wel raden wat dit met Kevin zijn gedachten deed… Juist, als zij het kunnen dan moet ik dat ook even proberen. Het bewijs staat op onze camera. Het was vanaf de waterval nog ca 25 km rijden naar Thalang, waar onze eerste overnachting zou zijn. Voor het donker reden we het terrein op van het gasthuis. We werden ontvangen door gezellige sferen. Meerdere rijtjes houten bungalows aan het water, een sfeervol gezamelijke plaats en restaurant, een kampvuurplaats en zelfs gelegenheid voor jeu de boules. We kwamen de avond goed door. De volgende ochtend hervatten we de reis. De tweede dag zou volgens alle blogs de mooiste moeten zijn. By far was dit de mooiste dag! De natuur veranderde elke 30 minuten en het gaf zulke waanzinnige zichten. Ook deze dag was het weertje weer perfect. In de opkomende ochtend reden we door de mangroves, de bergen en de uitgestrekte valleien. Aan het einde van de ochtend kwamen we in Lak Sao aan. De gehele route was erg makkelijk te rijden, omdat het alsmaar rechtdoor aan rijden is. Alleen in Lak Sao moet je eenmaal bij de verkeerslichten naar links. Wij wisten dit, maar besloten expres verkeerd te rijden en

rechtdoor te gaan. Een Nederlands stel had in een blog verteld dat zij verkeerd gereden waren in Lak Sao, maar dat dit een prachtig stukje natuur gaf. En wij hadden dit stukje ook niet willen missen. Het was wel een wat moeilijker begaanbare weg, met name het einde waar je tegen de rivier aan reedt. Uiteindelijk reden we de glibberige en gigantische opgebroken weg weer terug tot beter begaanbare weg. Een wel erg leuke uitdaging. Eenmaal terug in Lak Sao reden we weer op de juiste weg door richting Na Hin, de plaats van onze tweede overnachting. We kwam hier halverwege de middag al aan dus we hadden nog genoeg tijd over om de Nam Sanam waterval te bezoeken. Na een entree van elk 10000 kip liepen we een mooi bospaadje over. We hadden de schoenen verwisseld voor de slippers, omdat we op eenzelfde waterval als de dag ervoor hadden gerekend en dus even een lekkere afkoelende duik zouden willen nemen. Helaas is dit een grote fout geweest,

want na een half uur goed bewandelbaar bospaadje ging het over in een echte jungle route. Grote rotsblokken, lianen en gladde boomstronken hadden nu hun weg gemaakt. Een grote uitdaging die ons in totaal vanaf begin na een uur bij een indrukwekkende waterval bracht. Ik ben Kevin opnieuw weer erg dankbaar voor zijn doorzettingsvermogen en nieuwsgierigheid. Dit heeft mij al vaker op de reis naar meer bijzondere plekken gebracht. Namelijk deze waterval was in eerste instantie niet zo bijzonder, maar Kevin wilde graag nog wat verder door over gigantisch rotsblokken klimmen dus ik volgde hem en dit bracht ons bij een veel mooiere waterval. Beiden hadden we een beetje het junglebook gevoel. Helaas niet zwemwaardig, maar zeker wel mooi om te hebben gezien. We konden niet heel lang blijven hangen wilden we voor het donker terug zijn. Om 15:00 uur naar binnen en om 17:00 uur liepen we voorbij de slagboom alweer naar buiten. Over een locale markt liepen we weer terug naar het gasthuis waar ons een heerlijke maaltijd wachtte. Een Nederlands stel voegde zich bij ons aan tafel en zo kwamen we de avond weer goed door.
We namen de volgende ochtend afscheid van de lieve familie van het gasthuis en reden eerst een stukje terug van de route. We hadden namelijk van het Nederlandse stel gehoord dat zij de tweede dag langs de Cool Springs waren geweest, een natuurzwembad, die er erg mooi bij lag. Wij hadden deze over het hoofd gezien, maar hadden tijd genoeg om het alsnog te bezoeken. Het lag namelijk maar op 25 km terug rijden en dat vonden Kevin en ik het waard. Aangezien we de deze dag maar 45 km rijden richting de Konglor cave op het programma hadden staan. Om 9:00 uur waren we de enige in het mooie natuurzwembad en zo vroeg in de ochtend was een koele duik geen straf. De zon stond alweer hoog aan de hemel en brandde er behoorlijk in. Een half uur later voegden zich steeds meer mensen zich bij het water en beseften we dat we geluk hadden de ochtend alleen te starten. Na 2 uurtjes zwemmen reden we weer terug naar Na Hin, waar we bij ons afgelopen gasthuis eerst nog even kwamen lunchen. Hierna reden we door naar de bekende Konglor cave. De gehele route van de Thakhekloop is echt perfect te berijden, alleen de weg van Na Hin naar Konglor is op sommige plekken flink toegetakeld. Het was een uurtje rijden met de ogen goed open. Het was ons gelukt om een overnachting te boeken bij het SpringRiver Resort, wat op een unieke en prachtige locatie ligt en daarnaast ook dichtbij de grot. In de middag reden we het terrein van het resort op en werden we zeer warm ontvangen door de oorspronkelijk Zwitserse eigenaar. We kregen een rondleiding en werden naar onze eigen bungalow gebracht. Hierna besloten we direct weer de motor te pakken en door te rijden naar de Konglor cave, 4 km verderop. Tot 16 uur kon je daar namelijk nog een boottocht maken door de 7,5 km lange grot, wat we net redden. De eerste 15 minuten heb ik, als ik mijn door de wind uitgedroogde klieren in mijn mond moest doen geloven, alleen maar met open mond in de boot gezeten. Een waanzinnig grote grot waar je doorheen kan varen en waar het natuurlijk ontzettend donker van binnen is. Het enige licht kwam van Kevin en de schipper hun hoofdlamp. Ergens ook wel spannend. Het deed me even denken aan het begin van de Xpress in Six Flags oftewel Walibi. Na een kwartiertje varen kwamen we bij een stoppunt in de grot. Een pad langs meerdere verlichte stalagmieten en stalagtieten

onderbrak de vaart. Uiteindelijk weer een tijdje in de boot kwamen we bij een tweede stoppunt aan de andere kant van de grot. Hier kon je even een drankje scoren en een kijkje nemen bij wevende vrouwtjes. Aan de vrouwtjes was te merken dat ze al behoorlijk gesteld zijn op toeristen, maar toch leuk om te zien hoe ze nog op een voor ons ouderwetse manier kleedjes, rokken en sjaals maken. Na een kwartiertje keerden we terug in de boot en vaarden we dezelfde route door de grot terug. We waren nog enkel de enigen in en rondom de grot. De avond kwam al in en net voor het donker waren we weer terug bij ons resort. We vulden de avond met een warme douche en heerlijke maaltijd, waarna we op tijd naar bed gingen om de volgende ochtend op tijd weer uit de veren te komen. We hadden besloten de loop niet af te maken via de gevaarlijke snelweg naar Thakhek, maar juist dezelfde lange route door het mooie landschap weer terug te rijden, ook al zou dit ons een extra dag kosten. We genoten enorm van het rondscheuren op ons motortje en van de omgeving. De ochtend van 7 januari was helaas niet zo mooi helder en zonnig als voorgaande dagen. In de bergen in de vallei hingen dikke lagen wolken en mist. Het SpringRiver Resort heeft zijn naam niet zomaar gekozen, maar dat komt omdat er recht voor het resort een prachtige ‘spring river’/ kraakheldere lagoon ligt. Deze kan je op per bootje of je kan er doorheen zwemmen. Dit wilden wij graag doen en ondanks de wat frisse ochtend weerhield het ons niet om in onze zwemkleding te stappen. Het was een behoorlijke obstakel zwem met rotsen en bomen verspreid door en in het water, maar heel indrukwekkend en zo ontzettend helder water. Het blijkt dat de lokale bevolking verderop in de vallei hier ook drinkwater vandaan haalt. Na 45 minuten zwemmen, klimmen en klauteren was ik te veel afgekoeld en besloot ik even op de kant op te warmen. Het water was namelijk kouder dan de omgevingstemperatuur. Kevin besloot nog iets door te gaan tot het einde. Ik besloot naar boven te klimmen om te ontdekken wat voor een landschap daar was. Bovenaan de rivier lagen uitgestrekte verdroogde rijstvelden en bossen. Het begon te regenen dus Kevin en ik gingen via de bovengelegen bossen en rijstvelden terug. De regen begon lichtjes maar al snel kwam het met bakken uit de hemel. We hadden niks bij ons dus moesten op richtingsgevoel terug zien te komen bij ons resort. Door allerlei bospaadjes kwamen we bij een ander gedeelte van een rivier uit waar een kudde waterbuffels hun dagelijkse rituelen aan het uitoefenen waren. We staken de rivier over om aan de overkant verder door het bos onze weg te vervolgen. De warme regen bleef maar komen. Het was mega avontuurlijk en uiteindelijk liet ons gevoel ons niet in de steek want we kwamen even later bij ons resort uit. We moesten de plannen voor de middag iets bijstellen, want in deze stromende regen was het geen goed idee om te rijden. Hierdoor bleven we na de uitcheck nog even op het resort hangen en wachtten we tot het droog was. Rond 14:00 uur pakten we de motor en besloten we te kijken hoe ver we weer terug zouden komen. Het liefst wilden we rijden tot aan Thalang, zodat we meer dan de helft van de terugweg er alweer op zouden hebben zitten, maar we wisten niet of het weer dit toe zou laten. Het was om 14:00 uur dan wel droog om te vertrekken alleen had de achterband van Kevin zijn motor ons in de steek gelaten. Als ingezakte pudding stond zijn achterband erbij. Eerst op zoek naar de repairshop die we nog herkenden van onze weg richting de Konglor cave. Jonge jongetjes die het heerlijk vonden om lekker bezig te zijn met motoren fixten onze achterband voor nog geen 3 euro. Uiteindelijk bleef het de rest van de middag droog en toen wij na een ruim uur rijden in Na Hin stonden besloten we toch nog verder door te rijden richting Thalang. Hier kwamen we met schemer aan bij hetzelfde gasthuis als enkele dagen geleden. Laat het dan toeval zijn dat we hier Eline weer tegen het lijf liepen, die net aan de loop was begonnen. Omdat het ons enorm was meegevallen hoe snel wij de ca. 180 km gereden hadden deze dag besloten we om de volgende ochtend om 6:00 uur al weg te gaan vanuit Thalang terug naar Thakhek, wat nog ruim 100 km rijden was. Door zo vroeg te vertrekken zouden we het zelfs kunnen halen om de scooter op tijd in te leveren. Tevens een perfect moment om met opkomende zon het landschap te bezichtigen. Het was een magisch gezicht om de mist en de opkomende zon door de mangroves te zien. Geen moment spijt gehad van die keuze. We waren al rond 8:00 uur in Thakhek gearriveerd, waardoor we zelfs nog de bus terug naar Vientiane konden pakken. Dit scheelde ons nog een dagje verblijf in het veel minder gezellige Thakhek. Zo sta je rond 5:30 uur op in Thalang en zo ben je in de middag alweer in de hoofdstad. We kozen hetzelfde hostel als een aantal dagen tevoren, waar we een fijn verblijf hadden beleefd. Een dagje werk kwam nu wel weer goed uit en gisteren zijn we alweer doorgereisd naar Vang Vieng. Momenteel zitten we allebei op bed met onze laptop, op een zeer koude en regenachtige dag. De warme NF kleren uit Sapa komen ook hier weer goed van pas. We hopen op beter weer komende dagen, zodat we hier de omgeving kunnen verkennen op een dirt bike en ook wij willen doen waar Vang Vieng bekend om staat: tuben. Over 2 dagen ben ik jarig en het enige wat ik die dag wens is een zonnetje en een overheerlijk stuk dark chocolate cake van de Luang Prabang Bakery.
Veel liefs vanuit Laos.