De laatste 9 dagen in Thailand

Gisteravond begon ik midden in een goed te noemen ‘heerlijk scenario’ aan dit hoofdstuk. Vol goede moed dook ik erin, maar een kwartier later konden ik en mijn gemoedstoestand het niet meer aan. Wij zijn namelijk best wel moe van de laatste dagen in Thailand. Veel gezien, redelijk veel gereisd tussendoor al de nieuwe verblijven. Met het heerlijke scenario, doelde ik op het feit dat ik de avond met mijn Macbookie mocht doorbrengen in de lobby van een schattig wit-blauw hosteltje midden in het centrum van Krabi Town. Naast mij zaten 2 Franse jongens te dammen en een tafel daarnaast bevonden zich nog 3 hippie backpackers die ook een spelletje aan het doen waren. Overigens was het gisteravond na langere tijd weer een flinke regenbui die zich achter mij op de warme straten liet storten. Oorverdovend was het geraas, dus ook daarom denk ik dat mijn concentratie het na een kwartier op gaf. Nu, na wat prima nachtrust, zitten we samen op Krabi Airport. Dit was eigenlijk niet de planning, want we horen al op Bangkok DMK te zijn. We zouden om 9:20 uur vanmorgen weer richting Bangkok vliegen, om ons volgende avontuur aan te gaan. Vanaf hier zullen we vanavond naar het buurland Myanmar vliegen. Nu weet ik zeker dat iedereen die dit nu net las meteen dacht, oh nee Kevin en Linda hebben hun vlucht gemist. Há, mooi niet dus, ruim op tijd zelfs! Maar er is een systeemfout gaande, waardoor Thai Lion Air ons niet in het systeem kon vinden. Gelukkig hadden wij genoeg tijd genomen tussen de vluchten door en hebben we zojuist maar een nieuwe vlucht geboekt die begin van de middag vertrekt. Ik heb ietwat van mijn vrolijke humeur in moeten leveren, maar mijn zeer-goed-engels-sprekende liefde probeert het op te lossen. Een perfect moment om mijn hoofdstuk af te schrijven dus. Geniet nu mee met ons in de laatste 9 dagen door het geweldige Thailand.

In Thailand rijden ze links. In het begin was het voor mij waanzin dat het stuur in alle auto's aan de rechterkant zit en de passagiersstoel links. Als ik hier wil rijden moet ik eerst leren om met links te schakelen. Nu na 4 weken ingeburgerd te zijn als Thai, zonder de looks en te spicy food dan, sta ik niet meer op te kijken van het links rijden. Ik vind het zelfs een gek idee om straks weer rechts te moeten rijden. Kun je nagaan hoe snel je gewoontes over kan nemen. Gelukkig kunnen we daar snel weer in terug komen, want in de volgende landen die we gaan bezoeken rijden ze, net als Nederland, rechts.

Even ging mijn gedachten daar weer heen toen ik onze linksrijdende chauffeur flink Super Mario zag en voelde uithangen. Een topscore zou hij zeker wel behalen. Ondertussen hoor ik dan dat vrolijke Mario deuntje en het pingeltje van elk muntje dat hij weet te vatten. We zijn hier onderweg naar Railay Beach, een waar paradijsje op aarde. Dit stond op onze planning na Koh Lanta. We konden nog geen genoeg krijgen van de stranddagen en hadden van genoeg ‘travellers’ gehoord dat Railay zeker de moeite waard was. Voor ons geen Thailand meer zonder een bezoekje aan dit mooie schiereiland, wat alleen te bereiken is per boot. Na wat onenigheid over het terugkrijgen van onze borgkosten van de sleutel sloten we Koh Lanta af. Dus ook het fijne chillmodus plekje moest ik met enige pijn in mijn hart achter me laten. We hadden het vervoer geregeld bij het liefste vrouwtje van Thailand, op Koh Lanta, waar we ook onze scooter hadden gehuurd. Deze titel verdiend deze dame. Op de laatste namiddag op Koh Lanta liep in richting van de 7-Eleven langs haar restaurantje. Zij riep mij bij haar en overhandigde mij 6 prachtige kleine groene roosjes, gemaakt van bamboebladeren. Ik mocht het hebben van haar, uit waardering. Echt een super zoet gebaar, omdat we gebruik hadden gemaakt van haar voorzieningen. Het reizen hier neemt soms best wel wat moeite en tijd in beslag, met name omdat je regelmatig moet overstappen met je zware bagage in andere busjes en in dit geval ook nog weer op een longtailboot. Deze bootjes hebben flinke vaart, omdat ze zijn gebouwd met een groot motorblok van een eerdere auto, dat hadden we nog gezien in Chinatown in Bangkok. Railay beach kwam snel tevoorschijn en het witte strand, tussen de immense rotsblokken, schitterde in de zon. De provincie Krabi is zeker wel een van de mooiste plekken van Thailand, je komt ogen tekort. Dit bevestig ik nu na de laatste dagen hier doorgemaakt te hebben. We stapten aan de oostkant op de wankele pier uit. Een pier die bestaat uit een soort van grote drijvende plastic legoblokken waar je jezelf als dronken Hobbit overheen walst. Helemaal door die 15kg bagage op je rug. Ons resort zat recht voor de pier, dus echt lang zwaar hadden we het niet. Een heerlijke kamer op het einde van het resort was voor ons gereserveerd. We hebben deze bloedhete dag, ik denk wel de warmste tot toen toe, lekker gezwommen in ons zwembad en het kleine eiland wat verkend. Stranddagen, je kan ze zelf wel invullen, daar kan ik niet veel over loslaten. We besloten de eerste volle dag, wat officieel dag 2 in Railay was, daarvan dan ook volop te genieten. Fuitshakes, kokosnoten, longtailbootjes, veel

en felle zon, warm helder zeewater, heet zand, zonnecrème geuren, reggaebarretjes, Thai food, Kevin in zijn zwembroek en ga zo maar door. Kortom een heerlijke relaxdag. Dus ik spring over naar dag 3. Wij hadden wat voorkeursplekjes opgeslagen in Google Maps waar wij nog graag naartoe zouden willen nu we in de provincie Krabi waren. We wilden 3 bezienswaardigheden graag nog bezoeken en wilden dat proberen allemaal te doen op deze ene dag. Onder andere stond de Dragon Crest mountain in het Khao Ngon Nak nationaal park op ons lijstje. Om überhaupt verder te komen dan Railay zelf moet je dus eerst weer met een longtailboot naar het vasteland. Dus op tijd in de ochtend in de boot naar het naastgelegen Ao Nang. Je merkt dat je als Nederlander altijd strak in de planningen zit. Iedereen kent zichzelf, als je 10 minuten moet wachten op een bus die al gearriveerd had moeten zijn, dan begint men flink te zuchten en raakt men al in de stress. Dit neem je in het begin hierheen mee en je verwacht dat het hier ook vaak gaat volgens planning. Je krijgt nou eenmaal een kaartje met een tijd. Nou, laat de stress maar thuis en geniet gewoon van de momenten zelf, want niet alles kan altijd op tijd mee zitten. Zo moet je af en toe flink geduld hebben voor en tijdens het vervoer van A naar B.
Het was even zoeken naar een vertrouwd scooterverhuur, maar uiteindelijk hadden wij, na een goed half uur, een stoere gele X-Zoomer in ons bezit. Hiermee reden we richting de ingang van Khao Ngon Nak, wat op een half uurtje rijden lag. Het was weer een bloedhete dag met volop zon. Factor 50 en 1 liter water moesten ons helpen de tijd in dit park door te komen. We begonnen de klim met al wel enige twijfel of we voldoende water zouden hebben, maar besloten door te lopen. Hadden we nou nog maar extra flessen gekocht, als we van te voren wisten hoe heftig deze klim was. Allebei zeggen we nog dat dit de heftigste tocht ooit in ons leven was. Met die hitte, ondanks in de beschutte bossen te lopen, stroomden er watervallen van zweetdruppels van ons lichaam. Onze enige liter water was na één derde van de klim al op. Maar wij zetten door, we wilden het graag zien. Toen wisten we overigens ook nog niet dat we nog maar een derde hadden gehad. Daarbij ook nog gedacht het ergste al te hebben gehad, werd het nog steiler en werden de obstakels meer en meer. Bij elk vlakker lopend deel dachten we weer dat we er ondertussen wel zouden zijn, tot we een bordje zagen waarop we verblijd werden met het feit nog maar een helft te hebben gehad. Onderweg kwamen we 3 Thaise lokale dames tegen, waarmee we besloten om samen op te lopen. Dit maakte de klim wel een stuk aangenamer. Ook van hen kregen we wat extra water, super lief. Uiteindelijk na 2,5 uur het uiterste van onszelf te hebben gevergd, kwamen we bij het bekende uitzichtpunt aan. Het panorama beloonde dan wel flink. Toen beseften we ook dat we de hoogte van de grond tot dit

uitzichtpunt op eigen krachten beklommen hadden. Je kan je nu wel voorstellen dat een ijskoude cola, na op en neer tijd van 4 uur beneden nog nooit zo goed heeft gesmaakt. Daarbij hebben we de rest van onze planning natuurlijk laten schrappen. Logisch, aangezien onze tijd en vooral ons energielevel beneden 10% waren. We moesten daarnaast ook weer voor het donker terug zijn in Railay. Netjes op tijd kwamen we dan ook weer bij de longtailbootjes aan. Ja ja, we boeken vooruitgang met op tijd zijn. Maar volledig uitgeblust waren we, dat wel. Het enige waar we aan konden denken was niks meer te hoeven doen. Uiteindelijk hebben we er niet eens spierpijn aan over gehouden, dus dat vertelt dan maar weer even hoe goed onze spieren op peil blijven hier in Thailand. De volgende dag besloten we lekker rustig aan te doen en de laatste dag in Railay door te brengen op het heerlijke mooie strand. Fruitshakes, kokosnoten, longtailbootjes….

De volgende dag vertrok ons vervoer een keer niet zo vroeg in de ochtend dan normaal gesproken. We hadden tijdens de eerste dag in Railay toch maar besloten om nog 3 dagen het bekende regenwoud, Khao Sok, te bezoeken om onze reis door Thailand mee af te sluiten. Na een uitgebreid ontbijtje en de check-out stapten we op een longtailbootje terug naar de pier waar we enkele dagen terug ook opstapten. Vanaf hier werden we met z'n 12en letterlijk in een busje gestouwd. Voor de bagage was geen laadruimte meer over achterin dus die werden als barricade in de paadjes tussen de stoelen en personen opgestapeld. Een privétour in een hokje van 1 bij 1 werd het dus. Ze zouden er meer toeslag voor moeten vragen. Wilde ik kunnen communiceren met Kevin, dan moesten we walkie talkies gebruiken of een gat in de muur van backpacks boren. Nee overdreven, want ik zat naast hem op de tweepersoons seat. Maar ach, ook dit soort ritjes horen erbij en we wisten dat het maar voor enkele uurtjes zou zijn. We kwamen eind van de middag aan op de hoofdstraat van het Khao Sok Village. Trough the barricades en ons weer ontvouwd tot Kevin en Linda bonden we onze bagage weer op onze rug en bekeken we welke kant we op moesten voor ons slaapadresje. Zo blond als we zijn, helemaal na een aantal weken Thaise zon, hadden we de Google kaart van dit deel van Thailand vergeten te downloaden voor offline gebruik. Dus welke richting uit of hoe ver we moesten lopen wisten we niet. Ik had gelezen in ons voucher van deze luxe privérit dat we dichtbij de ingang van het park gedropt zouden worden en dat daar dichtbij ons adresje ook zou liggen. We kregen een taxiaanbod voor maarliefst 100tb, in een versleten rode Ford waarvan de deuren nog net in zijn schanieren bleef hangen. Linda sloeg dit maar af. Lopen, dat kunnen we wel. Vooral na zo’n lange zit en helemaal na de heftige klim van 2 dagen geleden kunnen we alles aan. We hoorden uiteindelijk dat het 3km lopen was. Het was droog zonnig weer, dus waarom niet dacht ik. Ik denk dat Kevin mij nog verafschuwd hierom en daarom in zo’n ‘plaagbui’ blijft hangen, waarin ik hem soms dan ook wel gelijk moet geven. Ik liet hem nog wel een keuze voor taxi, maar hij ging “vol goede moed” mee beginnen aan de wandeling. Vergeet daarbij niet dat we 15 kg op ieders rug hadden gebonden en zo’n 5 kg op de buik, in onze daypack. Uiteindelijk was het prima te doen en arriveerden we na een half uurtje lopen. Mooi ons avondeten weer bespaard. We hadden een geweldig hutje letterlijk midden in de jungle. Meerdere Java-aapjes liepen rondom ons hutje die je onder andere tijdens het douchen kon spotten. De badkamer was wel binnen in de hut en goed beschut maar je kan aan de boven-zijkanten overal de natuur in kijken. Wie heeft nou ooit een heerlijk warme douche in de ‘blote natuur’ gehad? Wij nu!
De volgende dag hadden we een overnight tour op het Cheow Lan Lake van Khao Sok geboekt. Het zou een tour worden met een hike tocht door grotten, varen op het meer, spotten van wildlife, alle voorzieningen van dranken en maaltijden en slapen in een primitief hutje wat aan zou sluiten bij het primitieve van een jungle. Primitief was het zeker, een matrasje met een fleecedekentje en een koud pisstraaltje wat ze hier bijkbaar ook douche noemen daar mochten we onze nacht mee doorkomen. Het park en het meer zijn prachtig, maar van onze tour hadden we wel wat andere verwachtingen. Vooral ons goed voorzien van vocht tussentijds, wat onmisbaar is in dit klimaat, wat leuke verhalen en interactie van en met de gids was een gemis. Wel ontmoetten we 4 andere Nederlanders en hebben we daar de gezelligheid meegedeeld. Geslapen hebben we ook nog ondanks de primitiviteit. Wel echt goed en tof om toch ooit eens in je leven te doen. We sloten de dag af rond het middaguur en namen afscheid van ons gezellige groepje. ‘s Avonds hebben we nog met Adé en Anja, die we dus ook tijdens de tour hebben leren kennen nog gezellig een cocktailtje gedronken in een reggae barretje. Zij bleven ook nog een nachtje over in Khao Sok Village na de tour.
We hebben dan wel een ‘vriendelijke’ herinnering aan de tour meegekregen die we nu nog met ons meedragen. Onze natte schoenen, met ondraaglijk aroma. We hebben 1 grot bezocht, waarbij je door de rivier moest baggeren met schoenen en kleding aan. Scherpe stenen of rotsen konden anders behoorlijk wat schade aan je voeten aanrichten. In een vochtig en klam regenwoud droogt natuurlijk niets, dus pas na anderhalve dag konden we ze in Krabi town te drogen zetten. In Krabi town hebben we de laatste nacht doorgebracht om dus gemakkelijker van vliegveld naar vliegveld te kunnen komen. We kwamen hier gisteren aan rond het middaguur. Op een mooi binnenplaatsje van ons hostel bezaaid met prachtige bloemetjes en tuinaccessoires hadden we onze schoenen, of wat er nog van over is, in het zonnetje gezet. Dit hadden ze wel verdiend na al dat harde werken. Wij besloten nog even een scootertje te pakken en naar het mangrovebos in het noordwesten van Krabi te gaan. Een leuk houten vlonderpad van een kilometer lang die je langs de bijzondere bomen en het aquamarijnkleurige water laat lopen. Op de weg terug naar het hostel begon het te hozen. Zo droog onze schoenen waren geworden, zo doorweekt zijn ze nu weer en zo mogen ze ook mee de flightbag in. Zodra die rits open gaat… je raadt het al.

Nu is Thailand voor ons een afgesloten hoofdstuk en beginnen wij aan iets nieuws. Het voelt soms alsof onze vakantie voorbij is, maar dan besef je direct weer dat we nog weer door mogen voor een nieuw avontuur. We vinden het heerlijk dat we zoveel tijd hiervoor uit kunnen trekken, maar tegelijkertijd gaat de tijd ook wel heel snel. Vandaag exact een maand van onze tijd voorbij. Een maand met een onbeschrijfelijke bijzondere ervaring en heel wat mooie herinneringen en ontmoetingen rijker.