¨Een koning en koningin hebben een zoon die op zoek is naar een prinses. Om er een echte prinses uit te halen, verzinnen ze een list: wie na een nacht slapen op 20 matrassen nog voelt dat er een erwt onder ligt, wegens haar gevoelige huid, kan niet anders dan een prinses zijn.
Na de vele sollicitaties van meisjes die allemaal beweren dat ze een prinses zijn, maar die heerlijk slapen op de 20 matrassen, dient zich op een dag een meisje aan dat er door de regen en storm niet uitziet, maar beweert een prinses te zijn. Ook zij moet dezelfde proef doorstaan en gaat slapen op de 20 matrassen. Als de prinses de volgende morgen verklaart niet geslapen te hebben omdat het leek of er een steen onder haar bed lag, zijn de koning en koningin overtuigd.¨

Na dit gezegd te hebben begin ik aan een nieuw deel van onze reis, Chiang Mai. De reden van dit verhaal is de rit naar dit sfeervolle stadje toe. Ik schrijf dit nu aan een houten picknickbankje op het terras van mijn hostel. Rechts naast mij staat een knalgroene green ice tea met melk en een grote fles water, links de muziek en voor mij zit Kevin, hard aan het werk. Mijn setting voor vanavond. Je hoort mijn maag nog net niet boven de muziek uit (die elk half uur een tikje harder gaat). Nog geen eten willen bestellen omdat ik eerst dit deel wil af schrijven.
Chiang Mai, dit is onze tweede bestemming. Ik spreek vol lof over deze twee na grootste stad van Thailand. De rust en fijne sferen vooral, na de drukke hoofdstad. In deze stad voel ik het vakantiegevoel in komen stromen, voel ik me gelukkig en ben ik nieuwsgierig naar elk straatje. Ik kan niet alles vertellen, want veel blijft ook gewoon de hele ervaring die Kevin en ik hier delen. Als je ooit de mogelijkheid hebt, pak hem aan & see for yourself!

Vanuit Bangkok is het een kleine 700km richting het noorden om hier te komen. Hoe? Nou, met onze allereerste ervaring met een nachttrein. Ik kon me er geen volledig beeld bij voorstellen, ook niet na de foto's die ik zag op het internet. Ook deze keer hadden Kevin en ik ons goed voorgenomen op tijd op het treinstation te zijn. Een kort bezoekje aan het MBK center, om een grotere microSD kaartje voor onze actioncam te kopen, bracht ons vervolgens een uur voor vertrektijd op Hua Lamphong, het oudste spoorwegstation van Bangkok. Niks vergeleken met een Utrecht Centraal en al zijn luxe verleidingen. Veel van de mensen wachten op de grond en het enige eten wat je kan kopen is een muffin welke ook moeite heeft met de hitte, die ik maar heb gelaten voor wat het was, een paar koude loempiaatjes en wat koude vleesbolletjes (waarvan ik nog steeds niet weet wat ik heb gegeten). Het lekkerste; de warme mais. Vooruit daarover klaag ik niet en in het algemeen ook niet, want het is eigenlijk allemaal gewoon zo leuk om mee te maken. Kevin had ik achtergelaten in treincoupé 5 plaats 17 en 18 met al onze spullen. Ik had beloofd dat ik snel terug zou zijn, dus ik zette het in deze tropische temperatuur op een sprintje, ik zweette namelijk nog niet erg genoeg. Met een groffe shake van bovengenoemde producten kwam ik bij Kevin en ons plekje aan. Mijn eerste indruk van de trein was dubbel, ik dacht: 'wat oud allemaal en kunnen mijn meter lange benen hier wel een weg vinden vannacht', maar aan de andere kant vond ik het ook ontzettend tof. En deze laatste gedachten heeft overwonnen, ik was super excited. 's Avonds en 's ochtends is het een zitje, snachts een bedje. Ik had gelezen dat je veel beter in een 'lower berth' kon vertoeven dan een upper. Dus wat denk je dat deze prinses bij het boeken al heeft opgeëist... Juist, de lower. Ik zette nog even nadrukkelijk bij de opmerkingen neer dat we sowieso eenmaal een lower wilden hebben. Uiteindelijk denk ik dat Kevin beter heeft geslapen dan ik, ondanks de felle lamp boven zijn gordijntje uit. Voel je het aankomen? Het verhaal van de prinses op de erwt, nou ik lag op hele bonenstaken. Nu sliep ik niet eens op twintig matrassen, maar op één van zo ongeveer opgemeten 5 cm dik.
Nadat we twee uurtjes op de laptop hadden gewerkt en onze 'foodshake' naar binnen hadden gewerkt (overigens best lekker) kwam onze persoonlijke steward ons bedje uitklappen en opmaken. Ik, als ervaren verpleegkundige, wilde natuurlijk direct helpen. Een bed opmaken is met z'n tweeën doorgaans veel makkelijker, maar hier stond ik verschrikkelijk in de weg. Niks geen liefdadigheidsgevoel meer van over. Toen, het moment van wc gang, hierover kan ik maar weinig leuks kwijt. Kan je je nog herinneren, vroeger in de Nederlandse trein, dat je de bielzen van het spoor kon tellen en het hele plas-gevoel weg ging omdat je het grappig vond dat je dit niet vanuit het raam deed, maar via de uitgang van wc? Dit dus, maar dan ietsjes viezer, kleiner en vooral ongemakkelijker. Ik maak hier namelijk geen gebruik van de Europese toiletten waarop je kan zitten, maar van de 'gat-in-de-vloer-en-spoel-maar-door-met-een-schepje-water' idee. Als je hier in de trein op je hurken zit, dan kijk je nog steeds met je hoofd door het raam, aangezien wij Nederlanders twee maal lengte Thai zijn. Dus tijdens je behoefte, die onderuit de trein zijn weg vindt, kan je gewoon even zwaaien naar de lokale bevolking.
Hierna besluit ik mijn tanden te poetsen en mijn pyjama aan te doen. Op de weg terug naar Kevin zie ik alleen maar reizigers die allemaal nieuwsgierig zijn naar het noorden van Thailand. We spreken met een Duits stel van onze leeftijd een tijdje over onze reisplannen en ons leven hiervoor. Heel even voelt dat al voor heel ver weg, dat met nog geen week op weg. Ik trap Kevin na een tijdje van mijn lower opgemaakte bedje en ruil hem in voor álle spullen die we mee genomen hadden. Behalve onze twee backpacks, die vastgebonden staan met een rood touwtje op het rekje naast onze zitting. Met al die overige spullen in een nette rij naast mij, hield ik de helft van mijn bedje over. Ik offerde mezelf op om als Doberman Pinscher onze waardevolle spullen te beschermen. Als ik rechtsom ging liggen dan moest Kevins rugtas ruimte maken richting beneden voor mijn billen, maar linksom moest de tas weer naar boven om ruimte te maken voor mijn knieën. Je kan wel nagaan wat een strijd dat was deze nacht en dan heb ik het nog niet over die zogeheten bonenstaken onder mijn bed. Het matrasje was dus erg dun, met tussendoor ingenaaide delen om het makkelijker te kunnen opvouwen de volgende ochtend. Daaronder bevond zich Kevins zitting bij mijn hoofd en mijn zitting bij mijn onderbenen. Mijn voeten mochten die nacht niet eens meedoen. Tussendoor bevond zich de Mount Everest en haar omgeving. Ik voelde mij het laagje sneeuw, die elke berg omhelsde. Ik heb uiteindelijk wel geslapen, vijf uren maar liefst, dus ik was al lang gezegend.
Eenmaal opgefrist en mijn Aupingbed weer terug gezet in Chesterfield-stand wuifden de koffiegeuren mijn beiden neusgaten al in. De koffiedame kwam naar ons toe snellen en riep in gebrekking Engels: "Coffee, tea, water? Coffee, yes please! Espresso good? Yes, espresso good, thank you." Wat een zin hadden we daarin. Vooral met dat prachtige uitzicht naar buiten, waar de opkomende zon zijn gezicht liet zien door de prachtige natuur van het noorden van Thailand. Maar die zin in koffie verging toen wij onze espresso kregen. Een gewone koffie-groote beker vol, wat best gul is voor een espresso. Maar daarvan was de helft suiker met melk en een kwartje de espresso. Suikerkick: check! Dan maar beginnen aan een ontbijtje wat we zelf hadden gescoord voorgaande avond in de supermarkt in het winkelcentrum. Het was geen hoogstandje, maar we konden de dag wel goed beginnen. Na wat boterhammetjes, filmpjes en foto's verder, pakten we alle spullen bijeen. Vol goede zin stapten wij rond 8:45 uur op zondagmorgen de trein uit op het treinstation van Chiang Mai.