Hobbelig en slingerend, zo is onze route richting het kleine bergdorpje bovenin Thailand. In de ochtend van 4 Oktober hebben Kevin en ik het knusse Chiang Mai verlaten en delen wij de minibus richting Pai met tien medepassagiers en de chauffeur. Tijd om mijn mooiste ervaring in Chiang Mai uit te schrijven.

Ons Nederland kenmerkt zich door op de aller eerste zonnige en aangename dag massaal hun Weber, Green Egg of goedkopere vorm van vleesrooster uit zijn winterslaap te trekken. In veel straten waar je doorheen loopt ruik je dan de verrukkelijke geuren van gebakken vleesjes en kom je in goede sferen. Iedereen buiten, iedereen vrolijk. Maar zo kennen wij Nederland ook dat de volgende dag de winterjas aan en de sjaal weer om kunnen. Bij dit gezegd te hebben, moeten de Thai lachen. Vanaf nu doen mij de geuren van gebakken vleesjes me denken aan Thailand. In welk klein bergdorpje of grote stad je je hier dan ook begeeft, overal zie je blauwe mist en ruik je de heerlijke geuren, omdat hier de kolenknapen elke dag, de hele dag door, aan staan.

Wij wilden een leuke invulling geven aan onze tweede dag in Chiang Mai. Kevin en ik hadden dus ook al wat research gedaan over wat alternatieve leuke dingen rondom Chiang Mai. Wij hadden een vet artikeltje gelezen over de Samoeng Loop afleggen met de scooter. Nu is een scooter hier in Thailand minimaal 125cc, wat betekend dat het eigenlijk een motor is en dat rijbewijs bezitten wij beiden (nog) niet. Toch wilden we dit het liefste vandaag doen dus namen de gok en beloofden rustig op scootertempo te rijden. Veel toeristen doen dit trouwens, dus we hoefden ons in deze keuze niet eenzaam te voelen. Nog geen kwartier op weg en daar stond een 'gezellig' ontvangstcomité van politiemannen. Heel stiekem durfde ik even te denken dat wij misschien wel doorgelaten zouden worden. Helaas, mijn lichtblauwe namaak vespa en Kevins zwartrode Honda moesten tijd maken voor ons en een praatje met de Thaise zwarte petten. Allebei zetten we onze domme haarkleur in, lieten ons internationale rijbewijs zien en vertelden hen dat wij dus in de veronderstelling waren dat het een scooter was, wat natuurlijk niet hielp. Lief lachen helaas ook niet. Wat wel standaard helpt is geld. Om precies te zijn 500tb per persoon, oftewel of we samen even 25 euro wilden neerleggen. Hiermee krijg je dus wel akkoord om drie dagen lang scooter/motor te rijden. Nog even een leuke foto schieten met de politie voor de herinnering en hop hop we vervolgen onze route naar stop 1, Wat Phrathat Doi Suthep. We konden op een prachtige lange slingerweg hier naar toe rustig wennen aan onze scooter. Ik had een leuke bijpassende lichtblauwe helm en mijn scootertje reed heerlijk. Eenmaal aangekomen bij de tempel brak de zon door en mochten wij beginnen aan de 309 treden omhoog. Ik had mijn lange broek en tshirt aan gedaan, want in de tempels heb je natuurlijk de bekende kledingvoorschriften. Bijna bovenaan, op trede 291, kwam de paniek plots in mijn hoofd opzetten. “Mijn scootersleutel!” roep ik naar Kevin. “Die is uit mijn zak gevallen bij het omkleden en die heb ik niet opgepakt!” Met een stressgevoel op topniveau ren ik zo snel als ik kan alle 291 treden weer naar beneden en roep ik nog snel naar Kevin dat hij wel boven kan blijven wachten. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan en zat al uit te rekenen wat ik moest betalen als ik beneden aankwam en de scooter zou weg zijn. Met dat uiteindelijk uitgerekend kwam ik beneden op de 'plaats ongeval' aan en zag ik mijn sleuteltje schitteren in de zon. Ik dankte Boeddha voor het passen op mijn sleuteltje en met een grote glimlach liep ik terug naar Kevin die de laatste treden van de trap af kwam lopen. Samen liepen we opnieuw alle 309 treden weer omhoog. Doordrenkt in het zweet kwamen we bij de tempel aan.
We startten onze scooter al met al weer na ongeveer een uurtje. Met een frisse pineappleshake aan het stuur reden we dezelfde weg weer terug naar de hoofdstraat om daarna links, richting stop 2, de Mae SA waterval, te gaan. We begaven ons eerst tussen het drukke verkeer in Mae Rim, waarna we een rustigere weg richting de waterval op gingen. De waterval bestaat uit tien lagen welke tot enkele honderden meters van elkaar vandaan liggen. Het was warm en plakkerig weer en wij zetten het op een klim richting level 10. Het was enorm pittig, vooral de laatste levels, maar wel erg mooi om te zien. Op level 5 mocht je vrijuit zwemmen, bij de rest was zwemmen niet toegestaan.
Na die flinke klim en de afdaling terug hadden we flinke trek gekregen. We kwamen met de scooter, niet ver van de waterval vandaan, bij een heel schattig onbekend tentje uit, waar een lief Thais vrouwtje voor ons twee ontzettend lekkere Thaise gerechtjes maakten. De route die na deze stops volgde, was adembenemend mooi. Wij zijn nog nooit in Ubud of Sapa (deze staat op de planning) geweest, daarbij zullen deze rijstvelden in het niet vallen, maar voor ons waren deze uitzichten op de rijstvelden en op de jungle een hoogtepunt van deze route. Zo reed je tientallen kilometers door de bergen met prachtige natuur en dan ineens kruiste je weg een klein bergdorpje, waar lokale bevolking hun doodgewone maandag doorbrachten en de rookpluimen over straat waaiden als wolkjes. Iedereen gezellig bij elkaar, samen eten en de dag doorspreken. Elk dorpje had zijn eigen charme en ik vond het veel gemoedelijkheid uitstralen. Ook al zouden ze er in tegenstelling tot onze luxe misschien armer uitzien, toch zien ze er ook rijk en gelukkig uit. De geuren van de barbecue in combinatie met de prachtige uitzichten maakte mij deze dag heel gelukkig, net zoals zo'n eerste zomerse dag in Nederland.
Om onze naasten en onszelf ter herinnering wat mee te kunnen laten krijgen van alle indrukken, maakten weer genoeg foto's en filmpjes. Zo ging de actioncam mee vast aan de rugtas om de route onderweg vast te leggen. Die extra goede SDkaart die we in Bangkok hadden gekocht, kon de 4K beelden goed opnemen. Dus eenmaal in de comfort zone achter mijn laptopscherm, kwamen we er helaas achter dat de instellingen van de camera op drie keer kleinere filmkwaliteit filmen stond dan de 4K die onze allerbeste indruk kon weergeven. Dus helaas moeten wij het doen met wat onscherpe beelden, maar voor ons blijft de herinnering van deze dag wel heel scherp.